EP.20
หลังจากสติที่ได้ดับวูบไปนั้น ภูริตก็รู้สึกตัวอีกครั้ง ทว่าคราวนี้โดยรอบกลับมีแต่สีขาวของสายหมอกอันหนาทึบ จะมองไปทางไหนก็เหมือนจะเป็นอุปสรรคต่อการมองเห็นเป็นยิ่งนัก
เขาเหมือนหลงอยู่ภายในโลกอีกโลกหนึ่งที่แม้จะมองไปทางไหน เพื่อจะหาจุดสังเกตว่าตนกำลังยืนอยู่ตรงจุดไหนกลับไม่มีเอาเสียเลย ดูเหมือนว่ามันจะเป็นสิ่งที่ยากเหลือเกินในเวลานี้ ดังนั้นแล้วเขาจึงได้แต่ทอดกายเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เพราะยังหวังบางทีสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจะช่วยนำพาให้เขาหลุดพ้นไปจากสถานที่บ้าๆ นี้ได้
“เจ้า...เจ้าน้อย”
ท่ามกลางความเงียบเหล่านั้น จู่ๆ เสียงเรียกอันคุ้นหูก็ดังขึ้นและนั่นมันก็เหมือนจะเป็นความหวังให้เขาได้หลุดพ้นไปจากสถานที่แห่งนี้ได้
“ใคร...ใครน่ะ ใคร” เสียงแหบพร่า ทั้งนึกกลัวและตกใจดังจากเรียวปากได้รูปของชายหนุ่ม
“เจ้าน้อย...ช่วยเราด้วย ช่วยด้วย” เสียงที่สะท้อนกลับมา เหมือนอย่างจะขอความช่วยเหลือไ
