“นะ นับ นับว่าอย่างไรนะลูก” ปรานีที่นั่งอยู่ตรงหน้าถามนับดาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ขุนพลเสียงสั่นนับดาวหลับตาลงปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาอาบแก้มด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นอยู่ในใจก่อนที่ลืมตาขึ้นและบอกกับแม่ปราณีใหม่อีกครั้ง
“นับท้องค่ะแม่ ท้องได้เดือนกว่า ๆ แล้วค่ะ”
พยายามกลั้นเสียงสะอื้นบอกมารดาส่วนปรานีเมื่อได้ฟังชัด ๆ อีกครั้งน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ เศร้าใจและสุดท้ายความรู้สึกสงสารที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอพูดไม่ออกไปชั่วขณะ นับดาวรีบลงจากเก้าอี้ไปนั่งลงบนพื้นทันทีก่อนที่จะก้มลงกราบเท้ามารดาทั้งน้ำตา
“ฮึก ฮือ แม่ขานับขอโทษ ฮือ นับไม่ได้ตั้งใจ แม่อย่าโกรธนับกับลูกเลยนะ ฮือ” นับดาวร่ำไห้ซบหน้าลงบนเท้าของปราณีด้วยความรู้สึกผิดขุนพลที่เห็นแบบนั้นเบือนหน้าหนีด้วยความสงสารและเวทนานับดาวจับใจ ไม่คิดเลยว่าโชคชะตาจะเล่นตลกและใจร้ายกับเด็กที่ใสซื่อบริสุทธิ์อย่างนับ
