ผมยังคงจ้องน้องอัญที่มองคำหล้าไม่วางสายตาเลย แล้วดูเหมือนน้องอัญจะรู้ตัวเพราะเธอหันมามองผม ก่อนจะหลบสายตานิดนึง
“กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ”
คำหล้ายกอาหารที่ทำมาวางไว้บนโต๊ะ
“น่ากินจังเลยจ้ะน้องคำหล้า”
พี่ป็อกพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มร่า พี่ป็อกชอบคำหล้ามานานแล้วครับ ถ้าไม่มีงานทางกรุงเทพพี่ป็อกก็จะขึ้นมาหาคำหล้าที่เชียงรายเพราะว่าคิดถึงปานจะขาดใจ แต่คำหล้า เธอเป็นสาวชาวบ้านที่ใจแข็ง เธอบอกว่าขอดูใจไปเรื่อยๆก่อนเธอยังไม่รีบแล้วอีกอย่างเธอบอกว่าเธอจนเธอไม่เหมาะกับการมีคู่ พี่ป็อกของเราเลยต้องเทียวไล้เทียวขื่ออยู่อย่างนี้
“ฉันทำให้พ่อเลี้ยง ของพี่อยู่ด้านโน่นในครัวโน่นไปตักเอานะ”
“ไม่เป็นไรหรอกคำหล้า ให้พี่ป็อกกินด้วยกันนี่เลย”
“ค่ะพ่อเลี้ยง”
คำล้าตบปากรับคำตามคำพูดของผม
“น้องอัญ กับข้าวทางเหนือ พอกินได้มั้ย”
เงียบครับ มัวแต่มองสาวจนไม่ได้สนใจอะไรผมเลย นี่ถ้าน้องอัญเป็นเมียผมจริงๆ ผมคงไล่
