ฉันมองเขาที่ล้างมืออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เสร็จแล้วกำลังจะสะบัดมือ
“หมอ เค้ามีทิชชูๆ” หยิบทิชชูในกระเป๋ายื่นให้ เขาเบิกตาขึ้นเล็กน้อย
อะไร ไม่เคยเห็นทิชชูเหรอ
ฉันเลยบุ้ยปากไปที่ทิชชู “ไม่เช็ดมือเหรอคะ”
“ขอบคุณครับ”
ว่าแล้วหยิบทิชชูสองแผ่นไปเช็ดมือ เดินเอาไปทิ้งเหมือนคิดอะไรอยู่
ฉันก็มองงงๆ
“ลัลครับ”
“คะ?”
“เมื่อกี้ แทนตัวเองว่า ‘เค้า’ ใช่มั้ย”
ฉันนึกขึ้นได้ แบบนี้นี่เอง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นทิชชูสินะ แน่สิ ฉันนี่คิดไปเรื่อย
“ก็ใช่ค่ะ”
“เอาแบบนั้นอีกได้มั้ย”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยมองสบเข้ามาอย่างออดอ้อน
“เอ่อ คือ..มันก็จะ แปลกๆ” ฉันพูดอย่างลำบากใจ
หลังสบตาคู่นั้นมันทำให้ฉันมีหลายความรู้สึกมากจริงๆ ไม่มั่นใจ ระแวง ปั่นป่วน.. และหวั่นไหว
“นะครับ ให้เราได้มีความพิเศษต่อกันอีกสักนิด ให้ทำอะไรพี่ก็ยอม”
เขาเอื้อมมือมาจับมือฉัน
“ไม่เข้าใจค่ะ”
“อะไรคือ ‘ให้เราได้มีความพิเศษ
