(ผมเป็นห่วงพี่ แต่ผมก็เป็นห่วงความรู้สึกของพี่หวานด้วย)
(พี่แค่กลัว ไม่อยากจะทำร้ายหวาน)
(พี่คินมีคนอื่น)
(แกก็รู้ดีเสียทุกเรื่อง)
(แต่พี่หวานรักพี่นะครับ)
(ไม่คุยแล้วแซน มีสายเข้า) อคินตัดบท แล้วเขาก็รับสายจากเลขานุการของเขาเอง และก็คุยเรื่องงานต่อ จนถึงเย็น
กลิ่นอาหารที่ลอยกรุ่นเข้ามาถึงในห้องนอน ทำให้อารัณที่กำลังตื่น และบิดตัวอยู่บนเตียง ต้องพยายามลุกขึ้นมาเดินไปยังต้นตอ
“อ้าว... พี่กำลังจะไปปลุกพอดี”
“พี่คินทำอะไรคะ”
“พี่ไม่ได้ทำ แค่อุ่นอาหารที่พันเอาเข้ามาให้เท่านั้นจ้า”
“มื้อไหนคะ” เธอถามด้วยความเป็นห่วงเขา อคินถ้าได้ทำงานแล้ว เขาก็จะลืมอาหารการกินไปเลย ถ้าเขาไม่ดื่มกาแฟ ก็ดื่มวิสกี้ สายตาของอารัณมองเขาด้วยความเป็นห่วง
“แล้วดีขึ้นหรือยัง” เขาถามกลับ เดินเข้ามาประคองอารัณมานั่งที่โต๊ะอาหาร อคินเลื่อนเก้าอี้ให้ แล้วจัดการตักเข้าต้มให้
“กินอาหารอ่อน ๆ นี่แหละจะได้สบายท้อง
