EP.1 พบเจอ/แฝด
1376 คำ
EP.1 พบเจอ/แฝด
เพนเฮ้าส์แห่งหนึ่ง
“หนูไม่ได้นอกใจพี่เลย พี่เข้าใจผิดไปเอง!”
“แล้วเรื่องวันนั้นล่ะ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเธอมีคนอื่นเป็นเพราะอะไร!” คิรันคงยังเอ่ยถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงตะคั้นตะคอก สายตาที่เคยมองเธอด้วยความอบอุ่น กลายเป็นกราดเกรี้ยวพร้อมฟาดฟันไปชั่วขณะ
“...”
“ตอบดิวะ! แค่ตอบมามันยากมากนักหรือไง!”
“หนูท้อง!”
“…”
ย้อนกลับไปที่ต้นเรื่อง
ณ.มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
ภายในโต๊ะหินอ่อนมีนักศึกษาหญิงสามคนชายหนึ่งคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ในช่วงพักเที่ยง
“ทำไมทำหน้าบูดแบบนั้นล่ะบี” ธิดาเอ่ยถามเพื่อนรักของเธอขึ้น เมื่อเห็นว่าวันนี้เพื่อนรักเอาแต่หน้าบูดเบี้ยวตั้งแต่เช้า
“เซ็ง!”
“เซ็งอะไรของแกบีน่า” อัยด้า เอ่ยถามขึ้น
“ก็ดี๊ให้ฉันไปอยู่บ้านป้าชาร์ลอตค์ แถมยังจะให้ลูกชายป้ามาคอยรับส่งฉันที่มหาลัยอีกด้วย ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กไปได้!”
“ใครวะคนที่จะมาคอยรับส่ง” หิน เพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยถามขึ้น
“ลูกชายป้าชาร์เหรอ ชื่อคิริวมีแฝดชื่อคิรัน นามสกุล วากเนอร์”
“เอ๊ะ! ชื่อคุ้นๆแฮะ มีรูปปะ” อัยด้าพูดพลางทำหน้าคุ้นคิดก่อนจะขอบีน่าดูรูปชายที่เธอพูดถึง
“แป๊บ” บีน่าเปิดรูปในโทรศัพท์ให้กับอัยด้าดู ซึ่งธิดาก็ได้ดูด้วยเช่นกัน ทันทีที่ธิดาได้เห็นผู้ชายในรูปก็ทำให้เธอนั้นจำใบหน้าของเขาได้ทันที เพราะเขาคือคนที่เธอเดินชนที่หน้าร้านอาหารเมื่อหลายวันก่อน วันที่เธอไปห้างสรรพสินค้ากับมารดาของตัวเอง
“เขามีแฝดเหรอบี” ธิดาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ใช่ ฉันไม่อยากให้เขามารับเลย ตอนเจอกันวันแรกเขาก็แซะฉัน หาว่าฉันเป็นเด็กไม่โต เป็นภาระต้องให้เขาคอยไปรับไปส่ง เหอะ! ไม่ได้ขอสักนิด!”
“ว่าแรงจัง”
“เออว่าแรงจังวะ ไม่ต้องให้มันมารับก็ได้นะ เดี๋ยวหินไปส่งเองทั้งสามคนนี่แหละ” หินพูดขึ้นเพราะปกติเขาก็เป็นคนไปส่งเพื่อนๆอยู่เป็นประจำ
“ถ้าขัดคำสั่งเดี๋ยวดี๊จะเป็นห่วงเอา ฉันอยากให้เขารีบไปรักษามี๊ให้เสร็จไวๆจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน”
“แล้ววันนี้เขามารับบีไหม” ธิดาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเพราะเธอเองก็อยากรู้ว่าคนที่เธอเดินชนคือคนไหน ใช่คนเดียวกันหรือไม่
“มาแน่นอนแหละ”
ปิ๊นๆ! ในขณะเดียวกันเสียงแตรรถก็ได้ดังขึ้นที่หน้าตึกคณะภายในรั้วมหาลัย ฉุดให้หนุ่มสาวทั้งสี่คนรวมไปถึงคนอื่นๆต้องมองไปที่รถคันนั้นอย่างพร้อมเพรียง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่กระจกฝั่งเบาะหลังลดลงพอดี จึงทำให้พวกเขาและนักศึกษาคนอื่นเห็นใบหน้าของคนที่นั่งอยู่เบาะหลังได้อย่างชัดเจน
“ตายยากชะมัด!”
“หล่อ!” อัยด้าพูดขึ้นทันทีที่เห็นชายหนุ่มในรถ ดวงตาของเธอแวววาวประกายดุไข่มุก
“หล่อจริง แต่ปากเสียค่ะ!”
ธิดาไม่ได้สนใจที่เพื่อนๆของเธอพูดคุยกันเลยสักนิด เพราะตอนนี้เธอกำลังเอาแต่จ้องมองไปที่คนในรถ
และมีบางสิ่งบางอย่างทำให้เธอรู้สึกว่าเขาคนนี้ไม่ใช่คนคนเดียวกันกับคนที่เธอเดินชนในวันนั้น
“คนนี้เหรอคิริว” ธิดาพูดขึ้นอีกครั้งโดยที่เธอยังคงจ้องมองไปที่ชายหนุ่มในรถ
“ใช่ คนนี้แหละ พวกแกเดินไปส่งฉันที่รถหน่อยสิ”
“ไปๆ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ” หินลุกขึ้นยืนทันที หลังจากนั้นทั้งสี่คนจึงพากันเดินตรงไปที่รถคันนั้น ยิ่งธิดาเดินเข้าใกล้รถมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เธอมั่นใจทันที ว่าคนคนนี้คนละคนกันกับคนที่เธอเจอ
“อย่าลีลารีบๆขึ้นมา!” คนในรถบอกกับบีน่าด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก ทำให้ทั้งสามคนที่ยืนฟังอยู่ต่างรู้สึกได้ถึงแรงอำมฮิตที่เขามี
“ฉันไปนะ เจอกันพรุ่งนี้” บีน่าหันมาโบกมือลาเพื่อนๆของเธออีกครั้งก่อนจะรีบขึ้นรถไป
“ปากร้ายจริงๆด้วยแฮะ แกว่าปะธิดา” ทันทีที่รถของบีน่าขับออกไปอัยด้าก็พูดสวนขึ้นทันที
“...”
“ธิดา!”
“อะ..อะไร จะตะโกนทำไมเนี่ยอัยด้า ธิตกใจหมด!”
“ก็เรียกแล้วแต่แกเอาแต่เหม่อลอย ทำไม! หรือว่าตกตะลึงในความหล่อของพี่ชายบีน่ามัน?”
“บ้า! ธิไม่คุยด้วยแล้วกลับบ้านดีกว่า!”
“ไปๆเดี๋ยวไปส่ง” เมื่อหินพูดจบจึงเดินนำไปที่รถของตัวเองทันที ทำให้ธิดาและอัยด้าต้องรีบเดินตามไป
ตลอดทางกลับบ้านเด็กสาวเอาแต่นึกถึงใบหน้าของคนที่เธอเดินชน เพราะเขามีบางสิ่งบางอย่างที่สามารถดึงดูดความรู้สึกของเธอ จนทำให้เธอนั้นลืมเขาไม่ลง..
ย้อนกลับไปวันที่เดินชนกัน
เป็นวันที่เด็กสาวมาห้างสรรพสินค้ากับมารดาของเธอในวันหยุด ระหว่างการไปร้านอาหารธิดาได้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนก่อนที่จะเดินกลับมา และในขณะที่เธอกำลังเดินไปที่ร้านอาหาร เธอได้หันไปมองที่บู๊ทที่กำลังมีมาสคอตกบสีเขียวกำลังยืนเต้นอยู่ จึงทำให้เธอไม่ได้หันไปสนใจมองทางเดินเลยสักนิด ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มสูงยาวเข่าดีเดินมาพอดี จึงทำให้เธอชนเข้ากับเขาจังๆ จนต้องเซถอยหลังไปสองสามก้าว
“โอ๊ย! เจ็บชะมัด~”
ร่างบางลูบหน้าผากของตัวเองพร้อมพูดขึ้นด้วยความเจ็บ เพราะหน้าผากของเธอชนเข้ากับอกแกร่งของผู้ชายตรงหน้าเต็มๆ
“เดินไม่ดูทางเลยนะคะ!” เธอพูดขึ้นก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เดินชน ทว่าเมื่อได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มก็ทำให้เธอนั้นตกอยู่ในภวังค์ทันที เพราะเขามีใบหน้าที่ขาวใสและหล่อเหลาราวกับนายแบบแต่ก็ดูดุในเวลาเดียวกัน
“เกะกะ ถ้ามีตาแล้วไม่ดูทางก็ควักออกไปซะ” ชายหนุ่มตรงหน้าตำหนิเด็กสาวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ฟังดูแล้วทำเอาเสียวสันหลัง
“อ่าว”
“...”
“แต่คุณก็ชนหนูนะ”
“…”. ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้สนใจที่เธอพูดเลยสักนิด เขาทำแค่เพียงมองมาที่เธอด้วยสายตาเรียบนิ่งยากที่จะคาดเดา ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินผ่านเธอไปโดยไม่ได้เอ่ยขอโทษแต่อย่างใด
“ชนเราเหมือนกัน แต่ไม่ขอโทษกันสักนิด” ธิดาบ่นขึ้นพึมพำก่อนจะเลิกสนใจชายหนุ่ม และเดินกลับเข้าไปหามารดาของตัวเองในร้านอาหาร
ปัจจุบัน
ตอนนี้เด็กสาวได้กลับมาถึงบ้านแล้ว และเธอก็กำลังเซิร์ชหาชื่อของคิรันในอินเทอร์เน็ตอยู่ เมื่อเธอได้เห็นรูปของแฝดที่ยืนถ่ายคู่กัน ก็ทำให้เธอแยกออกทันทีว่าคนไหนคือคนที่เจอ
“เหมือนกันเป๊ะเลย แต่คนนี้มีรอยสัก คนที่มารับบีน่าน่าจะคนนี้ งั้นแสดงว่าคนที่เราชนก็ไม่ใช่คนเดียวกันกับที่มารับบีน่างั้นสิ แต่ไม่เห็นรอยสักที่คอนี่สิ” ร่างเล็กบ่นพึมพลางพลางจ้องมองไปที่รูปภาพของคิริวและคิรัน
“เฮ้อ” ความเพลียจากการเรียนทำให้เธอต้องเลิกสงสัยและพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะกลับมานอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงจนเผลอหลับไป
———————————————
รอชมพี่ริวคนคลั่งรัก?
กดใจ+คอมเมนท์เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยเจ้าค่ะ??
ไม่เมนท์งอลเด้ออ 555 สติ๊กเกอร์ก็ยังดีฮ้าบบ???
- ผู้เขียน
