พอสองคนนั้นไปแล้วฉันก็มองแต่พื้นเงียบๆ
“ไปกันครับ” มือหน้ายื่นออกมาข้างหน้า
ฉันเมินมือข้างนั้นแล้วเดินนำไป จนคนเดินตามมาสอดมือเข้ากับมือฉัน
ฉันจึงหันมองคนตัวสูงอย่างตกใจ
“ปล่อยค่ะ” ฉันว่าเสียงเย็น
“ไม่ครับ เรามีเรื่องต้องคุยกัน ไปรถพี่” เสียงทุ้มที่รู้สึกว่าวันนี้จะเข้มกว่าปกติ
“ไม่มีค่ะ ขอฉันกลับบ้านนะคะ”
“ผิดคำพูดเหรอครับ เราบอกแล้วว่าจะไปฉลองวันเกิดกับพี่”
ตาคู่คมมองจ้องเข้ามาอีกครั้ง ทำเอาใจเต้นระรัว
“ถ้าจะให้ไปก็ปล่อยมือด้วยค่ะ” ฉันข่มใจที่กำลังสั่นแล้วโต้กลับไป
“ทำไมเราถึงได้รังเกียจพี่นัก” แววตาคมกล้าอ่อนแสงลงเล็กน้อย
ดวงตาคู่สวยสบเข้ามาในตาฉันไม่มีร่องรอยความโกรธเคืองอย่างที่กลัว
มีเพียงความไม่เข้าใจ
“เปล่าค่ะ แค่มันไม่สมควร ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วฉันก็ไม่อยากโดนแฟนคลับคุณยำ” จ้องมาจ้องกลับสิ
ถึงใจจะเต้นเร็วแค่ไหนก็ไม่ยอมแพ้หรอก คนนิสัยไม่ดี
“งั้นก็ได้ครับ” ว่าแล
