ควรปล่อยไป
1018 คำ
"ไอเดน กูเจ็บนะ"
ไอเดนปล่อยมือวิวาห์แล้วหันไปจ้องหน้าเพื่อน ความรู้สึกผิดหวังเมื่อรู้ว่า เพื่อนที่เขารักมากโกหก
"มึงใส่ร้ายเขาทำไม มึงทำไปทำไมวิวาห์"
"กูไม่ได้ใส่ร้ายกูเห็นจริงๆ"
วิวาห์ยืนยันเสียงแข็ง แววตาบ่งบอกถึงความจริงใจที่มีให้ แต่ไอเดนกับพูดทำร้ายน้ำใจ จนวิวาห์แทบน้ำตาตก
"ถ้ามึงเห็น แล้วทำไมเขาไม่อยู่ด้วยกัน กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงคิดอะไร เรื่องของกู มึง...ไม่ต้องยุ่งได้ป่ะ"
ด้วยความรู้สึกผิดหวังที่เพื่อน ที่เขาไว้ใจแต่งเรื่องว่าแฟนสาวคบซ้อนทำให้ไอเดน ยิ่งไม่พอใจวิวาห์มากเท่านั้น ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมารู้สึกว่าครั้งนี้วิวาห์ล้ำเส้นมากเกินไป
"ได้!! งั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป กูจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับมึงอีก ทางใครทางมัน"
พอบอกไอเดนแบบนั้น วันวิวาห์ก็รีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่หน้าคอนโด เธอผิดหวังกับคำพูดเหล่านั้นของไอเดน จนร้องไห้ ไม่นึกเลยว่าแค่เรื่อง กอบัว จะทำให้เรื่องราวบานปลายขนาดนี้
ไอเดนที่เห็นเพื่อนวิ่งไปขึ้นแท็กซี่จะเอาแต่กุมขมับ ที่จริงเขาก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ อีกคนก็คนที่เขารัก อีกคนก็เพื่อนสนิท แต่ ทว่าเหตุผลที่วิวาห์ทำแบบนั้นเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
ส่วนกอบัวหลังจากที่ไอเดนและวิวาห์กลับไปแล้ว เหมือนว่าเธอจะยกภูเขาออกจากอก เพราะเรื่องที่เฮียกัณที่ว่าจะมาค้างด้วยดันมีธุระกะทันหัน ไม่อย่างนั้นมีหวังความแตกแน่นอน เฮียกัณอายุมากแล้ว แต่เขาเป็นหุ้นส่วนของครอบครัวเธอ ที่พ่อและแม่ของเธอประเคนใส่พานให้ เพราะเฮียรวยกว่า ส่วนไอเดนเป็นคนรักที่เธอรัก แต่ทว่า ชายหนุ่มยังเด็กเกินที่จะมีความรับผิดชอบ เพราะพ่อแม่ของ กอบัว เป็นผีพนันก็ว่าได้
วิวาห์ที่นั่งแท็กซี่มาถึงบ้านเธอก็รีบลงจากรถพร้อมกับวิ่งขึ้นบ้าน มือที่ยกขึ้นมาปาดน้ำตา ทำให้เกศรารู้ได้ว่าลูกสาวกำลังร้องไห้อยู่ ครั้นจะเรียกลงมาถามกับโดนสามีขัดไว้เสียก่อน
"คุณพรุ่งนี้ค่อยถามก็ได้"
"แต่แม่บ้านบอกว่า ไอเดน มารับลูกสาวเราไปนะคะ แล้วทำไมวิวาห์ถึงร้องไห้กลับมา คุณไม่สงสัยหรอ"
"สงสัย แต่ถามตอนนี้คุณคิดว่าจะได้คำตอบหรือไง รอพรุ่งนี้ลูกใจเย็นแล้วค่อยถาม"
ประโยคของสามี ก็ฟังเข้าท่า ขืนถามตอนนี้ วิวาห์ก็ไม่ยอมเล่าอยู่ดี ยิ่งรายนั้นเป็นคนปากแข็งอยู่ด้วย
เช้าอีกวันที่ครบรอบของวันหยุด วันวิวาห์เดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน ที่มีพ่อและแม่ของเธอนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร ใบหน้าหวานตอนนี้ดูเศร้าไม่น้อย รอยบวมที่ตารู้ได้เลยว่านอนร้องไห้ เกศราที่เห็นก็หันหน้าไปมองสามีแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร กลัวว่าลูกสาวจะพรานไม่ทานข้าว เลยปล่อยให้วิวาห์นั่งทาน เธอตักข้าวเข้าปากไม่กี่คำก็อิ่ม แล้วก็ขอตัวขึ้นห้องตามเดิม เกศราที่เห็นท่าจะไม่ดีเลยตามลูกขึ้นไป
ก๊อกๆ
เธอยืนเคาะประตูเรียกลูกสาวอยู่สองครั้ง ก่อนที่วิวาห์จะเดินมาเปิด เกศราเดินตามลูกเข้าไปภายในห้อง แล้วก็หย่อนก้นลงนั่งที่ขอบเตียง เธอมองดูลูกสาวที่เดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะคอม ก่อนที่เธอจะถอนหายใจแล้วพูดขึ้น
"ทะเลาะกับไอเดนใช่ไหม"
คำถามของแม่ทำให้เธอต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินมานั่งที่ขอบเตียงพร้อมกับโอบกอดเกศรา
"ทำไมความหวังดีที่เรามีให้เขา เขากลับมองว่าเรายุ่งเรื่องของเขาคะแม่"
น้ำเสียงอ่อนเบา ถามคนเป็นแม่ เกศรายกมือขึ้นมาลูบที่ผมยาวสลวยของลูกสาว แล้วจึงพูดขึ้น
"แล้วมันเรื่องอะไรละ บอกแม่ได้ไหม" เกศราตัดสินใจถาม ใบหน้าที่ซุกอยู่ที่ไหล่ของแม่ค่อยๆเงยขึ้นมามองหน้า วันวิวาห์ผละตัวนั่งตรงก่อนที่จะถอนหายใจแล้วเล่าให้แม่ฝัง
"คือ หนูบอกไอเดนเรื่องที่แฟนเขาคบซ้อน แต่ไอเดนกลับโกรธหนูหาว่าหนูยุ่งเรื่องของเขา"
เกศราที่ฟังแทบถอนหายใจอีกครั้ง เธอเอื้อมมือไปเสยที่ผมของลูกสาวเพียงคนเดียว แล้วพูดกับวิวาห์
"ฟังแม่นะ ตอนนี้ไอเดนโตเป็นหนุ่มมีความรัก เรื่องบางเรื่องเราต้องปล่อยให้เขารู้เอง เจ็บเอง ในเมื่อเราพูดไปเขาไม่เชื่อ สุดท้ายคนที่เสียใจ คนที่เจ็บก็คือหนู ตอนนี้หนูกับไอเดน ไม่ได้เป็นเด็กปฐมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว การที่จะพูดอะไร เราต้องดูด้วยว่าเขาพร้อมรับฟังหรือเปล่า"
เกศราพยายามจะบอกในสิ่งที่เป็นความจริง เรื่องบางเรื่องปล่อยได้เราควรปล่อย แต่ทว่า
"แต่หนู..."
วิวาห์อยากจะพูดกับแม่ต่อ แต่เหมือนน้ำท่วมปาก เธองุดหน้าลงแล้วก็เงียบไป เกศรามองหน้าลูกสาวแล้วจึงพูดต่อ
"หนูไม่อยากให้ไอเดน เจ็บ เพราะหนู รักเขาใช่ไหม"
คำพูดของเกศทำเอาคนที่นั่งนิ่งก้มหน้าอยู่นั้น ถึงกับเงยหน้าขึ้นมามอง ในเมื่อแม่รู้ความในใจ วิวาห์ถึงกับพูดอะไรไม่ออกได้แต่โพล่งเสียงแรงเท่านั้น
"แม่...."
"ความรักมันเกิดขึ้นได้มันไม่ผิด แต่ผิดตรงที่เรามาช้ากว่าคนอื่น ถ้าหาก ไอเดนมองไม่เห็นก็แค่ปล่อยเขาไป"
ในเมื่อความรู้สึกที่มันเกินเพื่อน มันทำให้เธอเจ็บเธอควรจะปล่อยวาง คนที่เธอเป็นห่วงมาโดยตลอดเขาไม่เห็นค่า แล้วทำไมเธอต้องร้องไห้ ทำไมเธอต้องเฝ้ารออย่างไร้ความหวัง
- ผู้เขียน
