สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 12

ตอนนี้อวี่หลิงกับอวี่ซิงช่วยกันเอาปลาใส่ถังเอาน้ำใส่และเอาตาข่ายที่ตาสานให้ปิดกันปลากระโดนออกแลัมีอากาศหายใจ แต่คงไม่เป็นไรหรอกนางเอาน้ำในมิติใส่เข้าไปด้วยดูพวกมันยังสดใหม่ทุกตัวเลย

"ข้าว่าเอาไปเท่านี้ก่อนก็แล้วกันซิงเอ๋อร์ ถ้าได้ราคาดีข้าจะให้ท่านลุงซื้อเกวียนกลับมาด้วยเลย เราไม่ต้องไปเช่าเกวียนอีก พี่หานตงเทียนก็จะได้ไปขายพร้อมกันด้วยเพราะเขาคงไม่เข้าไปในหมูบ้านอย่างแน่นอนเพราะมีแต่คนกลัวเขา ข้าละไม่เข้าใจคนที่นี้เลยแทนที่จะกลัวโจรผู้ร้ายกลับมากลัวคนในหมู่บ้านเดียวกัน ข้าว่าพวกเขาใจพิการมากกว่าที่มองคนแค่ภายนอกจนพากันทำร้ายเพื่อนร่วมหมู่บ้านเดียวกัน" นางพูดให้อวี่ซิงฟังกันสองคน นางจึงไม่เห็นว่าที่สามีมายืนเพื่อจะช่วยนางขนของออกไปรออาของนางที่ลานหน้าบ้าน เขาเดินเข้ามาและทักทายยายของนางและอาสะใภ้กับหลานของนางที่หน้าบ้านทุกคนกำลังยกของที่จะขายออกไปรอเกวียน หานตงเทียนจึงได้ยินสิ่งที่ว่าที่ภรรยาของเขาคิดเขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจที่นางห่วงใยความรู้สึกของเขาที่รู้ว่าชาวบ้านพากันหวาดกลัวครอบครัวของเขาที่ตาบอดโดนหมีทำร้ายมาแค่นางไม่รังเกียจเขาก็พอใจมากแล้วละ

เขาจึงส่งเสียงเข้ามาก่อนว่ามาถึงแล้วและนำถ้วยมาคืนนางด้วยนั้นเอง

"มีอะไรให้ข้าขนช่วยอีกไหม" หานตงเทียนถามและมองหน้าของว่าที่ภรรยาของเขาด้วยใจที่สั่นไหวพอมองสบตากับนาง

"อ้าวพี่ท่านพี่หานตงเทียนมาแล้วหรือเจ้าคะ มีปลาสองถังเจ้าคะนอกนั้นพวกข้าพากันยกออกไปหมดแล้วเจ้าค่ะ" นางแยกปลาออกเป็นห้าถังเพราะไม่อยากให้ปลาเบียดกันจนเกินไปและคัดเอาเท่าๆกันใส่ถังแยกไว้ชัดเจน

หานตงเทียนจึงหิ้วไปทีเดียวสองถังเลย ส่วนสองสาวก็ช่วยกันคนละข้างเดินตามหลังชายหนุ่มไปพอดีกับท่านอาขับเกวียนมาถึง หานตงเทียนจึงยกของขึ้นเกวียนทีเดียวจนหมดและเอาตั่งไม้มาให้นางทั้งสองคนขึ้นท้ายเกวียนส่วนตัวเขาเดินไปขึ้นข้างหน้ากับอาของนางท่านอา ขับเกวียนออกมาจากหมู่บ้านไกลพอสมควรหานตงเทียนจึงขอขับต่อเพราะเขาขับเกวียนเป็น บิดาสอนให้ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่และเขาขายมันไปตอนบาดเจ็บเพื่อนำตำลึงมารักษาตัวเองและใช้จ่ายในครอบครัวในตอนนั้น

นั่งเกวียนมาได้ครึ่งชั่วยามก็ถึงในเมือง เสียค่าผ่านเข้าเมืองคนละสองอีแปะจากนั้นหานตงเทียนจึงมุ่งหน้าไปที่เหลาอาหารที่เขามาขายประจำนั้นเอง อวี่หลิงนางมองสองข้างทางด้วยความตื่นเต้นที่เห็นตลาดโบราณตั้งแต่ที่ออกจากหมู่บ้านนางก็มองสองข้างทางมาโดยตลอดนั่งเกวียนก็เจ็บก้นน่าดูแต่ต้องอดทนเพราะมันคนละยุคกันกับที่นางจากมา

นางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนรู้สึกว่าเกวียนหยุดลงจึงพากันมองดูเหลาอาหารด้านหลังที่ชายหนุ่มพาเข้ามา เห็นหานตงเทียนเดินลงจากเกวียนไปหลังร้านและพูดคุยบางอย่างกันกับเสี่ยวเอ้อ จนเห็นว่าคนนั้นเดินเข้าไปหลังร้านหานตงเทียนจึงยืนรอต่อไปครู่หนึ่ง

มีชายชราท่าทางใจดีเดินออกมาทักทายเขาและถามว่าได้อะไรมาขายให้เขาวันนี้บ้าง ชายหนุ่มพูดอะไรบางอย่างกับชายชราเขาเดินตามหานตงเทียนมาที่เกวียนก่อนชายหนุ่มจะแนะนำให้รู้จักกับท่านอาของนางและบอกว่า

"วันนี้ท่านอวี่เฉินมาขายกวางและปลาหลงจู๊สนใจปลาด้วยไหม ท่านดูตัวปลาก่อนก็ได้ยังไม่ตายสักตัว" หลงจู๊จึงสนใจมาดูถังปลาและกวางด้วยความพอใจที่มีอาหารใหม่มาส่ง

"ขอบใจเจ้ามากอาตงเทียนข้ารับรองจะรับซื้ออย่างยุติธรรมแน่นอน" หลงจู๊ชราบอก

หานตงเทียนแนะนำว่าท่านอาคือครอบครัวว่าที่ภรรยาของเขาเองและในไม่กี่วันเขาจะแต่งนางเข้าบ้านและแนะนำให้อวี่หลิงกับอวี่ซิงญาติของนางด้วย หลงจู๊แสดงความยินดีกับหานตงเทียนเพราะเขารู้จักกับชายหนุ่มมานานตั้งแต่รุ่นพ่อของเขาและสงสารในความโชคร้ายของชายหนุ่มพอได้ยินว่าเขาจะแต่งภรรยาเข้าบ้านจึงดีใจกับชายหนุ่มที่เจอคนที่แต่งให้กับเขา

อวี่หลิงทำความเคารพหลงจู๊พอหานตงเทียนแนะนำนางไม่อายที่ได้แต่งกับสามีตาบอดดีกว่าแต่งให้คนใจบอดนางคิด

"ยินดีที่ได้รู้จังนังหนูข้าดีใจที่อาตงเทียนจะแต่งภรรยาเข้าบ้านช่างเป็นข่าวดีจริงๆฮ่าๆ" เขาหัวเราะด้วยความยินดีกับชายหนุ่ม

"ปลาของเจ้าตัวใหญ่ทั้งนั้นเลยข้าชอบมากและจะซื้อในราคาชั่งละห้าสิบอีแปะเพราะมันตัวใหญ่และยังไม่ตายเอามาส่งให้ข้าทุกวันก็ได้" หลงจู๊บอกเพราะไม่เคยมีใครจับปลาได้สดๆและเยอะเช่นนี้ เขาจะส่งไปอีกอำเภอใกล้กันมีสาขาอยู่ที่นั้นด้วยและยังอีกหลายสาขา

"ส่วนกวางข้าซื้อทั้งตัวเลยก็แล้วกันเพราะตัวใหญ่มากข้าให้หนึ่งร้อยตำลึงทอง" ตอนนี้ทุกคนได้แต่ตกตะลึงพอได้ยินราคาเพราะว่าเขาซื้อเขากวางด้วยเพราะว่ามันเป็นยาที่นายน้อยต้องการมากในตอนนี้แต่ยังหาไม่ได้ ช่างเป็นโชคดีที่ครอบครัวนางล่ามันมาได้หลงจู๊จึงให้ราคาอย่างงามและปลาที่ขายได้วันนี้ห้าสิบตำลึงเงินตอนนี้พ่อกับลูกสาวยืนอึ้งไปแล้ว มีเพียงอวี่หลิงที่คุยและรับเอาตำลึงมาเก็บเอาไว้และบอกลาหลงจู๊

หานตงเทียนมองนางคุยกับหลงจู๊อย่างฉะฉานและมีไหวพริบ นางไม่อายม้วนเหมือนสาวชาวบ้านทั่วไปและพูดคุยอย่างเป็นธรรมชาติเขาพอใจในตัวนางยิ่งนัก คุยเรื่องค้าขายได้อย่างลื่นไหลและหลงจู๊ก็พอใจในข้อเสนอของนางด้วยเช่นเดียวกัน ส่วนของหานตงเทียนเสี่ยวเอ้อนำเข้าไปในเหลาและหลงจูก็ยื่นตำลึงให้เขาต่างหากก่อนจะขับเกวียนพาทุกคนไปที่ตลาดและมีที่รับฝากเกวียนด้วยเสียค่าดูแลสามอีแปะ

นางเรียกท่านอาและอวี่ซิงตอนขึ้นรถม้าทั้งสองคนจึงได้สติกับมาแต่มือยังสั่นอยู่เลยในชีวิตไม่เคยจับตำลึงเยอะขนาดนี้อวี่จางเฉิงคิดในใจครอบครัวของเขาจะพ้นจากความลำบากก็ตอนนี้เองจากหลานสาวผู้เป็นดาวนำโชคของครอบครัวอวี่

"พวกท่านจะซื้อหาสิ่งไหนก็พากันไปในตลาดได้เลยนะขอรับแล้วกลับมาเจอกันที่นี้ในหนึ่งชั่วยาม" หานตงเทียนบอกครอบครัวอวี่ของว่าที่ภรรยา

"ท่านพี่หานตงเทียนท่านช่วยพาท่านอาของข้าไปซื้อวัวเทียมเกวียนด้วยนะเจ้าคะ ข้าอยากให้ครอบครัวของเรามีเกวียนใช้ส่วนตัวไม่ต้องเช่าผู้ใหญ่บ้านบ่อยๆเพราะต้องนำปลามาขายทุกวัน หลงจูสั่งวันละหลายชั่งแต่ก็ไม่จำกัดว่าเราหาได้เท่าไรทางหลงจูก็รับซื้อทั้งหมด เพื่อความสะดวกเจ้าค่ะข้าว่ามันจำเป็นและท่านพี่หานตงเทียนจะได้เข้าเมืองมาพร้อมกับท่านอาด้วยข้าจึงจะวางใจเจ้าค่ะ" นางเอาตำลึงยัดใส่มือให้ท่านอาไว้สิบตำลึงทองตอนนั่งรถม้ามาที่ตลาด