ปลดผนึกหัวใจคุณหมอไร้รัก

จูบ

วงแขนแกร่งของหมอธันวาโอบเอวคอดของเธอไว้แน่น จนวาทยาได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆปะทะเข้ามาที่จมูกของเธอ ใจหญิงสาวเต้นระรัวสั่นไหวอีกครั้ง

"ปล่อยค่ะ แล้วก็ขยับไปอีก"

"สามีจะกอดภรรยาบ้างไม่ได้เหรอ?"

แววตาของเขายังคงซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ โดยที่วาทยาเสียเองที่กลายเป็นคนขลาดกลัวไม่กล้าสบตาเขา

"คิดไปเองมั้ยคะ? เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน"

"แล้วถ้าพี่จะทำให้มันเป็นล่ะ"

เขาก้มลงมาใกล้อีกจนวาทยารู้สึกหายใจถี่ขึ้น ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นดั่งกลองเพลจนจะกระโดดออกมานอกอกอยู่แล้ว

"วาไม่ใช่ตัวแทนของใคร ปล่อยค่ะพี่หมอ"

"พี่ไม่เคยมองวาเป็นตัวแทนของใคร โอเคคืนนั้นพี่เมาพี่ผิด แต่วันนี้พี่ไม่ได้เมา"

วาทยาได้แต่นึกค้อนเขาอยู่ในใจผ่านมาห้าปีนิสัยเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ จากคนไร้หัวใจเย็นเชียบดั่งน้ำแข็งตอนนี้กลายเป็นคนร้อนแรงไปแล้วอย่างนั้นเหรอ

วาทยาใช้มือเรียวเล็กสองข้างของเธอยันหน้าอกกว้างของเขาไว้ แต่เธอถูกเขาดันให้นอนราบลงไปบนโซฟาแม้จะพยายามดิ้นแค่ไหนก็ไม่เป็นผล

"ปล่อยวาค่ะพี่หมอ ปล่อย"

ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยแต่เขายังก้มลงมาจูบเธออย่างไม่รีรอให้เธออนุญาต วาทยาเบิกตาโพลงอีกครั้งเมื่อเขาทำแบบนั้น เธอช็อกนิ่งไปชั่วขณะเมื่อโดนบดขยี้ริมฝีปากลงมา ลิ้นอุ่นเปียกของเขาเริ่มชอนไชกวาดไปทั่วช่องปากอย่างเร่าร้อนจนเธอรู้สึกสั่นสะท้านไปหมด

วาทยาหลับตาพริ้มตอบรับจูบนั้นอย่างไม่ประสา เขายังคงบดขยี้ลงมาแลกลิ้นตวัดพันอยู่ในช่องปาก สองแขนเรียวของวาทยาเผลอกอดรัดเขาอย่างไม่ขัดขืน ผ่านไปสักพักจนวาทยารู้สึกว่าเธอกำลังจะขาดใจตายเนื่องจากขาดอากาศหายใจ หมอธันวาเหมือนรู้จึงได้ถอนริมฝีปากอุ่นออกมาอย่างนึกเสียดาย

"นี่ไง พี่กำลังจูบวาทยาเมียของพี่อยู่"

"ใครเมียพี่ วาไม่ได้รักพี่แล้ว"

"อืม แต่ว่าเมื่อกี้ไม่ใช่นะ หรือว่ามันต้องพิสูจน์ด้วยวิธีอื่นอีก"

"ไม่ค่ะ ไม่!"

"งั้นก็ยอมรับมาก่อนว่ายังรักพี่อยู่"

"ไม่ค่ะ ไม่ได้รัก"

"ดี!..งั้นเรามาพิสูจน์กัน"

"พี่หมอ จะทำอะไรวา?"

หมอธันวาช้อนร่างบางระหงขึ้นมาอุ้มพาเข้าห้องนอนของเขาไปอย่างไม่รีรอ อารมณ์ปรารถนาของเขาตอนนี้มันร้อนระอุอย่างหิวกระหายจนแทบจะกลืนกินวาทยาได้ทั้งตัว

"ปล่อยวา!"

กำปั้นน้อยๆทั้งสองข้างทุบไปบนอกแกร่งแต่ไม่สะเทือนเขาแม้แต่นิด

"บอกมาก่อนว่ารักพี่หมอแล้วจะไม่ทำ"

วาทยานิ่งไม่พูดหรือกล่าวอะไรออกมา เขาวางร่างของเธอลงบนเตียงนอนหนานุ่มของเขา

"พี่กำลังเล่นตลกอะไรกันแน่ คำพูดนี้วาควรเป็นคนพูดหรือว่าพี่พูด พี่ควรถามใจตัวเองดีกว่าว่าพี่รักใคร"

วาทยาเริ่มตาแดงๆ เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ หมอธันวานั่งลงบนเตียงข้างๆวาทยา

"ถ้าพี่ไม่รู้สึกอะไร ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาพี่จะไปตามหาวาที่อเมริกาทำไม?"

วาทยานึกแปลกใจที่ จ้องหน้าเขาอย่างอึ้งเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ไปตามหา"

"ใช่!พี่ก็ถามทุกคนหมดแล้วว่าวาเรียนที่ไหน เขาบอกพี่แต่พี่ไปหาก็ไม่เคยเจอวา พี่ไปตามหาวาทั้งแต่ปีแรกๆที่วาไป ตอนวามางานแต่ง พี่ก็ตามไปแต่ไม่ทัน พี่ถามหน่อยถ้าพี่ไม่รู้สึกอะไร พี่จะอยากเจอวาทำไม?"

เขาเขี่ยผมสลวยที่ปรกหน้าของเธอออกอย่างนุ่มนวลเพื่อจะได้มองหน้าเธอชัดขึ้น

"พี่หมอไม่ได้รักคุณมินดาแล้วเหรอคะ?"

"ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนั้นที่มีต่อมินดาหายไปไหน รู้แต่เพียงว่าในหัวใจตอนนี้มีแต่แม่ของลูก"

"แต่วาไม่อยากเสี่ยงอีกแล้ว"

"พี่ขอโทษ...ขอโทษกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา..ที่วาทำมันไม่ได้สูญเปล่าเลย..วาเอาชนะใจพี่ได้จริงๆรู้มั้ย?"

วาทยาก็อยากจะยกโทษให้เขาอยู่หรอกนะ แต่เธอกลัวกลัวว่าจะเจ็บปวดอีกครั้ง

"วาขอเวลาได้มั้ยคะ ขอให้วาได้พิสูจน์ในตัวพี่หมออีกสักหน่อย"

"ได้...พี่จะรอ"

วาทยาลุกขึ้นมา

"จะไปไหน?"

"จะกลับแล้วค่ะ พรุ่งนี้พี่ค่อยไปส่งจินนี่ก็แล้วกันนะคะ"

"นอนนี่เถอะ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรวา ถ้าวาไม่เต็มใจพี่อยากให้เราอยู่ด้วยกันให้จินนี่มีความสุข พรุ่งนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอทำเพื่อลูกได้มั้ย?"

วาทยานิ่งอึ้งอีกครั้งใจนึงเธอก็อดที่จะสงสารจินนี่ไม่ได้ เพราะว่าลูกต้องการอย่างมากที่จะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน วาทยาจึงตัดสินใจ

"ได้ค่ะ งั้นวาไปนอนกับลูก"

"นอนกับพี่นี่แหละ อย่าแยกกันนอนเลย..พี่ไม่ทำอะไรสัญญา"

"ถ้าทำอะไรวานะ ว่าจะไม่มีวันยกโทษแน่ๆ"

วาทยาคาดโทษเขาไว้ด้วยน้ำเสียงเข้มจริงจัง

"ถ้าวาไม่เต็มใจไม่ทำแน่นอนครับ"

สายตาของเขายังคงมีแววเจ้าเล่ห์อยู่ แต่วาทยามั่นใจว่าเธอจะไม่มีวันใจอ่อนแน่นอน

"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยววาโทรบอกแม่ก่อน"

"อ้อไม่ต้องบอกหรอก พี่จัดการไว้หมดแล้ว"

"เอ๊ะ!ไปพูดอีท่าไหนพ่อถึงยอมค่ะ"

"ก็ไปขอโทษขอขมาและสัญญาว่าจะแต่งงานกับวาไงล่ะ"

วาทยาอึ้งอีกครั้งจ้องหน้าเขานิ่ง หมอธันวายิ้มกว้างออกมา สายตาภายใต้กรอบแว่นนั้นมีแววเจ้าเล่ห์อย่างชัดเจนโดยที่วาทยาไม่เคยพบเห็นมาก่อนในอดีต แต่เวลาเขายิ้มกว้างแบบนี้มันดูหล่อมากจนใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกแล้ว

"เสื้อผ้าของวาแขวนอยู่ในตู้นะ แม่ของวาเตรียมมาให้หมดแล้ว อ้อ แล้วก็พรุ่งนี้ไปบ้านแม่ของพี่ด้วยทุกคนอยากเจอหลาน"

"เอ๊ะ!"

"ไม่ต้องตกใจอะไรทั้งนั้น พี่เป็นคนจัดการเอง"

"คิดจะทำอะไรก็ทำเลยเหรอคะ ไม่คิดจะขอความเห็นคนอื่นบ้างเหรอ แล้วถ้าเกิดวาไม่ได้รักพี่หมอแล้วจะทำยังไงมามัดมือชกแบบนี้"

"พูดแบบนี้ก็แสดงว่ายังรักอยู่มากใช่มั้ย?"

วาทยาถึงกับหน้าตาแดงที่เผลอหลุดปากพูดอะไรบ้าบอออกไปจนได้ เธอตีหน้าขรึมเหมือนเดิมไม่ตอบอะไรเขาและทำท่าจะลุกออกไปจริงๆ

"จะไปไหน?"

"ไปอาบน้ำค่ะ จะไปเฝ้ามั้ยคะ?"

วาทยาถามประชดประชันออกมาที่เห็นว่าอีกฝั่งระแวงว่าเธอจะหนีหายจากเขาไปจนขึ้นสมอง

"ไปครับ"

"พี่หมอ!"

เธอตวาดเขาเสียงดัง ทำไมนะเขากลายมาเป็นคนแบบนี้ไปแล้ว ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งมือไวดูเร่าร้อนไปหมด

'หรือว่ากินยาผิดมา..แต่แบบนี้ทำไมเขาดูน่ารักจัง'

วาทยาแอบยิ้มออกมา เมื่อลับตาของหมอธันวา

-ฝั่งหมอธันวา-

'ใครจะปล่อยให้วาหลุดไปล่ะคืนนี้ พี่ตั้งใจจะจับวาอยู่แล้ว หึหึ'

หมอธันวายิ้มให้กับแผนการณ์ของตัวเอง กว่าเขาจะได้โอกาสนี้เขาจะปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้ยังไงไม่มีวันซะหรอกวาทยา

ไรท์:ใครตามมาจากเล่มหนึ่งบ้างคะ เล่มหนึ่งเรื่องภรรยาที่คุณอา(ไม่)รัก เมนต์มาให้ชื่นใจได้นร้าาา