ความรู้สึกของกู้หลินในเวลานี้ราวกับหลับฝันไปเนิ่นนานจนแทบจะลืมไปแล้วว่าชีวิตของเขาจริง ๆ นั้นคือใคร เขารับรู้ว่าหากลืมตาขึ้นมาจะไม่ได้อยู่ในโลกใบเดิมกับตงฟางฮุ่ยหลิงอีกต่อไป
กู้หลินพยายามบังคับตัวเองนอนหลับฝันอีกสักครั้ง แต่เมื่อนึกถึงช่วงเวลาสุดท้ายที่รอคอยอีกฝ่ายอย่างโดดเดี่ยวแล้วก็ทำได้แค่เพียงยอมรับความจริง
ขณะกำลังนอนอยู่นิ่ง ๆ ครู่หนึ่ง ปล่อยใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เสียงที่คุ้นเคยกลับดังขึ้นมา
“ยินดีต้อนรับสู่บุปผาเดียวดาย...”
กู้หลินได้ยินเสียงนั้นชัดเจน ทว่านึกว่าเป็นเสียงที่หลอนหูไปเท่านั้นจึงยังคงนอนแช่อยู่บนเตียง
“คุณชายขอรับ” เสียงชายผู้หนึ่งตะโกนอยู่ไม่ไกลคล้ายจะเรียกใครบางคน
ครั้นไม่มีผู้ใดตอบรับคนผู้นั้น คำเรียกหาจึงดังไม่หยุดหย่อนจนกู้หลินทนนอนนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้
เขาเบิกตาโพลงคิดจะมองหาต้นตอของสิ่งที่รบกวนความสงบของตัวเอง พลันได้พบหน้าจอสีฟ้าที่ไม่ได้เห็นมานา
