หลังจากที่ได้ฟังที่อยู่จากไอติม ผมขับรถมาด้วยความเร็วสูงมาถึงหน้าบ้านไม้สองชั้น ที่ตอนนี้ตกแต่งไปด้วยไฟสีต่างๆ ราวกับจัดงานอะไรสักอย่างแบบที่ไอติมบอก ผมไม่รอให้ใครมาเปิดประตู เดินผลักประตูไม้เข้าไป และเดินไปตามเสียงเพลงที่ดังขึ้นมาจากหลังบ้าน ตอนนี้ในสนามหลังบ้านถูกเนรมิตให้เป็นงานวันเกิดเล็กๆ ผมกวาดสายตามองหาร่างบางที่คุ้นตา ก็เห็นเนปจูนนั่งจิบน้ำแดงอยู่ ไม่รอช้าผมเดินก้าวเท้าไปอย่างเร็ว
หมับ
“อึก”
“มากับไอติมทำไมไม่โทรบอก!”
“พี่ฟีนิกซ์”
“ใช่ ผัวเธอไง จำไม่ได้เหรอ” เนปจูนมองสบตากับผม
“กลับได้แล้ว ดึกมากแล้ว”
“เออ ฟีนิกซ์ ไม่มีอะไรใช่ไหม?”
“ไม่มี แค่ทะเลาะกันนิดหน่อย เดี๋ยวง้อก็คงจะหาย” ไอติมมองหน้าผมด้วยสีหน้าทึ้งๆ ไม่ต่างจากเนปจูน ใช่คนอย่างฟีนิกซ์เหรอจะเคยง้อใคร ไม่มีหรอก ไม่ต้องตกใจด้วย เพราะว่าตอนนี้ผมกำลังจะง้อเมียแสนงอนของตัวเองอยู่
เราสองคนกลับมาจากบ้านไอติมและเดินเข้ามาใ
