5. การเริ่มต้น
708 คำ
บ้านครอบครัวเซนโซ่
"ปกติคุณป้าชอบเลี้ยงแมวใช่ไหมคะ" เป็นเสียงอ่อนหวานเอ่ยถาม ยามที่เธอมาเดินเล่นในสวนข้างบ้านกับโมอา แล้วเจอครอบครัวแมวตัวน้อยสีขาว
"ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยงหรอกจ้ะ แต่บังเอิญให้อาหารมันกินบ่อยเกินไป ทีนี้เลยยกมาทั้งครอบครัวเลย" ท่านบอกไปนึกหัวเราะไป สามีไม่ใช่คนชอบสัตว์รวมถึงลูกชาย กว่าจะอนุญาตต้องทะเลาะกันอยู่นาน
"เจ้าเหมียวน้อย..." ร่างบางย่อตัวนั่งลงบนพื้นหญ้า ช้อนตัวลูกแมวขนยาวสีขาวมาหยอกเล่น
"หนูบลายธ์ไม่กลัวพี่เซนโซ่หรอกเหรอ ป้าว่าหนูควรจะมาอยู่ที่นี่นะ ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก" พอเห็นว่าหญิงสาวเข้ามาในบ้านหลังนี้ มันชวนให้บรรยากาศครึกครื้น เหมือนตอนที่ลูกชายยังเป็นเด็กวิ่งซน
"หนูกลัวจะทำทุกคนอึดอัดค่ะ พอรู้มาบ้างแล้วว่าพี่เซนโซ่ไม่ค่อยกลับเพ้นท์เฮ้าส์ ไม่ก็นอนอยู่ที่โรงพยาบาล แบบนั้นน่าจะเหมาะกว่าค่ะ"
"เอาแบบที่เราสบายใจก็ได้นะ"
"ตัวนี้มันมีชื่อไหมคะคุณป้า หน้ามันคุ้นๆ" จู่จู่เธอก็เห็นลูกแมวน้อยตัวนึง หน้าตาบึ้งตึงแถมไม่เล่นเข้าฝูงกับตัวอื่น
"ป้าเรียกมันว่าบู้บี้หน่ะ เหมือนคนในบ้านไหม" ท่านชำเลืองมองไปทางหน้าต่าง ที่สองพ่อลูกยืนคุยกันหน้าตาเคร่งเครียด
"ฮ่า...ตรงเป๊ะ"
"แน่ใจเหรอว่าจะทนไหว?" เป็นเสียงของบิดาเอ่ยถาม ยามที่ท่านมองลงจากชั้นบนพร้อมลูกชาย เห็นภรรยารักกำลังพูดคุยกันสนุกกับเด็กสาววัยแรกรุ่น
"น่าจะถามคนผิด" เซนโซ่ตอบเสียงเรียบ ในเมื่อเธอยังไม่เคยเห็นตัวตนที่แท้จริงเขาสักเสี้ยวเดียว
"อย่าให้ถึงขั้นบาดหมางกัน แม่เราจะลำบากไปด้วย"
"ไม่ต้องห่วง" โครงหน้าคมเห็นสันกรามชัดพยักรับรู้
@ เพ้นท์เฮ้าส์
"กฏของที่นี่มีอยู่ข้อเดียว" ฝ่ายเป็นเจ้าของห้องพูด ตอนที่เขาและบลายธ์พึ่งกลับมาถึง โดยมีตุลย์คอยสั่งงานลูกน้อง ให้ช่วยยกสัมภาระไปเก็บ
"ว่ามาเลยค่ะ ฉันเคารพสิทธิของคุณอยู่แล้ว" พอได้อยู่เป็นส่วนตัว เธอเลยเอ่ยเรียกสรรพนามอีกฝ่ายไม่ได้สนิทสนม เดี๋ยวจะหาว่าตีตัวเข้าหา
"ห้ามออกมาเพ่นพล่าน ถ้าฉันไม่อนุญาต" ฝ่ามือหนาล้วงเอาบุหรี่ยี่ห้อแพงมาจุดไฟแช็คสูบ ไม่ได้สนใจว่าผู้ขออาศัยจะทนได้หรือเปล่า
"กักบริเวณ? มันน่าอึดอัดจะตายไป" น้ำเสียงหวานโต้กลับ ในชุดเอี๊ยมกระโปรงยีนส์เดินสำรวจรอบทิศ
"ไหนว่าทนได้"
"ได้แต่พอดีค่ะ นั่นห้องฉันใช่ไหม" ใบหน้าดุจตุ๊กตาหันไปถามทางตุลย์ เขาดูน่าเคารพกว่าเจ้านายเสียอีก
"ใช่ครับ ส่วนห้องคุณเซนโซ่อยู่ทางนู้น ถ้าเป็นไปได้อย่าผ่านเด็ดขาด"
"ตกลงค่ะ" ร่างบางให้คำตอบจริงจัง คว้าเอากระเป๋าเป้สะพายขึ้นบ่าข้างนึง มุ่งเดินเข้าในห้องส่วนตัว
ติ่ง~
~เราขอโทษจริงๆนะบลายธ์~ มือบางรีบคว้าโทรศัพท์เครื่องหรู มากดดูพบข้อความของใครบางคน ผู้ที่ทำให้รักครั้งแรกเป็นอดีตโหดร้าย
"เรามาเริ่มต้นใหม่แล้วนะ ไม่เอาๆ" ข้อความนั้นถูกลบไปในทันที แล้วลุกเดินตรงไปที่ขอบหน้าต่างกระจกบานใหญ่ เห็นทิวทัศน์สุดไกลตา
ยามค่ำมืดมีแสงดาวประปราย โดดเด่นกว่าคือไฟถนนและตึกสูงลับฟ้า
"นายจะเอาไงดีครับ" เป็นเสียงลูกน้องคนสนิทเอ่ยถาม มันไม่ใช่แน่ๆที่เจ้านายจะยอมรับ ให้มีคนมาวุ่นวายในอนาเขตส่วนตัว
"ปล่อยไปก่อน เดี๋ยวหมาตื่น" เสียงเข้มบอก กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นเมื่อมีความคิดเจ้าเล่ห์อยู่ในหัวสมอง
ร่างสูงถลกเสื้อคลุมสีดำโยนพาดเบาะโซฟา ทิ้งกายลงนั่งเผยกล้ามมัดท้อง สวมเพียงกางเกงนอนตัวเดียว
..................................................
ไปๆมาๆเราก็อยากเป็นหมา 555
###อย่าลืมกดไลค์=กำลังใจนักเขียนนะคะ??
- ผู้เขียน
