ในขณะที่จางเย่วฉินกำลังเจ็บปวดและทรมานกับร่างที่ตนสวมอยู่ในขณะนี้มากขึ้นทุกขณะ ครั้นเห็นการแสดงท่าทางของมี่อิงกับคนสนิทออกไปเช่นนั้น แม่ทัพหนุ่มหันกลับมากระซิบบอกทันใด
“คนที่เจ้าเพิ่งไล่ตะเพิดไปเป็นคนสนิทของข้า เป็นเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กคอยติดตามและดุแลข้าอย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด เจ้าอย่าทำอะไรที่เป็นการหักหาญน้ำใจของเหยียนไฉ เพราะคนของข้าผู้นี้ขี้ใจน้อยยิ่งนัก” จางเย่วฉินกล่าวเตือนอีกฝ่าย
“เหมือนท่านใช่ไหม! ท่านเองก็ไม่แตกต่างหรอกขี้งอน ขี้ใจน้อยและก็ขี้บ่นมากด้วย” จ้าวมี่อิงพูดเสริมต่อท้ายจนครบประโยคพลางหัวเราะคิกคักเป็นการใหญ่
“นี่เจ้า...โอะ!..โอ้ย!” จางเย่วฉินส่งเสียงออกมาก่อนจะก้มลงจนตัวงองุ้มลงไปทีเดียวท่ามกลางความตกใจของมี่อิงรีบเข้าประคองร่างของเธอให้เงยขึ้นทันใด
“เป็นอะไรไปอีกแล้ว! นี่ท่านกำลังป่วยอย่างนั้นเหรอ” จ้าวมี่อิงสอบถามกลับไปอย่างร้อนรน
พรืดดดด!!! มือเรียวสวยของเธอตรงเข้
