“เหมือนที่ท่านทำในวันนี้” นางยิ้มกว้างแววตาพราวระยับ “สอนเด็กๆ”
“ในหุบเขาโจรนั้นนะรึ”
นางพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นเดินไปรินน้ำชาให้เขาแล้ว “แม่บุญธรรมเล่าว่า ตอนนั้นนางได้รับคำท้าให้ขโมยของล้ำค่าหนึ่งชิ้น ใครขโมยสิ่งที่มีมูลค่ามากที่สุดจะได้ครองตำแหน่งประมุขพรรคแมงป่องแดง แม่บุญธรรมจึงไปลักพาตัวอาจารย์มู่มา”
คราวนี้ฉู่ห่าวหรานถึงกับตะลึงงันไป สิบปีก่อนนั้นต่างคาดเดาว่าอาจารย์มู่ถูกจับตัวไปด้วยเหตุผลต่างๆ นานา แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้
นี่มันเหตุผลบ้าบออะไรกัน
“อาจาร์ยมู่อยู่สุขสบายจริงหรือ?” เขาถามย้ำอีกครั้ง
“สบายดี” นางตอบคำเดิมแล้วมองชายหนุ่มตรงๆ “ข้าพูดจริง พ่อบุญธรรมไม่ได้มีท่าทีอยากหลบหนีหรือไม่พอใจที่เป็นสามีจอมโจรแมงป่องแดงเลยสักนิด”
“อะ...อะไรนะ” ประเดี๋ยวก่อน เขามึนงงไปแล้ว
“เข้าใจยากตรงไหน” นางไหวไหล่เล็กน้อย “ข้าเรียกมู่หงเทียนว่าพ่อบุญธรรม เรียกมู่ยี่ว่าแม่บุญธรรม ก็แสดงว่
