ตอนที่ 5 เสร็จแล้ว
1128 คำ
ไอ้บ้าริวเงยหน้าขึ้นมามองเราก่อนจะยิ้มร้าย ไอ้เชี้ย ตอนนี้กูยังไม่อยากแม้แต่จะมองหน้ามึงเลย เลือดออกหมดตัวตายไปซะยิ่งดี
“ใครบอกว่ากูจะเย็บให้ มึงฝันปะ”
“ก็น้องอัญเป็นคนยิงไงครับ”ไอ้พี่คอปพูแทรกขึ้นมาเลย เอ้า ไอ้บ้านี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย
“ใช่น้องอัญเป็นคนยิงยังไงน้องอัญก็ต้องดูแลเพื่อนพี่ซิ”ไอ้พี่เจก็ไม่น้อยหน้าที่จะทับถมเราเช่นกัน แหม เสือกกันจริงๆ
“พี่คะ ไม่เผือกดิ”
เราค้อนใส่มันทันที แม่งเผือกตลอด
“ อย่าเถียงกันเลยค่ะ ตอนนี้เราควรห่วงเขียนก่อนนะคะ อิลลี่ว่างั้นเดี๋ยวอิลลี่พาเขียนไปหาหมอเองดีกว่านะ”
ยายอิลลี่พยายามฉุดกระชากลากถูไอ้บ้าริวให้ไปหาหมอกับนาง คือนางพยายามดีนะ คงห่วงกลัวผัวเลือดหมดตัวตายแหละ
“ อิลลี่มีมีธุระอะไรรึเปล่า แต่ถ้าไม่มีผมว่าอิลลี่กลับไปก่อนดีกว่า และถ้าผมไม่โทรหาก็อยู่เฉยๆไม่ต้องมาหาที่นี่”
ไอ้บ้าริวพูดตัดเยื่อไยกับยายอิลลี่ทันทีก่อนที่มันจะหันมามองหน้าเรา เล่นเอายายอิลลี่หน้าถอดสีเลย
“หมวย ถ้าไม่มาทำแผลให้เฮียเรื่องนี้ถึงหูป้าบุ้งแน่ รับรองโดนขังลืมอยู่ที่บ้านแน่นอน เลือกเอานะ ว่าจะเอายังไง”
ไอ้ริวมันจ้องหน้าเราอย่างผู้ชนะ แม่งเอ้ย เราเสียท่าไอ้ริวมันจนได้ และเหมือนมันจะเป็นคนยอมโดนเรายิงด้วยละซิไอ้เวรนี่มันแผนสูง มันกะให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว โอ้ยยยจะบ้าตาย
ไอ้บ้าริวมันยังคงจ้องหน้าพร้อมกับรอยยิ้มสยองของมันนั่นแหละ แต่ยายอิลลี่กลับแสดงสีหน้าแบบว่าไม่พอใจแบบว่านางคงจะหึงแหละ แหม กูยิ่งชอบเลยนะเนี้ย ยิ่งมึงหึงแบบเนี้ย กูยิ่งทำให้มึงหึงจนอกแตกตาย แต่ต้องเป็นกับไอ้เขียน เพราะกับไอ้ริวไม่ได้ ไอ้นี่มันเอาจริง ขืนเราเข้าไปเล่นกับไฟอย่างมันไฟเผาเราตายห่าแน่ๆโดนไอ้ริวเอาชัวร์เชื่อดิ
“ตกลงจะเอายังไงหมวย”
นี่ก็เร่งยิกๆเลย กูก็กลัวมึง นี่มึงดูกูไม่ออกหรอวะไอ้ริวว่ากูกลัวมึงเนี้ย
“ ให้อิลลี่อยู่ด้วยมั้ยคะเขียน อิลลี่อยากดูแลเขียนนะ”
ยายบ้าอิลลี่ปรี่เข้าไปกอดแขนไอ้ริวใหญ่เลย นี่กูอยากจะตะโกนดังๆเลยนะ ไอ้นี่มันไม่ใช่ผัวมึง มันไม่ใช่เขียนสุดที่รักมึงเข้าใจปะ อีห่า แต่นั่นแหละก็ได้แต่เก็บอาการเอาไว้ แม่งคันปากยิบๆ
“ไม่ต้อง เรื่องนี้หมวยเป็นคนทำ หมวยก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบคนเดียวเลย”
“ถูก มึงคนเดียวเลย มึงรับผิดชอบอีอัญ”
“ช่าย ทำอะไรไม่คิดมึงก็ต้องรับกรรมไป”
อีเพื่อเลว 2 ตัวของเรามันเข้าข้างไอ้ริวเฉย ซึ่งจริงๆก็รู้สึกไม่ดีแหละที่ยิง แต่เป็นริวปะ ริวมันโดนแล้วไม่เจ็บหรอก ไม่ใช่เขียนซักหน่อย
“เออก็ได้ แต่มึง 2 ตัว ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนกู”
เราหันไปสั่งไอ้เป้กับไอ้อ้อน เพราะอย่างน้อยมีเพื่อนอยู่ด้วยไอ้ริวมันก็ฆ่าเราไม่ได้แน่ๆ
“กูไม่อยู่เพราะกูยังไม่เสร็จ ใช่มั้ยเป้”
“เออ ใช่ กูยังคาอยู่เลยเมื่อกี้ เพราะมึงเลยกูถึงต้องถอดและวิ่งออกมาแบบเนี้ย”
“อีบ้า นี่มึงเห็นเรื่องเซ็กส์ สำคัญกว่าเพื่อนอย่างกูหรอ”
“เอออออออ”
คำตอบจากอีเพื่อเลวทำเอาเราอึ้งเลยแล้วพวกมันก็พากันเดินกลับไปห้องใครห้องมัน นี่มึงยังมีอารมณ์มาเอากันต่ออีกหรอ นี่กูกำลังแย่เลยนะ เราหันกลับไปมองหน้าไอ้ริวด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ แต่อย่างที่มันบอก ถ้าม๊ารู้ เราตายแน่ๆ โดนขังลืมชัวร์
“ แต่กูยังจัดงานให้ลูกค้าไม่เสร็จ เดี๋ยวป๊าก็จะมาด่ากูได้อะดิ”
เราเอาเรื่องลูกค้ามาอ้างเลย
“เฮียเรียกพี่ป็อกมาจัดการละ แล้วอีกอย่าง ขุนก็มาช่วยด้วย”
ไอ้เชี้ยริว นี่มันดักเราไว้ทุกอย่างเลยนี่หว่า เราจึงหันไปหายายอิลลี่แทน
“ นี่ อยากเห็นผัวเลือดหมดตัวตายรึไง เรียกรถพยาบาลซิ ให้หมอกับพยาบาลดูแลดีกว่าเยอะ”
เราพยายามส่งซิกให้นางรับรู้ ถึงแม้นางจะโง่ไปหน่อย แต่นางก็น่าจะพอเข้าใจบ้างนะ
“อ้อ ใช่ๆ พยาบาลกับหมอ ดูแลดีกว่า เดี๋ยวฉันโทรนะ”
ยายอิลลี่รีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรทันทีเลย แต่........
เพล้ง!!!!!!!
มือถือจากมือยายอิลลี่ถูกปากระเด็นใส่พนังแตกกระจายเลย ชิบหายละ ไอ้ริวมันบ้าแล้วจริงๆนะเนี้ย
“บอกว่าไม่ต้องยุ่งไง อิลลี่กลับไปซะก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว”
ตายๆ ยายอิลลี่เจอคำพูดนี้เข้าไป สตินางหายไปเลยจร้า นางรีบเดินออกไปทันที อีห่า ความหวังสุดท้ายของกู เดินหายไปแล้ว มันจึงเหลือแค่เรากับไอ้ริวเท่านั้น
“เข้าห้องซิหมวย เลือดเฮียไหลเยอะแล้วนะ”
เออ กูรู้ละ แม่งไหลเป็นทางซะขนาดนั้นกูไม่ได้ตาบอดนะ
“เออ เอาให้หมดตัวตายห่าไปเลย ”
“จะตายง่ายๆได้ไง เฮียยังไม่ได้ลองชิมหมวยเลยนะ”
ไอ้ริวมันเอาลิ้นมาเลียที่ริมฝีปากก่อนจะจ้องเรือนร่างของเราตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้บ้ากามริวเอ้ย แม่งมองกูอย่างนี้มา 6 ปีละ มองจนกูหลอนอ่ะ
“มึงรีบเอาไอ้เขียนกูคืนมาเดี๋ยวนี้นะไอ้ริว ไอ้โรคจิต”
“ พอดียังไม่เช้า หมวยคงต้องอยู่กับเฮียไปก่อนนะ”
พูดจบไอ้บ้าริวก็จับแขนเราลากเข้าไปในห้องทันที กูตาย ใครจะช่วยกูได้บ้างวะเนี้ย
“จัดการซิ”
ไอ้ริวมันยื่นแขนที่มีกระสุนฝังอยู่มาให้เรา เราจึงจำใจต้องจัดการ ไม่งั้น เป็นเรื่องแน่ๆ
แล้วเราก็เอามีดไปรนไฟก่อนจะผ่าแผลออกเล็กน้อย แล้วเราก็เอาที่คีบ คีบเอาหัวกระสุนออกมา มันจึงทำให้ปากแผลกว้าง เราจึงใช้เข็มเย็บให้อย่างดีและเนียบกริ๊บตามที่ได้ร่ำเรียนมาจากม๊าและตาเลย
“เสร็จแล้ว”
- ผู้เขียน
