“ป่าน ฉันกับยัยดาวต้องกลับก่อนนะ คงไม่ได้อยู่จนถึงส่งตัวเข้าหอ”
รินนี่บอกขอตัวกับเจ้าสาว ที่จริงเธอเกรงว่าดารกาจะทำให้งานกร่อยมากกว่า เพราะจากที่ผ่านมาเธอก็แทบเปลี่ยนงานแต่งของเพื่อนเป็นอย่างอื่นไปแล้ว
รินนี่หันมามองดารกาที่ทำหน้างุนงง เธอจริงบอกเป็นเชิงขอร้องไป “ฉันมีธุระต่อ เธอช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
เมื่อรู้เหตุผลของเพื่อนอีกคน ดารกาก็ไม่ปฏิเสธ “ก็ได้”
“ขอบใจเธอสองคนมากนะ” เจ้าสาวหันไปบอกเพื่อนเธอกอดเพื่อนทีละคน
หลังจากที่ส่งเพื่อนสองคนกลับ พราวลดาก็หันมาหาเจ้าสาว แตะข้อศอกเบาๆ
“ไปกันเถอะ ”
ทุกคำอวยพรของเพื่อนเจ้าสาว ทั้งพูดออกมาและกระซิบ เจ้าบ่าวเองก็ได้ยินชัดเจนทุกประโยค เพราะเขายืนอยู่ใกล้ๆ เธอ ถึงตอนนี้เขาก็พอรู้ว่าทำไมเจ้าสาวของเขาจึงกลัวเพื่อนรู้ความจริงนัก แต่ละคนล้วนเรดาร์แรงทั้งนั้น ในขณะที่เธอก็ไม่กล้ายอมรับความจริง ไม่อย่างนั้นเรื่องคงจบไปแล้ว
สาเหตุของความวุ่นว
