ทำไมหล่อนจึงได้รู้สึกสุขไม่สุดแบบนี้นะ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมาทำให้ไขว้เขว้
สองมือยกขึ้นลูบหน้าแรงๆ และคิดว่ามันจะช่วยให้ตัวเองดีขึ้น แต่ให้ตายเถอะ ภาพมโนในหัวเกิดก่อเป็นใบหน้าของเพลิงพญาที่ลางเลือน แต่แค่นั้นคงยังไม่พอ เพราะมันค่อยๆ ชัด... ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
โอ้... นี่มันอะไรกัน?!
“นายเป็นซาตานจริงๆ ใช่ไหม ถึงได้มาสิงอยู่ในหัวของฉันแบบนี้ นายเพลิงพญา!”
ยังไม่ทันจะได้คำตอบให้กับตัวเองเลย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสองครั้ง
หล่อนจ้องตาเขม็งมองไปที่บานไม้แกะสลัก ในใจไพล่คิดไปถึงพันตะวัน
“สงสัยพี่พันจะเป็นห่วงเรา เลยกลับมาดูอีกรอบแน่ๆ”
“แปบนะคะ เดี๋ยวไปเปิดให้ค่ะพี่พัน”
หล่อนก้าวลงจากเตียง และจะรีบวิ่งไปเปิดประตู แต่พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองแสร้งทำเป็นขาเจ็บ เลยจำต้องเดินช้าๆ เพื่อให้สมจริง
“รอแปบนะคะ ตาลเดินใกล้ถึงประตูแล้วค่ะ”
หล่อนตะโกนบอกออกไป และเมื่อคิดว่าได้เวลาสมควรแล้วจึงหมุนลูกบิ
