ก้อนหินกลิ่นดอกไม้

5

หนึ่งตะวันตกใจตามหลาน รีบสะพายกระเป๋าขึ้นหลัง จับมือหลานชายวิ่งหาห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด หนึ่งตะวันตรงไปห้องน้ำหญิง แต่เด็กชายตัวน้อยไม่ยอมเข้า ดึงแขนตัวเองสุดแรง

“น้องโปรดจะเข้าห้องนั้น อาหนึ่งพาไปหน่อยนะ”

“ไม่ได้ครับ ห้องนั้นเป็นห้องน้ำผู้ชาย” หนึ่งตะวันปฏิเสธ

“ก็น้องโปรดเป็นผู้ชาย ไม่ได้เป็นผู้หญิงสักหน่อย”

เด็กชายเล่นลิ้น ไม่เข้าใจความหมาย ว่าอาของแกเป็นผู้หญิง พูดจบก็ดึงมือออก วิ่งเร็วเข้าไปในห้องน้ำผู้ชาย

“น้องโปรด! อาหนึ่งเป็นผู้หญิงเข้าไปในห้องน้ำผู้ชายไม่ได้”

หนึ่งตะวันร้องเรียกตามหลังแกไม่ฟัง แล้วจะทำอย่างไรได้นอกจากรอหลานออกมา อาจจะไม่เป็นอะไรเพราะหลานเข้าห้องน้ำเองเป็นกดชักโครกเองได้ คุณอาสาวถอยไปยืนหลังกำแพงเปิดทางให้คนอื่นเดินออกมา สายตาของหนึ่งในผู้ชายพวกนั้นมองเหมือนหล่อนเป็นโรคจิตที่แอบชะเง้อคอมองพวกเขายืนล้วงไส้กรอกออกมายิง

เปล่านะ ไม่ใช่ ไม่ได้จะแอบมอง แค่สงสัยว่าเสียงใครโวยวาย จะเกี่ยวข้องกับน้องโปรดหลานหล่อนหรือเปล่า

อึดใจเดียว หนึ่งตะวันก็รู้ว่าเกี่ยวข้องร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะเห็นหน้าตาบึ้งตึงของชายหนุ่มหน้าตาดี คนเดียวกับที่เพิ่งเจอก่อนหน้านี้ เขาน่าจะจำหล่อนกับหลานชายได้ถึงหน้าบึ้งหิ้วปีกหลานออกมา

“น้องโปรด! เอ่อ… มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเหรอคะ”

หลานชายกระเสือกกระสนออกจากการจับกุมมาหลบด้านหลัง แต่ไม่วายโผล่หน้าเล็กออกมาแลบลิ้นใส่ผู้ใหญ่ หนึ่งตะวันตกใจแทบแย่

“ทำไมล้อเลียนผู้ใหญ่อย่างนั้นล่ะครับ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ขอโทษด้วยนะคะ ฉันจะพาแกเข้าห้องน้ำผู้หญิง แต่แกอยากเข้าห้องน้ำผู้ชายมากกว่า ฉันจับไว้ไม่ทัน”

หนึ่งตะวันไม่ใช่ผู้หญิงใจกล้า หล่อนเลือกจะขอโทษทั้งที่ไม่รู้ว่าหลานชายทำผิดจริงหรือเปล่า เพื่อไม่ให้มีเรื่อง หล่อนไม่มีเงินมากพอจะชดใช้ หากหลานทำของมีค่าของคนอื่นเสียหาย ดูการแต่งตัวของเขาแล้วก็ยิ่งกลัว เขาน่าจะเป็นคนมีเงิน หล่อนมองไม่ออกว่าใช่แบรนด์เนมเหมือนดาราใช้กันหรือเปล่า ต่างจากหนึ่งตะวันที่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนถูกๆ

“ลูกคุณหน้าตาน่ารัก แต่นิสัยแสบ ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย”

เขาไม่ยอมมองหน้าหรือรับคำขอโทษ หนึ่งตะวันมองออกว่าเขาใจเย็นขึ้น หลังจากหล่อนยกมือไหว้ขอโทษ

“อาหนึ่งไม่ใช่แม่น้องโปรด ลุงหน้าดุชอบแกล้งเด็ก!”

“ทำไมพูดกับผู้ใหญ่อย่างนั้น เป็นเด็กไม่ดีรู้ไหม” หนึ่งตะวันตกใจที่เห็นว่าเขามีสีหน้าเข้ม รีบปิดปากหลานชายไม่ให้เรื่องบานปลาย

“ขอโทษอีกครั้งนะคะ ฉันจะสอนหลานให้ดีกว่านี้”

สายตาชายหนุ่มคนนั้นค่อนข้างเอาเรื่อง มองลงไปที่ขากางเกงแล้วถอนหายใจ

“สอนให้ดีหน่อยก็แล้วกัน ทั้งมารยาทการพูดกับผู้ใหญ่และการใช้ห้องน้ำสาธารณะ หลานคุณฉี่ใส่กางเกงผม”

“ตายจริง ทำไมน้องโปรดทำอย่างนั้นล่ะครับ” หนึ่งตะวันถามเหตุผลอย่างใจเย็น

“น้องโปรดไม่ได้ตั้งใจ น้องโปรดจะฉี่ ลุงมาอุ้มทำไม”

“ตัวกระจิ๋วเดียว ริอ่านจะยืนยิงแบบผู้ใหญ่ คงจะถึงอยู่หรอก แค่จะช่วยยกตัวให้สูง ทำไมต้องหันมาฉี่ใส่ เด็กนิสัยไม่ดี”

“ลุงนั่นแหละนิสัยไม่ดี แกล้งได้แม้กระทั่งเด็ก!” เด็กชายตัวจิ๋ว กับผู้ใหญ่ตัวยักษ์ยืนเถียงกันหน้าห้องน้ำ ไม่มีใครยอมใคร

“น้องโปรด พอได้แล้ว ขอโทษคุณลุงเดี๋ยวนี้ครับ อาหนึ่งสอนว่ายังไง จำได้หรือเปล่า เป็นเด็กทำผิดต้องรู้จักขอโทษ อาหนึ่งทำผิด ก็ยังขอโทษน้องโปรดตั้งหลายครั้ง เร็วครับ จะได้รีบไปเรียนพิเศษ”

หลานชายจะไม่ยอมขอโทษ หนึ่งตะวันโน้มน้าวจนแกยอมพูด

“น้องโปรดขอโทษครับ คุณลุงอย่าโกรธนะครับ” เด็กน้อยแสนงอน ยกมือไหว้ขอโทษผู้ใหญ่แต่หน้าตายังคงเอาเรื่อง

“แสบซนแบบนี้เอง พ่อแม่ถึงไม่พามาด้วยต้องมากับอา”

“ฉันกับหลานขอโทษคุณแล้ว คุณอย่าถือโทษโกรธเลยนะคะ ฉันเลี้ยงหลานคนเดียว พ่อแม่ของแกแยกทางกัน อาจจะสั่งสอนไม่ดี แต่ฉันไม่เคยเพิกเฉยถ้าหลานทำไม่ดีกับใคร หรือถ้าคุณติดใจเรื่องกางเกง ฉันซื้อตัวใหม่ให้ไหมคะ คุณกับฉันจะได้สบายใจสองฝ่าย”

หนึ่งตะวันเลื่อนสองมือลงไปปิดหน้าหลานชายที่มีน้ำตา สงสารหลานที่ได้ยินคำพูดเสียดแทงใจทั้งที่ขอโทษไปแล้ว ชายหนุ่มตรงหน้ารูปร่างหน้าตาดี แฟนที่มาด้วยกันก็หน้าตาสวยปานดารา ข้อเสียอย่างเดียวคงจะเป็นนิสัยแล้งน้ำใจของเขา หนึ่งตะวันไม่ชอบมีเรื่องกับใคร ยอมได้ก็ยอมไว้ก่อน แต่ได้ยินเขาพูดเสียดสีกระทบความสัมพันธ์ในครอบครัว หล่อนไม่อาจนิ่งเฉย

ลูกค้าในห้างฯ ทั้งชายและหญิงจะเข้ามาใช้บริการห้องน้ำต้องผ่านบริเวณนี้ พวกเขาให้ความสนใจ บางคนถึงขั้นสะกิดให้เพื่อนที่มาด้วยกันดูว่าหนึ่งตะวันกับชายหนุ่มหน้าตาดีมีปัญหาอะไรกัน เด็กชายตัวน้อยที่อยู่กับหล่อนถึงร้องไห้สะอึกสะอื้น

“คุณจะให้ฉันรับผิดชอบหรือเปล่าคะ” ทวงถามคำตอบจากชายหนุ่ม เขาไม่ยอมพูดเอาแต่จ้องหน้าเนิ่นนาน น่าจะเห็นว่าดวงตาหล่อนก็เอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาไม่ต่างไปจากหลานชาย

หนึ่งตะวันสายมากแล้ว ถ้าไม่รีบไปส่งหลานชายที่โรงเรียนสอนพิเศษตอนนี้ อาจจะเข้างานไม่ทัน หล่อนถูกไล่ออกจากงานประจำ รุ่นพี่ที่รู้จักกันทำงานในบริษัทรับจัดงานเลี้ยงแนะนำงานรายวันให้ เพื่อหล่อนจะมีรายได้เลี้ยงดูหลานระหว่างหางานใหม่ วันแรกมีแววว่าจะเข้างานสาย หนึ่งตะวันไม่รู้จะถูกหักเงินหรือเปล่า และถ้าหากว่าชายคนนี้เรียกร้องเงินค่ากางเกงตัวใหม่ เท่ากับว่าวันนี้หล่อนทำงานฟรี ไม่ได้ค่าแรง แล้วยังเหนื่อยนั่งรถเมล์มาถึงที่นี่

“ไม่เป็นไร คุณพาหลานกลับไปเถอะ”

เขาตอบหลังจากนิ่งไปนาน สงสารเด็กจับใจ ถึงแม้ว่าเขาจะเย็นชากับคนรอบข้างแต่ภายในใจเปราะบางมาก โดยเฉพาะกับเด็กวัยเท่านี้ที่ต้องเติบโตมาในครอบครัวแตกแยก เขาชื่นชมหญิงสาว ตัวแค่นี้แต่เลี้ยงหลานคนเดียวได้ นานมากที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้หัวใจของเขาอ่อน แม้แต่เบญญาที่ใกล้ชิดก็ไม่เคยมีความรู้สึกนี้ หฤษฎ์ต่อว่าตัวเองว่าบ้า ก้าวถอยหลังให้หญิงสาวอุ้มหลานชายไป

“ฮือๆ อาหนึ่ง น้องโปรดอยากกลับบ้าน” เด็กชายเกาะหนึบร้องไห้จนตาแดง ขนาดตัวของหนึ่งตะวันไม่ได้สูงมาก ค่อนข้างบอบบางต้องใช้พละกำลังมากถึงพาหลานออกไปจากหน้าห้องน้ำได้

“กลับบ้านไม่ได้ครับ อาหนึ่งต้องไปทำงาน ไม่ร้องนะครับ โอ๋ๆ อาหนึ่งพาไปกินไอศกรีมก่อนเข้าโรงเรียนดีไหมครับ เอาถ้วยใหญ่ๆ เลย”

หนึ่งตะวันวางหลานชายนั่งลงบนเก้าอี้ในมุมลับสายตาคน เช็ดน้ำตาให้ หลอกล่ออยู่นานว่าจะพาไปกินไอศกรีมหลานถึงหยุดร้องไห้ หนึ่งตะวันพาหลานเข้ามาในร้าน สั่งมาแค่หนึ่งถ้วยเล็กให้แกกินคนเดียว ถ้วยแค่นี้ราคาเกือบหนึ่งร้อยบาทถือว่าแพงมาก