กู้หลินกำลังนั่งชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนอยู่ข้างนอกกระท่อมได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจึงเดินเข้ามาดู
“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ คนชั่วช้าสามานย์เช่นเจ้าไม่กลัวฟ้าดินลงโทษแล้วหรืออย่างไร” เฉินเฟยหลงพรั่งพรูคำด่าไม่หยุดหย่อนราวกับกลัวว่าพรุ่งนี้จะไม่มีปากไว้พูดแล้ว
“ดึกแล้ว เจ้าน่ะเงียบ ๆ ได้หรือไม่” กู้หลินเอามือจุ๊ปากบอกให้เขาหุบปาก แต่คำพูดที่เป็นกันเองทำให้เฉินเฟยหลงกระตุกคิ้ว
“เฮอะ เจ้าคิดจะฆ่าข้าเลยไม่นับว่าข้าเป็นเชื้อพระวงศ์ของแคว้นฉินแล้วหรือ คำพูดถึงไม่เหลือความเคารพใด ๆ” เขานึกไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะต่ำช้าถึงเพียงนั้น
กู้หลินยิ้มมุมปากพูดว่า “จะตายอยู่แล้วยังต้องมีพิธีรีตองอะไรอีกหรือ น่าเบื่อจริง ๆ” แล้วหยิบดาบออกมาจ่อคอเขา
“อยากฆ่าก็รีบฆ่า” น้ำเสียงและแววตาเด็ดเดี่ยวของเขาปรากฏชัด ไม่มีความเกรงกลัว สีหน้าหลงเหลือความรู้สึกที่ว่าขอข้าได้ด่าเจ้าก่อนตายอีกสักนิดก็ยังดี
“เฉินเฟยหลง ถ้าจะฆ่าเจ้า ข้
