“อ้าว ยายหวาย เธอทำงานที่นี่หรือ” อาคิราทำเสียงประหลาดใจ ทั้งที่เขาก็รู้อยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอกับเธอโดยบังเอิญแบบนี้
อาทิตยาอ้าปากค้าง เธอเพิ่งกลับมาจากโรงอาหาร
“ก็ใช่นะสิ คนเขามีงานทำ แล้วนายมาทำอะไรที่นี่”
“นี่ เรียกพี่สิ ยังไงฉันก็แก่กว่าเธอนะ” เขาดึงร่างของเธอเข้ามาใกล้ พร้อมกับทำตาดุ
“พี่นะ เอาไว้เรียกคนที่เคารพนับถือ ไม่ใช่คนแบบนาย”
“วอนเสียแล้ว”
“วอนอะไรยะ ว่าแต่... เอ... นายมาที่แผนกรักษาจิต โอ๊ะ! ฮา...” หัวเราะเยาะหยัน ทำหน้าล้อเลียน
“รู้แล้วหรือว่าตัวเองจิตไม่ปรกตินะ อู้... มารักษาเสียแต่เนิ่น ๆ ก็ดีนะ อาจจะหาย หมอสั่งยาให้นายไหม หื้อ... ต้องได้เป็นกอบเป็นกำ นายน่ะต้องกินยาตรงเวลานะ” ท้ายประโยคตามมาด้วยเสียงหัวเราะชอบใจ
อาคิรายิ้มมุมปาก หลิ่วตาของเขามองใบหน้าของอาทิตยาที่ห่างไม่ถึงสองคืบ และดึงร่างเล็ก ๆ ของเธอจนเข้ามาแนบชิดกับตัวเอง
“วอนเหมือนเดิม ปากดี หาเรื่อง
