อสูรพ่ายมารยาบุบผา

ตอนที่ 9 ชื่อตอน อสูรคลั่ง 25+

ร่างหนาตรึงร่างของนางด้วยแรงแห่งบุรุษเพศ มิกลัวว่านางจะเจ็บแต่เกรงว่านางนั้นจะหลุดรอดไปได้เสียมากกว่ามือหนายกเรียวขาของนางยกแยกออกไปและสกัดจุดของนางลงไปเสีย เพราะคล้ายรู้สึกว่า แววตานางนั้นวาววับขึ้นมาแล้ว มินานนางคงจะถีบตน จนตกเตียงเป็นแน่แล้ว ยามที่นางถูกสกัดจุด นางเม้มปากแน่นและก่นด่าออกมาเสียงดัง

"หย่งฉีปล่อยข้านะ เจ้าคนชั่ว พรรคคุณธรรมล้นฟ้าอันใดของเจ้ากัน ถึงล่อลวงสตรีมาชำเราเช่นนี้ได้ เจ้าคนชั่วหย่งฉี ปล่อยข้านะ อย่าให้ข้าหลุดไปได้นะ หย่งฉี "

หย่งฉีหัวเราะร่าและสูดกลิ่นกายสาวที่กลางกายของนาง ตวัดปลายลิ้นแตะเบาๆที่ตุ่มไตสีหวานเล็กๆ เจี้ยนหวาสะดุ้งเฮือกไปทั้งกาย ใบหน้าของนางนั้นบิดเบี้ยวขึ้นมา ภายในของนางกำลังบีบรัดตนเองอย่างรุนแรง แต่นางถูกสกัดจุดเอาไว้ขยับขามิได้แล้ว

เจี้ยนหวาลมหายใจหอบถี่ ยามมองไปเห็นบุรุษไล้ปลายลิ้นลงบนจุดอ่อนไหวของนาง ที่นางเองนั้นก็ยังมิเคยแตะต้องมัน บุรุษหยาบช้าผู้นี้กลับกำลังใช้ลิ้นหยาบช้านั้นชำแรกนาง

เจี้ยนหวาหลับตาและหันหน้าหนีไปทันที ร่างหนาคลุกใบหน้าลงไปที่กลางกายของนาง ชอนไชกลีบกุหลาบนุ่มช้าๆเบาๆ และเริ่มรุนแรงถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ยามที่หย่งฉีนั้นมิอาจทานทนได้

หย่งฉีกดแทรกลิ้นลงลึกไปในช่องทางที่ปิดสนิท ตวัดคว้านลงลึกสะบัดปลายลิ้นไปมา สร้างความทุรนทุรายให้นางนัก มันต้องการนางเดี๋ยวนี้ มันมิอาจอดทนรอให้นางนั้นพรั่งพร้อมอีกต่อไปแล้ว ร่างหนาสั่นทุรนทุรายและดวงตาแดงฉาน มันขยับกายสั่นๆระริกเข้าทาบทับนางและยกมือขึ้นมาบีบคอของนางแรงๆ

เจี้ยนหวาดวงตาเบิกโพลงขึ้นมา นางพยายามแก้มัดข้อมือออกไปให้ได้ นางตื่นตระหนกในยามที่พบว่า ดวงตาของหย่งฉีเป็นสีแดงฉาน ร่างหนาสั่นๆไปทั้งกายและคลายจุดให้นางในทันใด มันยกเรียวขาของนาง ยกแยกออกจากกันอย่างรุนแรงและกดแทรกแก่นกายใหญ่โตลงไปในกลีบเนื้อนุ่มในคราเดียวจนมิดลำ

"กรี้ด ข้าเจ็บ อร้า"

ร่างหนาแสยะยิ้มหัวเราะร่า และกระซิบข้างหูของนางลงไป

"ข้าคือมารแดงอย่างไรเล่าเจ้าสาวของข้า คืนนี้เจ้าจะพบกับความหฤหรรษ์ก่อนตาย จงปล่อยกายไปกับตัวข้าเสีย ถ้ามิอยากสิ้นใจไปเร็วนัก อร่า"

ร่างหนากายสั่นๆขึ้นมาและผุดกรงเล็บยาวๆงอกออกมา กรีดลงไปที่ลำคอของนางเบาๆ ไล้ลิ้นดื่มเลือดของนางช้าๆ และคุ้มคลั่งดึงกระชากเรียวขาของนาง ยกแยกออกไปแรงๆ กระแทกแก่นกายลงถี่ๆ ขยับโยกรุนแรงอย่างสำราญใจ เจี้ยนหวาดวงตาเบิกขึ้นมองอสูรกายที่ตรงหน้า นางกัดฟันอดทนรองรับความเจ็บปวดรวดร้าวที่กลางกาย มารแดงฉีกเนื้อนุ่มๆของนางด้วยแก่นกายที่ใหญ่โต มันรุกล้ำเรือนกายของนางอย่างรุนแรงป่าเถื่อน

มือหนาดึงไหล่นางกระแทกเข้าหาร่างของมันและกระแทกแก่นกายลงมาอย่างรุนแรงถี่ๆ เสียงกระแทกดังไปทั่วห้องนั้น ซ้ำไปซ้ำมา เจี้ยนหวากัดริมฝีปากของตนจนเลือดออก ยามที่กลิ่นคาวเลือดนั้นโชยออกมา มารแดงหัวเราะคิกคักขึ้นมา

"ฮิ ฮิ ฮิ เลือดสีแดงสดช่างหอมหวานจับใจ เลือดของเจ้าหวานนักเจี้ยนหวา เจ้าหวานไปทั้งกายเลยรู้หรือไม่ อร่า “

มันกระซิบเสียงแหบพร่า ทิ้งท้ายเบาๆที่ท้ายประโยคจนนางนั้นแทบจะมิได้ยิน มารแดงจุมพิตนางและดูดเลียริมฝีปากของนางแรงๆ มันดูดและดื่มเลือดของนางผ่านบาดแผลเล็กๆ เจี้ยนหวาได้กลิ่นเลือดของนางคาวคลุ้งไปทั้งปาก นางเจ็บแต่มินาน ในยามที่แก่นกายแกร่งขยับโยกไปมาในกายของนาง ขณะที่นางกำลังสะบัดเชือกที่มัดข้อมือของนางให้หลุดไปจนได้ ร่างหนาก็กระแทกแก่นกายรุนแรงจนลึกเข้าสุดลำในคราเดียว

" อร้า “

เจี้ยนหวาผวากอดมารแดงในทันใด ความรู้สึกเสียวซ่านจู่โจมนางอย่างรุนแรง มารแดงกระแทกแก่นกายอย่างรุนแรงลึกล้ำ และยกกรงเล็บขึ้นมาลูบผมของนางเบาๆ

"อร่า เจี้ยนหวาคนงาม ข้าเผลอทำร้ายเจ้าเข้าเสียแล้ว อร้า นุ่มแน่นเสียจริงเชียว คิก คิก คิก "

มารแดงหัวเราะที่ข้างหูของนาง กระซิบบอกนางในสิ่งที่น่าอับอาย ยิ่งมารแดงคลุ้มคลั่งนางยิ่งจะใกล้ตาย นางรู้แล้วว่า เหตุใดผู้คนจึงบอกเล่ากล่าวขานกันว่า มารแดงนั้นช่างงดงามนัก หย่งฉีผู้นี้เองที่แสนงดงาม แม้จะดูคุ้มคลั่งวิปลาส แต่หย่งฉีนั้นล้วนแสนงดงาม เจี้ยนหวากระตุกเส้นผมของหย่งฉีแรงๆและจุมพิตตอบกลับมันไปอย่างร้อนลวก มารแดงกอดรัดนางอย่างรุนแรงตอบกลับไป

"อรา เจี้ยนหวาคนงาม อร่า แสนงาม อร่า “

มารแดงถึงกับพร่ำเพ้อขึ้นมาและดึงเรียวขาของนาง แยกออกไปอย่างรุนแรงมากขึ้นไปอีก ดึงแก่นกายใหญ่โตออกแรงๆและแอ่นกายกดกระแทกลงอีกคราอย่างล้ำลึก เจี้ยนหวาสั่นไหวไปทั้งกาย กายของนางสั่นกระตุกและบีบรัดอย่างรุนแรง ในยามที่ถูกรุกรานอย่างบ้าคลั่งจากมารแดงที่แสนวิปริต

เจี้ยนหวาดวงตาเหลือกลานขึ้นมาและสั่นกระตุกไปทั้งกาย ยามที่นางนั้นถูกบีบคอและกระแทกกระทั้นร่างกายของนางอย่างรุนแรงที่กลางกายสาวของนาง นางยกมือขึ้นขืนดึงกรงเล็บออกจากคอของนางแรงๆ และหอบเอาอากาศเข้าปอด ร่างหนาหัวเราะคิกคักเหมือนเด็กเล็กๆ ถอดถอนแก่นกายออกจากร่างของนางแรงๆ

"อรื้ม เจ้าช่างร้อนแรงยิ่ง...เจี้ยนหวาคนงาม "

เจี้ยนหวามองแก่นกายที่ใหญ่โต ที่มิมีทีท่าว่าจะอ่อนแรงลง แล้วยกมือขึ้นตบมารแดงออกไปจนสุดแรง

"เพี้ยะ!!!!! "

"เจ้าคนวิปริต เจ้าคนชั่ว!!! "

มารแดงมีเลือดซึมที่ขอบปาก มันไล้ลิ้นลงไปที่เลือดที่ขอบปากเบาๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆและขยำเรือนผมของตนเองไปมาอย่างวิปริต

"อา....เลือดช่างหอมหวาน ช่างหอมหวานเสียจริงๆเลยเลือดนี่ ข้าชอบจริงๆ มันหอม มันหวาน ข้าอยากดื่มมันอีก อรา “

เจี้ยนหวาขนลุกซู่ นางเร่งขยับกายหาทางหนีในขณะที่มารแดงกำลังตกอยู่ในภวังค์ นางกำลังหลบลงไปจากเตียง มิคาดมารแดงนั้นลืมตาขึ้นมาในทันที เจี้ยนหวากรีดร้องขึ้นมาเสียงดังลั่นไปทั้งพรรคมาร

"กรี้ด ปล่อยข้านะ"

มารแดงแสยะยิ้มขึ้นมและจับนางคว่ำลงไปที่บนเตียง ฟาดฝ่ามือลงไปบนก้นแสนงอนงามของนางอย่างแรงๆ

"เพี้ยะ....กรี้ด ข้าเจ็บนะ ไอ้วิปริต "

มารแดงขยำสะโพกของนางแรงๆ และกดแทรกกายอย่างรุนแรงลงไปอีกครา เจี้ยนหวาแนบหน้าลงไปบนพื้นเตียง ขยำผ้าปูเตียงจนยับย่น

"อ้า ปล่อยข้านะ อ้า ซี้ด"

มารแดงกระแทกแก่นกายเข้าออกอย่างรุนแรงลึกล้ำ และตรึงสะโพกนุ่มของนางจนแน่น มันบ้าคลั่งในยามที่ได้ลิ้มรสเลือดของนาง กายแกร่งนั้นยึดตรึงนางจนแน่น และกระแทกกระทั้นเรือนกายถี่กระชั้น สาวแก่นกายเข้าออกอย่างรุนแรงลึกล้ำจนสุดกาย ดวงตาสีแดงฉานจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขยับสะโพกหมุนวนไปมา จนนางกรีดร้องคุ้มคลั่ง และสั่นกระตุกไปทั้งกาย

มารแดงแสยะยิ้มและเริ่มต้นส่งความรุนแรงเพิ่มลงไปอีก บดสะโพกหมุนคว้านไปมาและกระแทกลึกๆถี่ๆกระชั้น บดแก่นกายไปมา และสั่นกระตุกฉีดพ่นน้ำขาวขุ่นลงไปในเรือนกายคับแน่นของนางอย่างพึงใจ มันกอดรัดนางอย่างแน่นหนา นอนทับนางไปเสียทั้งกาย กรงเล็บของมันจิกลงไปที่ไหล่ของนางทั้งสองข้าง จนมันหลับไหลลงไปแล้วนั่นล่ะ กรงเล็บนั้นจึงหายไปในทันที

เจี้ยนหวาตื่นตระหนกและคิดหนักจนหลับไป นางเหนื่อยจนหลับสนิทลงไป มิรู้ว่าดวงตาแดงฉานนั้นจ้องมองนางนิ่งและหลับตาลงไปอย่างช้าๆ