แสงอาทิตย์ในยามสายยังคงแผดเผาลงมาอย่างไม่ใยดี จนผิวพรรณที่เคยขาวละเอียดกลับกลายเป็นสีน้ำผึ้งเพราะทำงานอาบแดดแทบจะทุกวัน เมื่อมันกลายเป็นความคุ้นชิน พักหลังมานี้เสียงบ่นที่อคินเคยได้ยินในทุก ๆ วันนั้นมันจึงเงียบหายไปโดยปริยาย
“เหนื่อยไหม” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามพลางส่งขวดน้ำในมือให้ หลังจากกลุ่มคนงานเริ่มเข้ามานั่งหลบร้อนอยู่ใต้ต้นหว้าหินขนาดใหญ่ภายในไร่
“เหนื่อยดิถามได้” ปลายฟ้าค้อนขวับ รับน้ำที่เจ้าของไร่ส่งมาให้กระดกเข้าปากทีเดียวจนเกือบจะหมดขวด
“จะกลับไปพักก่อนก็ได้นะ ผมไม่ว่าหรอก”
“จะบ้าเหรอ ถ้าฉันกลับไปคนอื่นเขาต้องเกลียดฉันแน่ ๆ นายเองก็จะพลอยโดนไปด้วยที่ลำเอียงรักลูกน้องไม่เท่ากัน”
“ข้อนั้นผมไม่เถียงหรอกนะ” ชายหนุ่มยิ้มตอบในขณะที่ยังจ้องใบหน้าหวานของอีกคน ถึงแม้ว่าใบหน้านั้นจะมีร่องรอยของแดดเผาแต่มันก็ยังคงสวยงามเสมอ
“ปลาย อยู่นี่เอง” เสียงเรียกของเรไรดังแว่วมาแต่ไกลทำให้อคินรี
