lovefriend สุดทางเพื่อน

บทที่1 เพื่อน

@ คณะบริหาร

"วิวาห์ เย็นนี้มีนัดที่ไหนหรือเปล่าวะ พอดีกูกับรุ่ง จะชวนไปเดินห้างซะหน่อย"

เสียงถามของแก้วใส หนึ่งในเพื่อนสนิทของวิวาห์เอ่ยถามขึ้นขณะนั่งรวมตัวกันที่หน้าคณะ การชักชวนไปเที่ยวแบบนี้ของกลุ่มพวกเธอ นั้นเป็นเรื่องปกติ แต่..

"อยากไปหวะ แต่ไอเดนนั้นสิมันบอกว่าให้ไปธุระเป็นเพื่อนหน่อย"

ชายหนุ่มที่ถูกพูดถึงเป็นเพื่อนสนิท ที่เรียกว่าสนิทกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ พอมาถึงรุ่นลูกๆก็สนิทกันเนื่องจากสมัยเด็กพ่อและแม่ทั้งสองฝ่ายต่างพามาเล่นด้วยกันบ่อยๆ อีกทั้งก็เข้าโรงเรียนที่เดียวกันอีกด้วย

"ไอ้นี่ก็เหมือนกัน อะไรๆ ก็เรียกแกตลอด ขี้เยี่ยวไม่ออกก็แก มันทำอะไรเป็นเองบ้างหรือเปล่าวะ"

"เอ่อๆ..ช่างมันเถอะมันบอกกูนั่งรอมันตรงนี้ เดี๋ยวมันจะออกมา ส่วนพวกแกจะไปก็ไปก่อนได้เลย" 

วิวาห์บอกเพื่อนแล้วก็หันไปมองทางด้านตัวตึก แต่ทว่าชายหนุ่มร่างสูงก็ยังไม่ออกมาสักที ส่วนเพื่อนสาวทั้งสองต่างมองหน้ากัน พลางส่ายหัวไม่รู้ว่าวิวาห์จะตามติดมันไปถึงไหน

"งั้นกูสองคนไปก่อนแล้วกัน"

"ไปเถอะ"

รุ่งและแก้วใสเดินออกจากที่นั่ง สาวบริหารปีที่สี่ ที่ปีนี่จะจบหลักสูตรบัณฑิต สะพายกระเป๋าเดินเคียงข้างกันออกไป ปล่อยไว้เพียงวิวาห์ 

ข้อความ

วิวาห์ : ไอเดนถ้าอีกสิบนาทีมึงไม่ออกมานะ กูจะกลับบ้านแล้ว

มือเรียวยกมือถือขึ้นมากด พร้อมกับส่งหาเพื่อนสนิทที่บอกว่าจะให้ไปธุระเป็นเพื่อน แต่จนแล้วจนรอด ร่างสูงก็ยังไม่ออกมาจากตึกสักที

"กี่ครั้งแล้วเนี่ย ที่มึงให้กูรอ!!"

วิวาห์อดที่จะบ่นกับตัวเองไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าคนที่นัด ไปตายอยู่ที่ไหน อีกทั้งตอนนี้คนเริ่มทยอยออกจากรั้วมหาลัยไปหมดแล้ว ความหงุดหงิด ความโมโหที่มีในร่าง ของวิวาห์มันแสดงออกทางสีหน้าแววตาจนเห็นได้ชัด หญิงสาวไม่ทนรออีกต่อไป วิวาห์คว้าได้กระเป๋าใบเล็กแล้วเตรียมท่าจะลุก แต่ทว่า

"วิวาห์ เดี๋ยวๆ รอกูก่อน"

เสียงตะโกนตามหลัง ทำเอาเธอต้องหันไปมอง

"อ้าว มึงไม่ได้อยู่ในตึกหรอกหรอ"

ด้วยความแปลกใจ พร้อมทั้งสงสัย ก่อนที่เธอจะออกมานั่งรอ เห็นว่าไอเดนนั่งอยู่ในชั้นเรียน

"กูเดินตามมึงออกมานั่นแหละ แต่กูไปหาน้องกอบัวมา"

ชื่อที่ไอเดนพูดถึงเป็นรุ่นน้องปีสามคณะบัญชี ที่หนุ่มไอเดนขายขนมจีบมาร่วมปีแล้ว

"ไอ้เดนเอ๊ย!! แล้วก็ปล่อยให้กูรอ ตัวเองไปหาเมีย ที่หลังไม่ต้องชวนกู จะไปไหนก็ไปชวนเมียมึงนู้น"

วิวาห์ถึงขั้นหัวเสีย ธุระที่จะไปก็ไม่ใช่ของตัวเองอีกทั้งไอเดนยังเรทเวลาอีก แล้วแบบนี้จะไม่ให้หงุดหงิดยังไงไหว 

"เอาน่า...ไปกับมึงกูสบายใจ อีกอย่างจะให้เขาไปได้ยังไง ธุระที่มึงต้องไปช่วยกูเนี่ย..มันเกี่ยวกับเขา"

พอบอกแบบนั้นแล้ว วิวาห์ถึงกับขมวดคิ้วเรียวยืนกอดอกจ้องหน้าชายหนุ่มร่างสูง ที่ยักคิ้วหลิ่วตาพลางยิ้มหวาน

"ไหนมึงพูดมาสิ ถ้ามึงไม่บอก กูไม่ไป"

"พรุ่งนี้วันเกิดกอบัว มึงว่าผู้หญิงเขาชอบอะไร"

ความซื่อบื้อของเพื่อนหรือจะเรียกว่ามันคลั่งรักเขา ที่จริง วิวาห์พอรู้มานานว่า กอบัวคนนี้ก็ไม่ธรรมดา เรื่องสลับร่างรถไฟของเธอใครๆเขาก็พูดถึง แต่ทำไมไอเดนถึงหลับหูหลับตาคบมาเกือบปี

"มึงไม่ต้องซื้ออะไรหรอก มึงก็ให้เงินเขาไปเลย สักแสนดีไหม บ้านมึงรวยนิ"

"แบบนั้นผู้หญิงชอบหรือวะ?"

ประโยคคำถามที่ทำให้ วิวาห์ถึงกับมองบนพร้อมกับเบ้ปาก ก่อนที่ประโยคแผ่วเบาจะหลุดออกมาต่อหน้าไอเดน

"ค*ย!!"

การประชดประชันของวิวาห์ที่อยากจะให้ไอเดนมันรู้แต่ไหนเลยร่างสูงกับทำหน้าเลิ่กลัก ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยประโยคคำถาม

"กูถามมึงหน่อยเถอะ มึงคบมาจนจะจบแล้ว กี่คน"

ชายหนุ่มทำท่าทางเหมือนกับนับจำนวน

"กอบัวคนที่สี่"

"แล้วแต่ละคนที่มึงประเคนให้ เขาอยู่กับมึงนานไหม"

"มันไม่เหมือนกัน มึงไม่เข้าใจตอนนั้นเราอาจจะดูเด็กไงทะเลาะกันทีไร ก็เลิกกันแต่คนนี้ กูมั่นใจเว้ยว่าน้องเขาเป็นผู้ใหญ่พอ"

"มึงพูดแบบนี้กับทุกคน กูจำได้"

ไอเดนยืนมองหน้า วิวาห์ที่จ้องมองเขาเหมือนกัน ดูก็รู้ว่า วิวาห์อารมณ์เสีย แต่สาเหตุนั้น แน่นอนละว่าเขาไม่รู้

"เป็นอะไรของมึงเนี่ย เงินก็เงินกู ทุกครั้งมึงไม่เคยบ่น แค่กูมาช้าเนี่ย มึงถึงขั้นโกรธเลยหรอ"

ที่โกรธเพราะคำว่าของขวัญวันเกิด ไม่กี่เดือนก่อนหน้าเป็นวันเกิดของวิวาห์ซึ่งไอเดนลืม ลืมแม้กระทั่งวัน และ ของขวัญ แต่กับผู้หญิงละก็ ไอเดนจำแม่นไม่เคยพลาด แล้วแบบนี้จะไม่ให้ วิวาห์น้อยใจได้ยังไงกัน