ช่วงสายของวัน ฉันพลิกตัวไปมาอย่างปวดเมื่อยไปหมด ไม่ปวดตัวแต่ปวดเอวมากๆ เพราะพี่ฟีนิกซ์คนเดียวทำให้ฉันเอวเคล็ดขนาดนี้ ตัวเองเอวเครื่องจักรไม่มีวันเหนื่อย แต่ฉันนี่สิ... เอวพังเพราะคนอย่างเขาเอาแต่ใจ เขาสอนให้ฉันทำเรื่องแบบนั้น จนตอนนี้เป็นไงล่ะ? ปวดเอวจนลุกแทบไม่ได้ ฉันพลิกตัวไปมาและจับจ้องใบหน้าหล่อที่นอนหายใจอย่างสม่ำเสมอ เอื้อมมือไปลูบแก้มเขาเบาๆ กระทั่งพี่ฟีนิกซ์รู้สึกตัว เขาลืมตามองฉัน
“ตื่นแล้วเหรอ นึกว่าโดนไปหนักจะตื่นเย็นซะอีก”
“แล้วใครกันล่ะทำให้หนูตื่นสายแบบนี้ ไม่ได้ไปทำงานที่ร้านพี่ไอติมเลย” ฉันทำปากจู๋ใส่เขา พี่ฟีนิกซ์ยิ้มออกมาและขยับมากอดฉันให้ซบลงกับอกแกร่งที่มีกลิ่นเฉพาะของเขา
“ยังไม่บอกฉันเลยนะว่าไปเอาชุดนั้นมาจากไหน”
“พี่ริคให้มา”
“ว่าไงนะ!” พี่ฟินิกซ์ผละกอดจากฉัน เป็นจังหวะที่ฉันเอามือปิดปากตัวเอง เพราะพี่ริคสั่งไว้ว่าห้ามบอกพี่ฟีนิกซ์ ตายล่ะสิเนปจูน หาเรื่องให้พี่ร
