บทเริ่มต้น
1178 คำ
ในคืนที่ท้องฟ้าฉาบด้วยสีดำสนิท พายุฝนได้โหมกระหน่ำราวร่ำไห้ หยาดพิรุณรินไหลจากเวหา อัสนีบาตคำรามกึกก้องราวกับเสียงกัมปนาท ดั่งฟ้าพิโรธโกรธกริ้วโกรธา
!! ครืนนน ครืนนน เปรี้ยงงงงงงง เปรี้ยงงงงงงง !!
!! ซ่าาา ซ่าาา ครืนนนนนน ครืนนนนนนน เปรี้ยงงงงงงงงงง !!
" บ้าเอ้ย!!...ดันมาตกตอนนี้ซะได้.." เสียงสบถของชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าปีดังขึ้นพร้อมกับวิ่งฝ่าสายฝนเข้าไปหลบอยู่บริเวณป้ายรถเมล์
" หนาวฉิบหาย " ร่างกายของชายหนุ่มสั่นสะท้านด้วยความเย็นจากน้ำฝนที่เปียกชโลมกาย เสื้อเชิ้ตสีขาวเเขนยาวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนจนทำให้มองเห็นสัดส่วนของร่างกายที่อยู่ภายในร่มผ้า
ดนุสรณ์ หรือ ณุ ชายหนุ่มวัย25ปี อาจารย์สอนภาษาจีนของโรงเรียนกวดวิชาชื่อดังย่านใจกลางเมืองหลวง สถบออกมาด้วยความไม่ชอบใจ เพราะเขารู้สึกว่าช่วงนี้มักจะพบเจอกับเรื่องโชคร้ายตลอดเวลา
" ต้องเป็นเพราะเบญจเพสแน่ๆ เห็นทีต้องไปทำบุญซะหน่อยแล้ว..เฮ้อ!.." ดนุสรณ์ รู้สึกว่าหลังจากผ่านพ้นวันเกิดในวัย25ปีเต็มของเขามาแล้วมักจะพบเจอแต่เรื่องโชคร้ายเสมอ และเขาเชื่อว่าเป็นเรื่องของวัยเบญจเพสตามความเชื่อของคนไทยที่สืบต่อกันมา
!! Rrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrr !! เสียงโทรศัพท์สมาร์ทโฟนดังขึ้นในกระเป๋ากางเกง ดนุสรณ์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและนึกตำหนิคนที่โทรเข้ามา เพราะเวลานี้ไม่เหมาะนักที่จะรับสายเนื่องจากพายุฝนยังโหมกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ไม่เพียงเท่านั้นยังมีฟ้าผ่าลงมาเป็นระยะๆด้วย
!! ครืนนนนนนนนน ครืนนนนนนนน เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงง !!
" ใครวะ!..โทรมาไม่รู้จักเวลล่ำเวลา..." ดนุสรณ์ล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อจะกดปิดเครื่อง
!! ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนน เปรี้ยงงงงงงงงงงงง เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงง !!
อนิจจาก่อนที่ดนุสรณ์จะกดปิดโทรศัพท์สายฟ้าได้ผ่าฟาดลงมาที่บริเวณป้ายรถเมล์ที่เขายืนอยู่
!! ฮึก...!!
ดนุสรณ์ล้มลงนอนกับพื้นด้วยสติที่เลือนลางเต็มที เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นอยู่ภายในร่างกาย เรี่ยวแรงของเขาถดถอยลงไปเรื่อยๆพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบา และในไม่ช้าทุกอย่างก็มืดมิดลงไปเมื่อเปลือกตาของเขาปิดลงไปพร้อมกับลมหายใจที่ขาดช่วง.......
ดนุสรณ์ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่เขากลับพบว่าทุกสรรพสิ่งที่อยู่รอบๆตัวมีเพียงความมืดมิดและความว่างเปล่าเท่านั้น
" ฮึก..ที่ไหนเนี่ย..." ดนุสรณ์พูดออกมาเบาๆก่อนจะสบัดหัวเล็กน้อยไล่ความมึนงง
" จะ..จริงสิเราถูกฟ้าผ่านี่นา เราตายแล้วเหรอ?..." ดนุสรณ์ใช้มือลูบคลำไปตามลำตัวของเขาและพบว่าเขาไม่เจ็บปวดใดๆเหมือนก่อนหน้าที่เขาจะหมดสติไป
ดนุสรณ์รู้ว่าตัวเองได้ตกตายลงไปแล้ว และตอนนี้คงอยู่ในภพภูมิของโลกหลังความตายหรือโลกของวิญญาณ แต่ที่เขาแปลกใจคือสถานที่ที่เขาอยู่มีแต่ความมืดมิดเพียงเท่านั้น
!! วูบบบบบบบบบบบ !!
!! เหวอ...!!
จู่ๆปรากฎแสงรัศมีสีขาวนวลขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดทำให้ดุสรณ์ตกใจอย่างมาก เพราะแสงรัศมีสีขาวนวลที่ปรากฏขึ้นมานั้นได้ก่อตัวหลอมรวมขึ้นเป็นร่างวิญญาณที่บางเบาโปร่งแสงของเด็กหนุ่มใบหน้าสวยอายุราวๆ16ปี ที่น่าแปลกใจยิ่งไปกว่านั้นคือเด็กหนุ่มคนดังกล่าวมีเส้นผมสีขาวเป็นเงินยวงที่ยาวถึงกลางแผ่นหลัง ดวงตาเปล่งประกายสีน้ำตาลอ่อนๆดูงดงามชวนให้หลงใหลน่ามอง สวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ดูแปลกตา เพราะเสื้อผ้าอาภรณ์ของร่างวิญญาณที่ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าของดนุสรณ์นั้นเป็นชุดจีนโบราณสีขาวดูสะอาดตาและพริ้วไหวด้วยแพรพันชั้นดี
" เก๊อเกอ..ในที่สุดท่านก็มาเสียที..." ร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มใบหน้าสวยพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่แสดงถึงไมตรีจิตอันดี แต่ภาษาที่ใช้กลับเป็นภาษาจีนโบราณ ดนุสรณ์สามารถเข้าใจได้เพราะเขาร่ำเรียนมาทางด้านนี้โดยเฉพาะ
" พะ..พูดกับผมเหรอ.." ดนุสรณ์พูดออกมาเป็นภาษาจีนเช่นกัน เพราะเขาจบจากคณะอักษรศาสตร์สาขาวิชาภาษาจีนจึงสามารถเข้าใจได้ง่ายถึงแม้ภาษาจีนที่ร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มใบหน้าสวยใช้นั้นจะเป็นภาษาจีนโบราณก็ตามที
" ขอรับ..ข้าพูดกับเก๊อเกอ.." ร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มพูดออกมาอีกครั้ง
" เอ่อ..ที่นี่คือโลกของวิญญาณใช่ไหม..." ดนุสรณ์ถามออกมาเพื่อความแน่ใจ
" จะเรียกเช่นนั้นก็ได้ขอรับ...สถานที่แห่งนี้มีเพียงจิตวิญญาณเท่านั้นที่จักเดินทางมาถึงได้..." ร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อย
" อ่อ..อย่างนั้นผมก็ตายแล้วสินะ.." ดนุสรณ์พยักหน้าอย่างเข้าใจ
" ขอรับ เก๊อเกอตายจากภพภูมิของตนเองแล้วเช่นเดียวกับข้า.."
" อื้ม...แล้วที่บอกว่าผมมาเสียทีหมายความว่ายังไงครับ คุณมารอรับผมเหรอ.." ดนุสรณ์ถามออกมาอีกครั้ง
" ขอรับ..ข้ามารอพบเก๊อเกอเพื่อส่งเก๊อเกอขอรับ ต่อจากนี้ไปฝากด้วยนะขอรับ..." ร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มใบหน้าสวยยกยิ้มออกมาพร้อมกับยื่นมือให้ดนุสรณ์จับ
" เอ่อ..พูดเรื่องอะไรเหรอ มารอส่งผมแล้วฝากอะไรครับ..." ดนุสรณ์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มพูด
" มาเถิดขอรับถึงเวลาที่เก๊อเกอต้องไปแล้ว.." ร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มยกยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
" อะ..อ่อ.." ดนุสรณ์รู้สึกสับสนแต่ก็ยื่นมือไปจับมือร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มเอาไว้
!! วูบบบบบบบบบบบบบบ !!
ปรากฏแสงรัศมีสีขาวนวลผ่องห่อหุ้มร่างของดนุสรณ์และร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มเอาไว้ ดนุสรณ์รู้ถึงความอบอุ่นที่ได้รับจากแสงรัศมีสีขาวนวลผ่องที่ปรากฎขึ้นอยู่รอบๆตัว มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและเบาสบายอย่างมาก
" นามของข้าคือหมิงเซียน และจักเป็นนามของเก๊อเกอนับต่อจากนี้ ฝากด้วยนะขอรับ..." ร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มใบหน้าสาวยยกยิ้มให้กับดนุสรณ์อย่างอย่างนุ่มนวลและอ่อนหวานก่อนที่สติของดนุสรณ์จะดับวูบไปอีกครั้ง
!! วูบบบบบบบบบบบบบบ !!
แสงรัศมีสีขาวนวลผ่องได้หายไปพร้อมกับดนุสรณ์และร่างวิญญาณของเด็กหนุ่มใบหน้าสวยหลงเหลือไว้แต่สถานที่อันมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด โชคชะตาของดนุสรณ์ได้ถูกขีดเขียนและกำหนดเอาไว้แล้ว ความตายคือหนทางแห่งการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งของชีวิต.....
- ผู้เขียน
