5 ปีต่อมา
1078 คำ
-อเมริกา 5ปีต่อมา-
กริ๊ง!
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นปลุกให้วาทยาที่กำลังนอนหลับอยู่ให้ตื่นขึ้นมารับสาย ปลายสายจากประเทศไทย
"ค่ะแม่"
วาทยารับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงียที่ถูกปลุกตอนตี3
"ลูกวาเมื่อไหร่ลูกจะกลับไทย นี่ก็ห้าปีแล้วนะยังเรียนไม่จบอีกเหรอ? พ่อไม่ค่อยสบายอยากให้ลูกกลับมาทำงานสานต่อบริษัทของเราได้แล้ว"
เธอกดรับสาย..ผู้เป็นมารดาก็รีบพูดออกมาอย่างไวน้ำเสียงนั้นฟังดูร้อนใจแปลกๆจนทำให้วาทยาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
"ค่ะๆๆ วาจะรีบกลับนะคะคุณแม่ คุณพ่อสุขภาพเป็นอย่างไรบ้างคะ?"
อดถามถึงผู้เป็นบิดาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ เพราะนอกจากเธอจะรักผู้เป็นบิดามากแล้ว ก็ยังสนิทกับท่านมากกว่าคุณนุชนารถมากนักเพราะวาทยากล้าเล่าทุกเรื่องให้ผู้เป็นบิดาฟังมากกว่าผู้เป็นมารดา
"ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ลูกต้องกลับมาได้แล้วนะก่อนที่จะกลับมางานศพของพ่อลูกแทน"
"คุณแม่อย่าพูดแบบนั้นสิคะ เอาเป็นว่าวาจะรีบกลับให้เร็วที่สุด"
วาทยารีบรับปากทันที
"แล้วนี่ยังนอนอยู่ใช่มั้ยแม่ขอโทษที่โทรมาปลุกนะแม่ร้อนใจ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อคุณแม่คะ..."
"มีอะไรรึเปล่าลูก?"
"เอ่อ..มะ ไม่มีแล้วค่ะ เดี๋ยวกลับไปค่อยคุยกันค่ะ รักคุณแม่นะคะ"
"แม่ก็รักและคิดถึงลูกมากนะวาทยา"
วาทยาเหมือนมีอะไรจะบอกแต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่บอกไป แต่ว่าอีกไม่นานเธอก็ต้องบอกความจริงกับพ่อแม่ของเธอสักที วาทยาวางสายคุณนุชนารถผู้เป็นมารดา แล้วหันไปลูบหัวเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่ข้างๆ จินนี่น้อยลูกสาวของเธอถือกำเนิดมาได้ 4 ขวบกว่าแล้ว
หลังจากที่วาทยาจากหมอธันวามาในวันนั้น เธอก็ตัดสินใจมาเมืองนอกเลยและทิ้งอดีตทุกอย่างไว้ที่ไทย หลังจากนั้นเป็นเวลาสามเดือนต่อมาเธอก็ได้ทราบว่าตัวเองตั้งครรภ์กับหมอธันวา เพราะความสัมพันธ์ในคืนนั้นไม่ได้ป้องกันแต่อย่างใด และเธอในตอนนั้นก็ไร้เดียงสาเกินกว่าจะนึกถึงเรื่องเหล่านี้
วาทยาเลยตัดสินใจหยุดเรื่องเรียนเอาไว้ก่อน เพราะเธอตั้งใจจะเก็บเด็กเอาไว้และตั้งใจไว้แล้วว่าอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะไม่มีวันโทษตัวเองหรือโทษหมอธันวาเด็ดขาด วาทยาจะยอมรับผิดคนเดียว และจินนี่น้อยลูกสาวของเธอคือของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิต
วาทยาเพิ่งจะเรียนจบจริงๆเมื่อปีนี้เองเพราะเธอได้ทุ่มเวลาไปกับลูกสาวตัวน้อยมากกว่าการเรียนปริญญาโท และตอนนี้เธอก็ทำมันสำเร็จแล้วทั้งเรื่องลูกและเรื่องเรียน แต่ด่านต่อไปของเธอคือพ่อกับแม่ของเธอ วาทยาไม่รู้ว่าท่านจะดีใจหรือเสียใจกับเรื่องนี้อย่างไรเพราะตอนที่เธอจากมานั้นเธอก็ไม่ได้บอกกับท่านเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับหมอธันวา
ถึงจะเป็นอย่างนั้นความจริงก็คือความจริง การหนีความจริงไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่จะให้เธอไปทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อจากหมอธันวาเธอคงไม่ทำเพราะว่าวาทยาได้เรียนรู้อะไรๆหลายๆอย่างจากในอดีตแล้ว
และวาทยาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่บอกเขาว่าจินนี่คือลูกสาวของเขาอย่างเด็ดขาด หมอธันวาไม่เคยต้องการตัวเธอแม้แต่นิดและไม่อยากให้จินนี่รับรู้ว่าเธอเกิดมาจากการที่พ่อของเขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้นมา
วาทยาจ้องไปที่ดวงหน้าเล็กๆแก้มใสขาวผ่องของจินนี่น้อยที่หลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความรัก จินนี่กับหมอธันวาช่างเหมือนกันอย่างกับแกะกันมา เธออุตส่าห์ลำบากอุ้มท้องดูแลลูกมาตัวคนเดียวในประเทศที่ต่างเชื้อชาติกันแบบนี้ แต่จินนี่กลับเอาหน้าตาของพ่อมาคนเดียวซะอย่างงั้น
วาทยายิ้มให้เด็กน้อยและลูบหัวเบาๆอย่างเอ็นดูและแสนรัก ลูกคือสิ่งเดียวที่ทำให้วาทยายังคงยิ้มได้หลังจากที่ผ่านเรื่องที่เจ็บปวดมามากมาย
'วา...อะโหลอยู่ป่าววว?'
พราวรุ้งส่งข้อความแชทมา
'ว่าอย่างไรจ้ะ?'
'หลานชั้นตื่นยัง คิดถึง'
'จะมาคิดถึงอะไรตี4 ห๊าาา'
'เออ ลืมไปว่าที่นั้นกับที่นี่เวลาไม่ตรงกัน....คิดถึงแกกับหลานจินนี่ที่สุดเมื่อไหร่แกจะกลับมา ไม่มีแกชีวิตชั้นเหมือนไม่มีชีวิตชีวาเลย'
'แล้วลูกกับสามีไปไหนเสียล่ะจ้ะ?...ชั้นมีอะไรจะบอก'
'อะไรๆ'
'อีกสอง-สามวันเจอกันนะ'
'เอ้ย!นี่แกจะกลับมาแล้วเหรอ?'
ทั้งคู่ยังคงพิมพ์แชทคุยกันยาว เพราะวาทยาในตอนนี้ก็นอนไม่หลับแล้วเหมือนกัน พราวรุ้งแต่งงานมีครอบครัวหลังจากที่วาทยามาอยู่อเมริกาได้สองปี ตอนนั้นวาทยาก็กลับไปร่วมงานแต่งของพราวรุ้งด้วย แต่ก็อยู่ไม่นานเธอก็บินกลับเลยเพราะไม่ได้พาจินนี่น้อยไปด้วยในตอนนั้น
ส่วนเรื่องลูกของเธอพราวรุ้งรับรู้ทุกเรื่องและคอยเป็นที่ปรึกษาอย่างดีให้เธอเสมอมา เวลาว่างๆพราวรุ้งก็ตามมาหาเธอที่อเมริกาอยู่เสมอ พราวรุ้งนั้นเข้าใจเธอทุกเรื่องก็มีบางครั้งที่เพื่อนของเธอจะโกรธแทนเธออยู่บ้าง แต่ก็ทำให้แค่ปลอบใจเพราะไม่อยากจะทำอะไรให้วาทยาต้องเจ็บปวดใจมากกว่านี้
ครั้งแรกพราวรุ้งตั้งใจจะไปบอกหมอธันวาให้มารับผิดชอบอยู่เหมือนกัน แต่ทว่าคิดไปคิดมาเธอก็ไม่อยากทำอะไรที่ทำให้วาทยาไม่สบายใจถ้าผลออกมาเขาไม่อยากรับผิดชอบขึ้นมาจริงๆ เพราะคนไม่มีหัวใจอย่างหมอธันวายิ่งคบไปก็ยิ่งปวดใจเปล่า พราวรุ้งโทษตัวเองอยู่เสมอที่ตอนนั้นไม่ได้ห้ามเพื่อนมีแต่คอยเชียร์ให้จีบเขาให้ได้ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้เธอจะไม่มีวันยอมให้วาทยาไปเข้าใกล้หมอธันวาอย่างเด็ดขาด
- ผู้เขียน
