คู่แค้นแสนรัก

ตอนที่ 7

วิษรุจขยับตัวนั่งที่ขอบเตียง และยังคงสะบัดหัวของเขาขับไล่ความมึนเมา เขาไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย เขาจะไม่ได้สติจนเขาทำสิ่งเหล่านี้ลงไป

"ไม่จริง" เขาเอ่ยปฏิเสธแต่มันเบามาก ยังคงนั่งสะบัดหัวไล่ความมึนงงออกไปไม่หยุด

ทอรุ้งเหมือนอยากจะกรี๊ดออกมา เธอเจ็บปวดที่ใจมากที่สุด ความเจ็บปวดทางกายที่ได้รับมันยังน้อยไปกับคำพูดของเขาเมื่อกี้ เธอถูกย่ำยีด้วยน้ำมือของเขาแล้ว น้ำตาของเด็กสาวเริ่มไหล ทอรุ้งขยับตัวที่ชาดิกและเจ็บร้าวไปทั่วสรรพางค์ พยายามพยุงตัวให้ยืนอยู่ และเริ่มมองหาเสื้อผ้าของเธอที่เขาถอดมันออกแล้วโยนทิ้งไป

"เธอมันรนหาที่เองนะ อยากยุ่งดีนัก ฉันก็สนอง เธอเสนอตัวมาเองนะ ฉันไม่ได้เชิญ" ทั้งที่ใจไม่อยากพูดแต่ปากมันลั่นไปแล้ว เขาไม่ได้หันหน้ามามองเด็กสาวสักนิด ว่าเธอมีท่าทีเสียใจขนาดไหน

ทอรุ้งมองไปยังแผ่นหลังของเขา น้ำคำที่ฟังแล้วเจ็บที่สุด มันเหมือนเขาตบหน้าของเธออย่างจัง ๆ เด็กสาวขบเม้มริมฝีปาก พยายามข่มความเจ็บปวดทางร่างกายที่ถูกเขากระทำ ก้มเก็บเสื้อผ้าที่ตกอยู่ที่พื้นข้างเตียงนอน เธอเลือกที่จะใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว น้ำตาก็เริ่มไหลพราก ๆ นองเต็มใบหน้า ในหัวของเธอคิดอะไรไม่ออกนอกจากจะต้องพาตัวเองออกไปจากบ้านของวิษรุจให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

วิษรุจนั่งกุมขมับอยู่ที่เตียง เขาทำพลาดครั้งใหญ่หลวง เขาได้ทำให้เด็กคนนี้มีรอยด่างพร้อย แต่เขาไม่อยากจะทำลายชีวิตเด็กผู้หญิงคนนี้ไปมากกว่าที่เป็น วิษรุจไม่อยากจะยุ่ง เขาลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู แล้วหันประจันหน้ากับเธอตอนที่ทอรุ้งกำลังจะเดินออกไปจากประตู ชายหนุ่มขวางเธอเอาไว้ทั้งตัว เขาเห็นใบหน้าน้อย ๆ แดงก่ำอาบไปด้วยน้ำตา

เด็กสาวทั้งเสียใจและก็อายมาก ๆ แล้วยิ่งเขาก้มหน้าช้อนสายตาจ้องสบกับเด็กสาวด้วยแววตาดูถูกดูแคลนมันยิ่งเจ็บลึกลงไปอีก

"มันสาแก่ใจฉันมากเลยรู้ไหม หากไอ้หมอนั่นมันรู้ว่าฉันทำอะไรกับน้องมันบ้าง มันก็คงจะปวดใจน่าดู"

วิษรุจไม่รู้คิดอย่างไรจึงพูดออกไปแบบนี้อีก เหมือนจะไม่ต้องมาให้เห็นหน้ากัน ปลายนิ้วถูกเจ้าของยกขึ้นมาจับไปที่ปลายคางของทอรุ้งแล้วบีบแรง ๆ เธอใช้มือปัดมือของเขาออก ก่อนจะกระแทกกำปั้นน้อย ๆ ของตัวเองไปที่แผงอกของเขาอย่างไม่นับ ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วย แต่ร่างหนาใหญ่ของวิษรุจกลับไม่ขยับเขยื้อนเลย

"ฉันเสียใจมาก คุณรู้ไหม สิ่งที่คุณทำมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย" เธอว่าเขาด้วยความเจ็บใจ

"หึ-หึ ฮา..." เขาเหมือนคนบ้า หัวเราะเยาะเย้ย ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะให้ดังขึ้นเรื่อย ๆ

"คนชั่ว คนสารเลว" แววตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ

เด็กสาวแสดงความรู้สึกที่เจ็บปวดอย่างชัดเจน รู้สึกรับไม่ได้ที่เขาเป็นคนแบบนี้ ไม่เหมือนกับที่ทอรุ้งคิดและวาดฝันถึงเขาเอาไว้

"เชิญเลย เชิญด่าฉันได้เต็มที่ ทำไมเหรอ เธอยังคิดว่าในโลกนี้จะมีคนดี นิสัยดี ไม่เห็นแก่ตัวอยู่บนโลกนี้อีกเหรอ ตื่นเถอะแม่สาวน้อย ตื่นขึ้นมาได้แล้ว ในโลกนี้มันไม่มีความยุติธรรมอยู่จริงหรอก มันเป็นโลกที่เกิดมาเพื่อตักตวงเอาผลประโยชน์ใส่ตัวทั้งนั้น ใครโกยได้ก็โกย โกงได้ก็โกง โปรดมองโลกนี้เสียใหม่ มันไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิด หึ... อีกอย่างต้องโทษไอ้พี่ชายของเธอที่มันปลุกผีร้ายที่ซ่อนอยู่ในตัวของฉันให้ตื่นขึ้นมา และทำให้ฉันเป็นคนแบบนี้อยู่ในตอนนี้ไง เธอรีบออกไปจากบ้านของฉัน แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันเกลียดพี่ชายของเธอยังไง ฉันก็เกลียดเธอได้แบบนั้นเช่นกัน อย่าลืมนะว่าฉันทำอะไรเธอลงไปบ้าง ทางที่ดีไปเล่าให้พี่ชายของเธอฟังด้วยสิ ว่าฉันทำอะไรเธอบ้าง ฉันขึ้นเธอท่าไหน แล้วลงกับเธอท่าไหน”

ทอรุ้งปากสั่นตัวสั่นไปหมด เธอโกรธเขามาก มากจนอยากจะฉีกร่างของวิษรุจออกเป็นชิ้น ๆ สายตาที่เคยชอบและเทิดทูนเขาเริ่มแปรเปลี่ยนและตอนนี้เริ่มจะเกลียดเขาเสียแล้ว

เผียะ... เสียงฝ่ามือของเธอกระทบกับเนื้อแก้มของเขาอย่างสุดแรง แรงมากจนมือของสาวน้อยสั่นไปหมด

"รุ้งจะเกลียดคุณ จะเกลียดเท่าที่คนคนหนึ่งจะเกลียดใครสักคนได้ รุ้งจะไม่มีวันรักคุณแล้ว" เธอลั่นคำออกไป ผลักตัววิษรุจตรงหน้าอย่างสุดกำลัง แล้วเดินกระแทกตัวเขาออกมา

วิษรุจยืนตะลึงงัน นี่ทอรุ้งยอมเขาเพราะเธอรักเขาหรือนี่ ในหัวของเขาอึ้งไปเลยที่ได้รู้ความในใจของเธอ ผู้หญิงที่มาตามตอแยเขาเพราะเธอรัก

ทอรุ้งวิ่งไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่เธอทิ้งมันเอาไว้อย่างรวดเร็ว ใส่รองเท้าอย่างรีบเร่ง เช็ดน้ำตาที่ไหลรินลงมาเป็นทางไปด้วย เธอต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไปจากผู้ชายใจร้ายใจดำคนนี้ จะให้เขามาชี้หน้าด่าว่าเธอแบบนี้อีกไม่ได้แล้ว ลาก่อน ลากันที

เขาเดินตามออกมาดู

รุ้ง พี่ขอโทษ

เขาอยากจะตะโกนบอกเธอ แต่ได้แต่ร้องร่ำ ๆ อยู่ภายในใจ สายตาที่มองตามหลังเด็กสาวไปด้วยความเป็นห่วง แต่วิษรุจไม่มีทางเลือก หัวใจของเขามันชาด้านไปเสียแล้ว

จังหวะที่ทอรุ้งกำลังเปิดประตูรั้วออกไป

อาทิตย์ก็กำลังเดินสวนเข้ามา

ทั้งสองหยุดชะงัก เขาเห็นใบหน้าของเด็กสาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตา อาทิตย์มองหน้าของเด็กสาวอย่างสงสัย เขาไม่เคยเห็นเธอมาก่อน เด็กคนนี้เป็นใคร แล้วทำไมร้องไห้ แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่

ทอรุ้งไม่พูดไม่จา เช็ดน้ำตาของตัวเองป้อย ๆ แล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

อาทิตย์มองตามหลังทอรุ้งไปแบบงง ๆ

วิษรุจเดินกลับเข้าไปหาขวดวิสกี้ ก่อนจะกระดกน้ำสีอำพันที่อยู่ในขวดเลยครึ่งขวดไปแล้วแบบไม่เหลือแทบไม่หายใจ เขาบ้าไปแล้วแน่ ๆ เขาทำร้ายทำลายเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วยซ้ำ

เพล้ง เพล้ง เพล้ง

วิษรุจขว้างขวดเหล้ากระแทกข้างฝา ก่อนจะตามด้วยแก้วน้ำสามสี่ใบตามไปกับขวดเหล้าติด ๆ

เขาหันไปชกกำแพงบ้านอีกหลายครั้งจนมือแตก

“เกิดอะไรขึ้นไอ้รุจ” อาทิตย์กระโจนเข้ามาห้าม สีหน้าตกอกตกใจ

วิษรุจสะบัดตัวก่อนจะทรุดนั่งลงไปบนโซฟาตัวที่ใกล้ที่สุด

“เกิดอะไรขึ้นอีกวะ แล้วมึงทำบ้า ๆ แบบนี้ทำไม กูถามมึงหน่อยสิ” อาทิตย์ถาม พยายามหยิบทิชชูออกมาเช็ดเลือดที่กำลังไหลออกมาจากแผลที่แตกยับบนหลังมือของเขา

นัยน์ตาของวิษรุจแดงก่ำ เขาส่ายหน้าไม่รู้จะพูดหรือเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างทอรุ้งกับเขาให้ใครฟังได้ เขาเป็นผู้ชายที่เลวและแย่ที่สุดจริง ๆ เกลียดวิธีการที่กัมปนาทแย่งกุหลาบแก้วไปจากเขา แต่วิษรุจกลับยังเลือกใช้วิธีนี้แก้แค้นแบบเดียวกันกับทอรุ้งเด็กสาวที่น่ารักไม่มีพิษมีภัย แล้วยังพูดจาย่ำยีศักดิ์ศรีของเธออีกด้วย วิษรุจนั่งเงียบ ในหัวของเขาหมุนติ้ว ๆ ทุกอย่างในชีวิตของเขามันพังครืนไปหมดแล้ว เขาสิ้นหวังตั้งแต่รู้ว่ากุหลาบแก้วตัดสินใจเลือกกัมปนาท และเหมือนเขาก็ยังมาทำผิดซ้ำ ๆ กับเรื่องที่ไม่น่าจะให้มันเกิดขึ้น

“ถ้าขืนมึงยังบ้ากินเหล้าไม่เลิก และทำร้ายตัวเองแบบนี้ กูก็จะไม่สนใจมึงอีกคนนะไอ้รุจ พอกันที ไอ้ห่า เมื่อไหร่มึงจะได้สติเสียทีวะ โคตรบ้า โคตรโง่เลย มึงรู้ไหม นิ้งคนที่มึงรักเขากำลังสร้างครอบครัวและมีความสุข มึงควรจะยินดีกับน้องมันไหมวะ มึงมันไอ้เห็นแก่ตัวนะ ถ้าเป็นกู กูจะดีใจที่เห็นเธอมีความสุข มึงช่วยตื่นมาจากเรื่องทุกข์ระทมนี่ได้แล้ว ไอ้รุจ ไอ้เพื่อนโง่” อาทิตย์ด่าว่าเพื่อนแรง ๆ

วิษรุจยกมือขึ้นมากุมหน้าและขมับ เขาปวดหัวแทบระเบิด เรื่องทุกเรื่องมันช่างบัดซบสิ้นดี