“พี่คบกับหนู พี่รู้สึกดีไหม?”
“ดีสิ ทำไมจะไม่ดี” พี่ฟีนิกซ์ตอบขึ้นมา พลางยกมือขึ้นกอดไหล่ฉันไว้ด้วย เขาดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเราสองคน ความอบอุ่นภายใต้ผ้าห่มทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วถ้าสมมุติว่าวันหนึ่ง หนูหายไป พี่จะตามหาหนูไหม?”
“ทำไมถามอะไรแบบนี้เนปจูน” ฉันถูกร่างหนาผลักไปนอนลงกับหมอน โดยมีพี่ฟีนิกซ์ที่ใช้มือยันศีรษะ และจับจ้องใบหน้าฉันด้วยสีหน้าสงสัย
“ก็แค่ถามนะ”
“ปกติไม่เคยถาม มีอะไรกันแน่ บอกฉันมานะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ แค่คิดว่า ที่เราคบกันมาได้เกือบสองเดือน พี่คิดยังไงกับหนู พี่รู้สึกยังไงบ้างก็แค่นั้นเอง”
“แล้วเธอล่ะ รู้สึกยังไง?” พี่ฟีนิกซ์ย้อนถามฉันด้วยสีหน้าที่รอคำตอบ เขาใช้มืออีกข้างลูบไปที่แก้มฉันเบาๆ ไม่ต่างจากฉันที่เอื้อมมือไปจับมือของเขาแนบกับแก้มตัวเอง
“สำหรับหนูพี่คือทุกอย่าง คือความสุข จะให้หนูพูดก็พูดได้เลยว่า หนูขาดพี่ไม่ได้อีกแล้ว... พี่เป็นขอ
