“มองเหี้ยไรนัก” ผมเงยหน้าถามไอ้แจงที่ตอนนี้มันนั่งหน้าเอ๋อมองผมกินข้าว ทั้งที่ข้าวมันไก่ในจานมันก็ยังไม่แตะ
“มองเหี้ยไง” มันรีบเอามือปิดปากหลังจากพูดออกมา คล้ายกับว่านึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ผมเป็นต่อ
“กินข้าว จะได้เปิดร้าน” ผมทำเฉยแกล้งไม่สนเรื่องที่มันด่า
“จะกลับบ้าน”
“อยู่กับกูทั้งวันไม่ตายหรอก แต่ก่อนอยากอยู่ด้วยตลอดไม่ช่ะ”
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่ใช่”
“พูดมาก กูให้แดกข้าวไม่ได้ให้มาชวนทะเลาะ แล้วก็ทำตัวให้ชินซะ มึงกับกูอยู่กันจนตาย” ผมบอกแล้วตักข้าวกินต่อ ส่วนมันเงียบไปสักพักเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ถ้ากูกับมึงมีแฟนล่ะ เรื่องชดใช้บ้าบอนี่จะจบไหม” แล้วมันก็พูดเรื่องปัญญาอ่อนขึ้นมา
ผมจ้องหน้ามัน ได้แต่คิดในใจ ‘เอากันขนาดนี้แม่งยังคิดว่ากูจะมีคนอื่น มึงโง่หรือมึงโง่กันวะ’
“เคยโดนเอาบนโต๊ะกินข้าวไหม ถ้าไม่เคยจะได้ลองด้วยกัน” ผมเอ่ยถามหลังจากจ้องหน้ามันอยู่นาน
“มึงแม่งน่ารำคาญ”
เค
