“เจ้า!” หันซูได้แต่กลอกตามองบน ใต้เท้าของเขาเป็นคนเคร่งครัดกฎระเบียบ แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ก็ผ่อนปรนลงไปมาก หรืออีกนัยหนึ่งอาจปลงกับเรื่องต่างๆ ได้แล้ว
“กินข้าวเถิด” ฉู่ห่าวหรานตัดบท หันซูจึงผงกศีรษะรับและช่วยเข็นรถของใต้เท้าฉู่ไปที่โต๊ะกินข้าว โดยมีเย่วซินส่งผ้าเปียกให้เช็ดมือ ฉู่ห่าวหรานรู้ว่าเยว่ซินไม่ชอบปรนนิบัติใครแต่ก็คอยดูแลเขาอย่างดี อาจเป็นเพราะคำไหว้วานจากมู่หงเทียนที่สงสารคนพิกลพิการเช่นเขา
“ปลานึ่งซีอิ้ว” เย่วซินแนะนำรายการอาหารตรงหน้าด้วยท่าทีโอ้อวด “หม่าโผ่วโตฟู (เต้าหูผัดเสฉวน) มะเขือผัด แล้วก็น้ำแกงฮ่วยซัว อ้อ! ท่านไม่ต้องถามว่าข้าไปหาเต้าหูมาจากไหนนะ รับรองได้ว่าไม่ได้ปล้นมาอย่างแน่นอน”
นางใช้ตะเกียบคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวของฉู่ห่าวหรานแล้วก็ทำเช่นเดียวกับหันซู สีหน้าไม่วางใจของหันซูทำให้เย่วซินหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงมารยาท
“พวกท่านไม่เคยกินข้าวแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันบ้างหรื
