มี่อิงไม่รอช้ารีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาร่างของตัวเองตามแรงส่งของสายตาที่กำลังจ้องเขม็งอยู่ในขณะนั้น
ทันทีที่เดินมาถึง
“ยืนชักช้าอยู่ทำไม! รีบตามมาสิ...รู้อยู่ว่าในยามนี้ข้าเข้าจวนตัวเองไม่ได้ ยังจะต้องให้ย้ำเตือนอีกอย่างนั้นเหรอ” จางเย่วฉินเอ็ดเสียงเขียวเบาๆ
“ใจร่มๆ ก็ได้นะท่านแม่ทัพ นี่จวนของท่านเองไม่ใช่เหรอ ใหญ่โตอลังการงานสร้างถึงขนาดนี้จวนไม่มีขาหนีท่านไปไหนไม่ได้หรอก...อ่อ! จริงสิข้าหลงลืมไปว่าท่านจากไปนานหลายปีเพราะต้องนำทัพไปทำสงคราม ดูท่าคงคิดถึงบ้านมากแล้วใช่ไหมละ” จ้าวมี่อิงกระเซ้ากลับไป
“จวนของข้า! จะคิดถึงหรือไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า...ข้ายังต้องมีงานอีกมากมายและเจ้าจะต้องทำตามที่ข้าสั่งรู้เอาไว้เสียด้วย โดยเฉพาะพรุ่งนี้จะต้องเตรียมตัวเข้าวัง!” จางเย่วฉินดุจ้าวมี่อิงซึ่งอยู่ในร่างของตัวเองกลับไป
“ห๊ะ! พรุ่งนี้ต้องเข้าวังเหรอ” จ้าวมี่อิงอุทานออกมาทันทีด้วยความตกใจ
“แล้วจะร้
