EP.16 สิ่งที่ต้องได้
1982 คำ
EP.16 สิ่งที่ต้องได้
เช้าวันใหม่
เช้าวันนี้หญิงสาวจำเป็นต้องรีบออกจากบ้าน เพราะบิดาของเธอนั้นจะกลับมาถึงบ้านภายในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้ และยังเป็นโชคดีของเธอที่วันนี้เธอนั้นมีสอบจนถึงช่วงบ่าย2
8:20 น.
มหาวิทยาลัย
“กว่าจะเข้าสอบตั้ง10โมง มึงจะรีบตามกูมาทำไมชาร์!” เสียงของกันดังขึ้นในขณะที่เค้านั้นกำลังนั่งอยู่กับชาร์ลอตค์ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ
“ถ้าฉันออกมาช้า มีหวังได้เจอกับดี๊แน่ๆ เพราะโรมิโอโทรมาบอกว่ากำลังกลับ”
“มึงนะมึง ก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงลุงเตอร์ก็ต้องรู้ยังจะอยากเล่นพิเรนทร์ๆ”
“เออน่า~ แกร์หยุดบ่นฉันสักทีได้ป่ะ!”
“เห้อ~ ง่วงก็ง่วง!” กันส่งเสียงตัดพ้อขึ้นก่อนจะฟุ้บหน้าลงไปนอนกับโต๊ะเพื่อนอนหลับรอเวลาเข้าสอบ
หลังจากที่กันนั้นฟุ้บหน้าหลับลงไป หญิงสาวจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเล่นแทนเพื่อรอเพื่อนสาวของตัวเองอีกคน และรอเวลาที่จะต้องเข้าสอบตอน 10 โมงเช้า
เวลาล่วงเลยผ่านไปราว 10 นาที หญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นเพราะใครบางคนเดินเข้ามาทักทายเธอ
“สวัสดีชาร์ลอตค์” โต้ หนุ่มเนิร์ดประจำห้อง ซึ่งเค้านั้นอยู่ห้องเดียวกันกับหญิงสาว แถมยังเป็นหนุ่มเนิร์ดที่แอบหลงรักชาร์ลอตค์อีกด้วย ซึ่งเพื่อนในห้องนั้นต่างรู้ดีว่าโต้ชอบเธอ
“ไงโต้ มาเช้าจัง”
“พอดีเรามาเช้าทุกวันเพื่อมาอ่านหนังสือน่ะ” โต้พูดพลางขยับแว่นสายตาของตัวเองก่อนจะมองไปที่ชาร์ลอตค์อีกครั้งด้วยสายตาที่ดูออกชัดเจนว่าเค้านั้นคิดอะไรบางอย่างกับเธอ
“ก็จริง” หญิงสาวยิ้มอ่อนๆ ให้กับโต้ก่อนที่เธอนั้นจะก้มลงไปจ้องมองโทรศัพท์ของตัวเองต่อ โดยมีสายตาของโต้จ้องมองอยู่
“งั้นเราไปก่อนนะ เจอกันในห้องเรียนนะชาร์ลอตค์”
“อื้ม เจอกัน” หลังจากที่โต้เดินออกไปชาร์ลอตค์นั้นก็ต้องถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะเธอมีกจะรู้สึกอึดอัดทุกครั้งเวลาที่ได้คุยกับโต้ เพราะเค้านั้นมักจะใช้สายตาแปลกๆ จ้องมองเธอเสมอ
“อีกัน!”
“อื้อ~”
“ไม่ต้องมาองมาอื้อ! ฉันรู้ว่าแกร์ได้ยินที่ฉันคุยกับไอ้โต้!”
“เออ! ก็ได้ยินไง”
“เงยหน้าขึ้นมา!”
“…” กันต้องยอมเงยหน้าขึ้นมาตามคำสั่งของชาร์ลอตค์ก่อนจะใช้มือเท้าคางของตัวเองเอาไว้
“แกร์ก็รู้ว่ามันชอบใช้สายตาแบบนั้นกับฉัน! ทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมาช่วยกัน!”
“มันก็ทำได้แค่นั้นแหล่ะ ให้มันได้เสพความสุขไปเถอะน่า มันไม่กล้าทำไรมากกว่านี้หรอก”
“เออ! จำคำพูดไว้เลยนะอีกัน! วันไหนที่มันทำมากกว่ามอง แกร์อย่ามาโวยวายมันทีหลังนะ!”
“ถ้ามันทำไรมึงกูนี่แหล่ะจะกระทืบมันเอง!”
“ชิ!”
“เถียงอะไรกันอยู่คะอีสองคนนี้”
“เรื่องไอ้โต้ไง! เรื่องเดิมๆ ~” กันพูดพลางก้มหน้าลงไปอีกครั้ง
“อีกัน!”
“พอๆ ค่ะ มาติวกันก่อนไหม เดี๋ยวเข้าสอบล้ะ”
“อืม!”
บ้านโรมัน
“นายครับ เหลือเวลาอีก 1 อาทิตย์ได้เวลากลับเยอรมันแล้วนะครับ”
“อืม จัดการเอกสารด้วยแล้วกัน”
“ครับนาย ว่าแต่เข็มบนโต๊ะนายเอามาทำอะไรหรอครับ” ริทเอ่ยถามขึ้นเมื่อเค้านั้นสังเกตเห็นเข็มฉีดยาบนโต๊ะ ซึ่งมันไม่ปรากฏขึ้นมานานแล้ว แถมในเข็มนั้นยังมีน้ำสีขาวหลงเหลืออยู่ ราวกับพึ่งจะใช้งานไปไม่นานมานี้
“มึงถามทำไม?”
“นาย.. ไม่ได้กลับไปใช้มันอีกใช่ไหมครับ” ริทตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น นั้นก็เพราะเค้านั้นเป็นห่วงนายของตัวเองเป็นที่สุด
ปึก!
มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของมือขวาคนสนิทเป็นคำพูด แต่หยิบผมเ*****นขึ้นมา ซึ่งมันคือสารเสพติดชนิดรุนแรงและวิธีใช้คือการผสมน้ำและฉีกเข้าร่างกาย..
“นะ..นายครับ~”
“…”
“ผมรู้ว่าผมอาจจะไม่สามารถห้ามอะไรนายได้ แต่ผมเป็นห่วงนายมากนะครับ”
“หึ! ไปเตรียมรถ” มาเฟียหนุ่มส่งเสียงหัวเราะขึ้นก่อนจะเอ่ยสั่งให้ริทนั้นออกไปเตรียมรถ แทนการพูดพร่ามว่าเป็นห่วงเค้า
“ครับ..” เมื่อริทรู้สึกว่าเค้านั้นไม่สามารถห้ามอะไรนายของตัวเองได้ เค้าจึงทำได้แค่เพียงก้มหัวให้นายของตัวเองและเดินออกมาจากห้องทำงานทันที
“คงมีแต่มึงสินะ ที่ห่วงกู..” ทันทีที่ริทออกไปมาเฟียหนุ่มนั้นก็พูดขึ้นทันที ต่อให้ริทไม่พูดเค้าเองก็พอจะรู้ว่าริทนั้นเป็นห่วงเค้าแค่ไหน ซึ่งเค้าเองก็รักริทเหมือนน้องชายเหมือนกันเพียงแต่ไม่พูดออกมาหรือแสดงการกระทำให้เห็นก็เท่านั้น
หลังจากที่มาเฟียหนุ่มขึ้นมาบนรถแล้ว เค้านั้นก็มุ่งตรงไปที่บ้านของบิดาตัวเองทันที เพื่อนที่จะไปคุยเรื่องงานในวันนี้
บ้านพักโรเบิร์ต
ทันทีที่มาเฟียหนุ่มเข้ามาในบ้าน เค้านั้นก็ต้องชงักไปทันทีเมื่อคนที่กำลังนั่งคุยกับพ่อของเค้าอยู่นั้นคือ นุ่มนิ่ม และพ่อของเธอ
“อ่าว โรมันมาพอดี” เสียงทักทายของโรเบิร์ตฉุดให้นุ่มนิ่มและพ่อของเธอนั้นต้องหันมามองที่เค้า แต่เค้านั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรและเดินมานั่งที่โซฟาทันที
“เรียกผมมามีอะไร”
“งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันครับคุณโรเบิร์ต กับกันลูก” บิดาของหญิงสาวรีบขอตัวกลับทันที เมื่อเห็นว่าลูกสาวของตัวเองมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป เพราะเค้านั้นรู้ว่าลูกสาวของตัวเองแอบชอบโรมัน และโรมันก็เป็นคนที่หักอกลูกสาวของเค้าเช่นกัน
“ครับ เดินทางปลอดภัยนะ”
“ครับ ป่ะลูก”
“ค่ะพ่อ” หญิงสาวพูดพลางมองมาที่มาเฟียหนุ่มอีกครั้งก่อนจะรีบเดินออกไป เพราะมาเฟียหนุ่มนั้นไม่ได้หันมองเธอแม่แต่นิดตั้งแต่เค้าก้าวเข้ามาในบ้าน
“ตกลงมีอะไรครับ” โรมันเอ่ยถามบิดาของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่สองพ่อลูกนั้นเดินหายออกจากบ้านไป
“พอดีฉันจะให้แกร์เอากระเช้าไปให้คุณคาเตอร์หน่อย”
“ทำไมไม่ไปเอง”
“ฉันนัดลูกค้าเอาไว้”
“…”
“นั่นกระเช้า”
“แค่นี้ใช่ไหม”
“อืม” หลังจากนั้นมาเฟียหนุ่มจึงเดินออกมาจากบ้านทันที ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปที่ร้านอะไหล่ของเพื่อนตัวเองก่อน
มหาวิทยาลัย
“นี่แค่สอบเก็บคะแนนนะ ยังทำฉันเกือบตาย~” ชาร์ลอตค์พูดขึ้นทันทีที่เธอและเพื่อนเดินออกมาจากห้องสอบเพื่อลงมาด้านล่าง เนื่องจากวันนี้เธอนั้นสอบครบหมดทุกวิชาแล้ว
“เออ ถ้าสอบจริงกูไม่ตายเลยหรอว้ะ!”
“อย่ามาขี้บ่นน่า ให้มันครึกครื้นเหมือนตอนแข่งรถหน่อย!”
คลืดดดด คลืดดดดด
ในขณะเดียวกันโทรศัพท์ของหญิงสาวนั้นก็ได้สั่นขึ้นฉุดให้เธอนั้นต้องหยิบออกมาดูชื่อเจ้าของปลายสาย
มีสายเรียกเข้าจาก แด๊ดดี๊คาเตอร์
ทันทีที่หญิงสาวเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าของบิดาตัวเอง เธอนั้นก็หันไปมองที่เพื่อนทั้งสองทันทีพร้อมกับพูดออกมา
“ตายแหง๋ๆ ~”
“คิดดีไว้สิเชื่อกู!”
“มึงก็พูดได้นิอีกัน!”
“เอาๆ รับก่อนค่ะ เดี๋ยวดี๊มึงจะยิ่งโมโหใหญ่กัน”
“อือๆ” หลังจากนั้นหญิงสาวจึงตัดสินใจรับสายบิดาของตัวเองในทันที
“ฮัลโหลค่ะแด๊ดดี๊~”
“สอบเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้วค่ะ~”
“อารอณรออยู่หน้ามหาลัย รีบขึ้นรถมา”
“คะ…”
ตู๊ดดดดๆ ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดจบบิดาของเธอนั้นก็ตัดสายไปในทันที ทำให้เธอนั้นต้องทำสีหน้ากังวลออกมาอีกครั้งช“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นว้ะ”
“ดี๊ให้อารอณมารอรับกูอยู่หน้ามหาลัย~”
“ให้กูกับปิ่นไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“เอางั้น?”
“อืม แกร์มีนัดสักกับรุ่นพี่ไม่ใช่หรอ ไปเถอะ ฉันต้องไปขึ้นรถแล้ว”
“เออๆ ไปอีปิ่น เดี๋ยวไปส่งที่รถ”
“แหม๋! มาทำเป็นพ่อพระ อีหนัาม้อ! ไปนะชาร์”
“เจอกัน” ทันทีที่หญิงสาวบอกลาเพื่อนของเธอจบ เธอนั้นจึงรีบเดินออกมาที่หน้ามหาลัยเพื่อขึ้นรถทันที
สนามแข่งคาเตอร์
ทันทีที่หญิงสาวเดินทางมาถึงสนามแข่ง รถของรอณนั้นก็เข้ามาจอดที่จอดส่วนบุคคลทันที ทำให้หญิงสาวนั้นสังเกตเห็นรถที่เธอนั้นคุ้นเคย นั่นก็คือรถของโรมัน เธอจึงแสร้งเอ่ยถามรอณทันที
“อารอณคะ”
“ครับคุณหนู”
“ดี๊มีแขกหรอคะ”
“น่าจะใช่นะครับ เพราะตอนผมออกไปยังไม่มีใครมา”
“อ่อ ค่ะ~” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะรีบลงมาจากรถและขึ้นไปที่ตึกทันที
เมื่อขึ้นมาเธอนั้นก็ต้องชงักไปเมื่อคนที่นั่งคุยกับบิดาของเธออยู่นั้นคือโรมัน ซึ่งเสียงรองเท้าของเธอนั้นทำให้บุคคลในห้องต้องหันมามองที่เธอ
“สวัสดีค่ะแด๊ดดี๊~“ หญิงสาวยกมือขึ้นเพื่อทำความเคารพบิดาของตัวเองก่อนจะเดินไปที่โซฟาเพื่อวางกระเป๋า
“อืม นั่งรอก่อน ดี๊จะคุยงาน”
“ค่ะ~” หญิงสาวตอบพลางมองไปที่โรมันอีกครั้งซึ่งเค้านั้นก็กำลังมองมาที่เธอเช่นกัน แต่ทว่าสายตาของเค้านั้นมันชั่งเรียบนิ่งส้ะจนเธอนั้นไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าโรมันกำลังคิดอะไรอยู่
หลังจากที่หญิงสาวนั่งรอบิดาของตัวเองคุยกับโรมันอยู่ได้ไม่นาน เธอนั้นก็ต้องขอตัวลงมาด้านล่างเพื่อมาเข้าห้องน้ำ ซึ่งในขณะที่เธอกำลังจะออกมานั้นจู่ๆ เธอก็ถูกผลักเข้าไปด้านในอีกครั้งด้วยมือของ โรมัน โดยมีสายตาของพีชแอบมองอยู่ด้วยความบังเอิญในตอนที่โรมันนั้นเดินเข้าไปด้านใน
“เห้ย! หาเรื่องตายหรือไง!”
“คงงั้น”
“มีอะไร ฉันต้องรีบไปคุยกับดี๊!”
“ไม่มี”
“เอ้า! อย่ามากวนประสาทได้ป้ะ!"”
“…” มาเฟียหนุ่มนิ่งเงียบแทนการต่อล้อต่อเถียงกับหญิงสาวตรงหน้า ซึ่งมันยิ่งทำให้เธอนั้นรู้สึกหงุดหงิดเพราะเธอนั้นกำลังเครียดเรื่องที่เธอต้องเจอในอีกไม่นานนี้อยู่
“ฉันเครียดอยู่ หยุดปั่นประสาทฉันสักวันจะตายหรือไง”
“เครียด?”
“อือ!”
“ฉันยังไม่ได้สิ่งที่ควรได้”
“มันไม่ใช่เวลามาขอตอนนี้ป้ะ!”
“…”
“ไว้ค่อยคุย ฉันต้องไปแล้ว!”
“คุณหนูครับ! นายกำลังลงมานะครับ!” ในขณะเดียวกันเสียงของพีชก็ได้ดังขึ้น ราวกับกำลังเตือนบุคคลที่อยู่ในห้องน้ำ
“ค่าพี่พีช ชาร์กำลังออกไปค่า”
“ฉันคิดออกแล้ว ว่าอยากได้อะไร”
“เออ! เก็บไว้ก่อน เดี๋ยวโทรไป ยิงเบอร์มาแล้วกัน!” หญิงสาวพูดจบเธอนั้นก็เตรียมตัวจะเปิดประตูทันที แต่ทว่ากับถูกมาเฟียหนุ่มนั้นดึงเข้าไปประกบจูบส้ะก่อน ซึ่งมันทำให้เธอนั้นต้องหลับตาพริ้มก่อนจะต้องรีบลืมตาขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูจากด้านนอก…
กรี๊ดดดด! ใครเคาะ!!! 🥲
ขอกำลังใจคนล้ะดวงนะค้าบ 🫶🏻
รีไรท์เมื่อ 16/12/65
- ผู้เขียน
