ห้องวีไอพี
"การ์ดมึงปล่อยนักศึกษาเข้ามาได้ไงไอพัฒน์ เดี๋ยวก็โดนสั่งเก็บหรอก" คาเรนเอ่ยแซว ไม่คิดว่าบลายธ์จะกล้าใส่ชุดนักศึกษามาสถานที่แบบนี้ ถึงได้ตกเป็นเป้าสายตาตั้งแต่ข้างล่าง
ส่วนเซนโซ่นั่งเงียบขรึมวางแขนพาดบนโซฟา ปล่อยให้หญิงสาวนั่งชิมอาหารราวกับอดมาทั้งวัน
"คือเวลาบลายธ์ใส่เสื้อคลุมตอนยืนจะไม่เห็นชุดข้างในค่ะ" คนบอกยังก้มหน้าก้มตาทาน พอเห็นลูกน้องเอาเมนูมาให้เลือก เธอเลยสั่งไปอีกหลายเมนู ไม่ได้สนว่าใครจะเป็นคนจ่ายในค่ำคืนนี้ด้วย
"พูดได้ไม่อายปาก" น้ำเสียงเข้มเอ่ยปรามอยู่ข้างๆ คำพูดของบลายธ์เหมือนชวนทุกคนหันมอง
"จะสั่งอะไรอีกไหมล่ะ ถ้าลูกมึงจะหิวขนาดนี้" พาเรนนึกแซว เธอคงเลิกเรียนมาแล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
"ไม่แล้วค่ะ จะกินยังไงให้หมดก่อนดีนะ" ไม่น่าเชื่อว่าเชฟที่นี่จะทำอาหารไม่ถึงสิบนาที คงเพราะมีหลายคนอยู่ในครัวแน่ๆ
ใบหน้าดุจตุ๊กตาเอี้ยวหันมองผู้ปกครองจำเป็น เขาแค่เหลือบ
