ความสับสนและความสงสัยที่ติดค้างอยู่ในสมองของเขามลายหายไปในทันที นั่นสิ...เขาไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องที่ผ่านมา ไม่ต้องสนใจหาคำตอบนั้นๆ เขานึกถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้น้องชายสุดที่รักเป็นแบบนี้ก็พอ เขาประมวลเรื่องราวสิ่งที่เขาเห็นและรับรู้ด้วยตัวเอง อาทิเช่นภาพของคืนวันนั้นในผับหรู วชิราภรณ์สลัดรักชายคนหนึ่งแล้วไปหาชายอีกคนหนึ่งอย่างสิ้นเยื่อใย ชายคนนั้นท่าทางจะรักวชิราภรณ์มาก ไม่เช่นนั้นคงไม่นั่งร้องไห้และดับทุกข์ด้วยสุรา ณัชญ์ก็คงเป็นเช่นนี้ทุกข์ใจจนต้องดื่มเหล้าแลเกิดอุบัติเหตุ อีกทั้งความเย็นชา ความใจดำของเธอตอนที่เขาพาไปเยี่ยมณัชญ์ เธอทำเหมือนไม่รู้จัก ไม่สนิทสนม ไม่ใช่คนคุ้นเคยกับน้องชายเขา แม้แต่หางตายังไม่แล วชิราภรณ์เป็นอย่างนี้แล้วเขาจะต้องใส่ใจสิ่งที่เขาพรากจากเธอมาทำไม เขาต้องสั่งสอนเธอถึงจะถูก
“จริงของเธอ ฉันไม่จำเป็นต้องใส่ใจ คิดถึงตัวต้นเหตุที่ณัชญ์เป็นอย่างนี้ดีกว่า”
เขาสนับสนุ
