วันรุ่งขึ้น ปลายฟ้ากับเหมือนดาวถูกส่งไปเข้าค่าย เพราะคุณพ่อคุณแม่มองเห็นแล้วว่า ถ้าอยู่คงได้วุ่นวาย รีสอร์ตเล็ก ๆ ของทั้งสองท่านกำลังจะได้ฤกษ์เปิด เหลือแต่ปุณณ์ที่ไปกลับโรงเรียนพิเศษทุกวัน ทอรุ้งก็วิ่งวุ่นทั้งวันช่วยงานพ่อกับแม่ได้เท่าที่เธอจะทำได้ แต่ก็เล่นเอาเหนื่อยทุกวัน
ตืด... “ฮัลโหล...”
“มีอะไรจ๊ะโต ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งมาก” ทอรุ้งยกมือถือแนบกับใบหน้า ใช้คางหนีบเอาไว้ ในมือก็กำลังง่วนกับการจัดเรียงผ้าอยู่ในห้องของแผนกแม่บ้าน
“ขอโทษนะโต รุ้งกำลังวุ่นวายอยู่เลย”
“วุ่นอะไรกันนักเชียว ผลสอบเทียบออกแล้วนะ รุ้งได้เข้าไปดูหรือยัง”
เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย ใจจริงทอรุ้งก็อยากจะเรียนกับเพื่อน ๆ จนจบ แต่ทนเสียงรบเร้าของกฤตนันท์ไม่ได้ เขาอยากใช้มันเปิดทางไปเรียนที่ต่างประเทศได้เร็วขึ้น อยากพาแม่ไปรักษาและดูแลที่นิวซีแลนด์ ทอรุ้งละงานในมือเดินออกมาคุยกับเขาข้างนอก
“แล้วผลเป็นไง ของนายผ่านไหม”
