หยางเจี๋ยนั่งก้มหน้าซบลงไปกับเข่าตน มันรู้สึกเหนื่อยล้ายิ่ง ภาพรอยยิ้มของเจี้ยนหวาศิษย์พี่ของมันยังค้างคาอยู่ในหัวของมันอย่างมิรู้ลืม หัวใจมันเจ็บแปลบ หยางเจี๋ยยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอกแกร่งอยู่เนิ่นนานไปทั้งราตรีนั้น รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวทรมานยิ่ง
มารแดงให้สมุนนั้นไปนำหนอนไหมที่กำลังจะฟักออกจากรัง ใส่ในโถดินเผามาให้ มือหนาใช้พลังวัตรสร้างความอบอุ่นให้หนอนไหม มินานมันก็ขยับตัวขึ้นมาช้าๆ ร่างหนาเปิดหน้าต่างที่ห้องหอ ให้แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาอย่างเต็มที่
"เร่งกินข้าวกันเถิดฝุเหริน อีกนานกว่าที่ปีกของมันนั้นจะแข็งแรงพอ ระหว่างนี้เจ้าก็กินข้าวไปก่อนเถิด อาหารเลิศรสกำลังอุ่นร้อน หากทิ้งเอาไว้นานมันจะเย็นชืดไปเสียก่อน"
เจี้ยนหวาขยับกายมานั่งข้างๆกายของมารแดง นางพิศดูใบหน้าของมารแดงแล้วก็อมยิ้มน้อยๆขึ้นมา นางคีบอาหารลงถ้วยข้าวไปให้มารแดง หย่งฉีหัวเราะร่าคีบอาหารป้อนนางกลับไปบ้าง สองร่างมองตากันแล
