ช่วงค่ำ
"กับข้าววันนี้ไม่อร่อยเหรอหนูบลายธ์" โมอาเอ่ยถาม ตอนเดินมาหาหญิงสาวแยกตัวมาเดินเล่นในสวนข้างบ้าน หลังจบมื้อค่ำร่วมโต๊ะอาหารกัน
"อร่อยมากๆค่ะ แต่บลายธ์ทานของว่างตอนเย็นเยอะไปหน่อย" ดวงตากลมซ่อนเก็บความคิด เลิกหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้า แสงจันทร์เสี้ยวชวนน่ามอง
"คิดถึงบ้านใช่ไหมล่ะเรา"
"นิดหน่อยค่ะ แต่บลายธ์โทรคุยกับแม่แล้วเมื่อกี้นะคะ"
"เอมม่าเองก็เก่งมากนะ ที่เลี้ยงหนูบลายธ์มาคนเดียวได้" ท่านนั่งบนชิงช้า แล้วมีบรรดาลูกแมวมาคลอเคลียปลายเท้า
"ค่ะ คุณป้าพอจะรู้เรื่องของพ่อบลายธ์บ้างไหมคะ" เธอเลยนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อน สองมือบางช้อนอุ้มลูกแมวตัวสีขาวขนยาวมาเล่น
"ป้าจะเล่ายังไงดีล่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเราต้องมีสติตอนฟังด้วยนะ" เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับท่านด้วยต่างหาก
"ได้ค่ะ" ดวงตากลมมองอย่างมีความหวัง แม้ไม่เคยเจอหน้าบิดา เห็นเพียงในรูปถ่ายเท่านั้น แล้วเอมม่าก็ไม่เคยเล
