บทที่ 19

1002 คำ

วันรุ่งขึ้นเด็กๆตื่นแต่เช้าตามคุณปู่คุณย่ามาทำบุญที่วัดแห่งหนึ่ง แม้เด็กๆจะง่วงแสนง่วงแต่ก็อยากจะตามคุณปู่คุณย่ามาด้วย ระหว่างที่กำลังฟังพระท่านเทศน์หนุ่มน้อยก็ตาจะปิดอยู่ตลอดเวลา "ไหวไหมลูก" เธอเอ่ยถามลูกชายเสียงอ่อน เข้าใจลูกดีว่านี่เป็นเพราะพวกแกตื่นเช้าเกินไป "ไหวคร๊าบ" เธอรู้ว่าตอนนี้ลูกชายกำลังฝืนตัวเอง "ฮ่าๆ ไหวก็ทำตาโตๆหน่อยสิครับ น้องพั้นธ์ล่ะลูก" ชายหนุ่มก้มลงไปถามลูกสาวบ้าง "พั้นธ์ไหวค่า" สาวน้อยที่นั่งบนตักผู้เป็นพ่อตอบเสียงดังฟังชัด "เจ้าลูกชายของพ่อตาจะปิดอีกแล้ว" ชายหนุ่มแซวขำๆ "พี่วินคะ พราวว่าพาลูกไปงีบสักหน่อยดีไหมคะ พราวเกรงใจคุณพ่อคุณแม่ท่านน่ะค่ะ" "ไปงีบบนรถเหรอครับ" "ใช่ค่ะ" "งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเองดีกว่าครับ พราวอยู่กับน้องพั้นธ์ดีกว่า" "แบบนั้นก็ได้ค่ะ" "อ้าวตาวินจะไปไหนล่ะหนูพราว" คุณย่ารีบถามเพราะเห็นลูกชายอุ้มหลานชายเดินออกไป "พาน้องพีทไปงีบที่รถค่ะ" "ห

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม