ปรานปราลินได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ต่อให้ปฏิเสธยังไงธาวินก็ไม่ยอม ยังยืนยันจะมาส่งเสียให้ได้ เมื่อรถเมล์มาจอดหน้าปากซอยทางเข้าไปคอนโด หญิงสาวจังรีบขอกระเป๋าคืนทันที
“ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ เดี๋ยวแป้งเดินเข้าไปเองได้”
“มาถึงนี่แล้ว ก็ต้องส่งให้ถึงที่สิ” อีกคนตอบหน้าตาเฉย ปรายตามองไปรอบ ๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน
โบราณว่าด้านได้อายอด น่าจะใช้ได้จริง ๆ
“แต่...พี่วินไม่มีเรียนเหรอคะ”
“บ้านแป้งอยู่ไหนล่ะ ไป เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” ธาวินไม่ได้วนใจจะตอบคำถามนั้น เขาหิ้วกระเป๋าแล้วผายมือเข้าไปในซอยเพื่อให้ปรานปราลินเดินนำไป
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่อาจรู้ได้ที่หญิงสาวต้องถอนหายใจออกมา ในเมื่อธาวินยังยืนยันที่จะมาส่งให้ได้เธอก็คงไม่กล้าจะปฎิเสธ
“เดี๋ยวแป้งขอแวะซื้อโจ๊กก่อนนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงร้ายขายโจ๊กเจ้าประจำใกล้กับคอนโด เลยเที่ยงมาเกือบชั่วโมงแล้วไม่รู้ว่าคนที่ห้องได้หาอะไรกินบ้างห
