หนูนานั่งอยู่บนตักของปีเตอร์หลับตาก้มศีรษะลงตามแรงรัดของเขาที่ให้ศีรษะเธอแนบกับหน้าอกแกร่งนั้น รอฟังเสียงให้รถนั้นผ่านไปและมั่นใจว่าไม่มีใครเอะใจและลงจากรถมาและเข้ามาตรวจพื้นที่บริเวณนี้
“หนูนา...” ปีเตอร์กระซิบเรียกหนูนา เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครที่น่าสงสัยบริเวณใกล้ๆ หนูนาลืมตาและหันไปมองหน้าเจ้าของเสียงเรียก
“เราปลอดภัยเหรอยังคะ?”
“ยัง!...เดี๋ยวพวกมันคงจะรู้ว่าเราสองคนไม่ได้อยู่ในรถ...และคงย้อนกลับมาแน่นอน...เราต้องรีบออกจากที่นี่...หนูนาไหวมั้ย?” ปีเตอร์แจงและถามออกไปอย่างเป็นห่วง แน่นอนเขาต้องเป็นห่วงหนูนามากเพราะเธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนคงตกใจและกลัวมาก
“คะ” ปีเตอร์เลิกคิ้วกับคำตอบของหนูนา เพราะหนูนาสงบนิ่งเกินกว่าที่เขาคาดไว้ แต่ตอนนี้เขายังไม่มีเวลาหาคำตอบต่อข้อสงสัยนี้ เพราะต้องรีบออกจากทีนี่
เมื่อปีเตอร์ช่วยพยุงให้หนูนายืนขึ้น เขาถอดเสื้อนอกออกสวมให้หนูนาทันทีและคุกเ
