บทที่ 5
900 คำ
ชายหนุ่มล็อคแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวเอาไว้จากนั้นก็ก้มลงจูบริมฝีปากบางอย่างเร้าร้อน หญิงสาวตั้งสติไม่ได้เมื่อเขาจู่โจมเธอรวดเร็วขนาดนี้ พอเธอตั้งสติได้หญิงจึงดิ้นขัดขืนทุบที่หลังของเขารัวๆ ชายหนุ่มเจ็บจนต้องยอมถอนตัว
"มือหนักเป็นบ้าเลย" เขาบ่นหญิงสาวเบาๆ
"ฮึ ก็ใครใช้ให้คุณมาทำกับฉันแบบนี้ล่ะไอ้คนฉวยโอกาส" เธออยากจะจิกหน้าหล่อๆนี้อีกสักที
"พี่รู้ว่าพราวยังชอบพี่"
"ขอโทษนะคะ ฉันว่าคุณนี่หลงตัวเองจังเลยนะ"
"ก็มันเรื่องจริงนี่ พราวมีอะไรปิดบังพี่หรือเปล่า"
"ก็ไม่นี่คะ จากนี้เราจะเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน อย่ามาทักพราวอีกนะคะ"
"ปากแข็ง"
"นี่คุณว่าฉันเหรอ"
"ก็ยืนกันสองคนไม่ว่าพราวแล้วพี่จะว่าใคร"
"จะว่าใครก็ชั่งฉันไม่สนใจแล้ว ขอตัวก่อนค่ะ ลูกๆของฉันกำลังรออยู่"
"ทำไมต้องให้ลูกเจอผู้ชายคนอื่นเยอะแยะ" ชายหนุ่มถามออกมาเพราะต้องการคำตอบในเรื่องนี้
"แล้วคุณจะทำไมคะ ฉันจะให้ลูกของฉันเจอใครมันก็เป็นสิทธิ์ของคนเป็นแม่นี่"
"แล้วสิทธิ์ของคนเป็นพ่อจะห้ามเจอบ้างไหมครับ" คำถามของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตะลึงเพราะไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องลูกเร็วขนาดนี้
"จะโกหกพี่ทำไม ทำไมพราวท้องแล้วไม่บอกพี่" สิ่งที่ชายหนุ่มพูดทำให้เธอนึกยอมไปถึงเรื่องราวในอดีต คำพูดของเขาทำให้เธอเสียใจมาก
"ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนคะว่าเด็กๆเป็นลูกของคุณ"
"พี่มีวิธีของพี่ละกันแต่แน่นอนว่าลูกของพี่ปลอดภัย" เขาพูดอย่างนี้เธอก็รู้แล้วว่าเขาคงถึงขั้นตรวจดีเอ็นเอสำเร็จแล้ว แต่ชายหนุ่มมีโอกาสเข้าใกล้เด็กๆตอนไหนกันนะ อย่าบอกนะว่าแค่ตอนที่เธออนุญาตให้อาของหลานพาไปเที่ยวก็เจอกับชายหนุ่มเข้า อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นนะ
"ฉันจะบอกความจริงก็ได้ ใช่ เด็กทั้งสองคนเป็นลูกของคุณ" ชายหนุ่มยิ้มเต็มใบหน้าเมื่อเธอยอมรับความจริง แต่ก็ยิ้มได้เพียงแปบเดียวก็ต้องหุบยิ้ม
"แต่ทั้งหมดมันก็คือความผิดพลาด คุณก็บอกเองตั้งแต่แรกว่าไม่รับผิดชอบ"
"นั่นมันเพราะพราวไม่บอกเรื่องของลูกให้มันชัดเจนไง"
"นี่ยังจะโทษฉันอีกเหรอ พอเถอะ! เราไม่ควรต้องมาพบเจอกันอีก"
"แต่พี่อยากเจอลูก อยากอยู่ใกล้ๆพวกแกนี่"
"ถ้าฉันพร้อมเมื่อไรฉันจะติดต่อคุณกลับไปเอง ขอตัวค่ะ" ชายหนุ่มต้องยอมถอยให้เธอแต่โดยดีเพราะไม่อยากจะทำให้เธออารมณ์เสียไปมากกว่านี้
"คุงแม่"
"ไปไหนมาคร๊าบบ"
"ไปห้องน้ำมาค่ะ นี่หมดเวลาเล่นแล้วเหรอคะ"
"ครับ พี่จะต่อรอบให้แต่เด็กๆบอกอยากหาคุณแม่แล้ว"
"งั้นไปทานไอศกรีมกันไหมคะ"
"ไปค่าา/ไปครับ"
"พี่ว่าง พี่ขอตามไปเลี้ยงนะครับ"
"เกรงใจจังเลยค่ะ"
"ไม่ต้องเกรงใจนะครับพี่เต็มใจ" เด็กๆดีใจใบหน้ายิ้มแย้มที่กำลังจะได้ทานไอศกรีมของโปรด ภาพเสมือนพ่อแม่ลูกแฝดจูงมือกันเดินไปที่ร้านไอศกรีมดูอบอุ่นและเรียกรอยยิ้มจากผู้ที่พบเห็นเพราะคนทั้งคู่เหมาะสมกันมาก แต่มันไม่เหมาะเลยสักนิดในสายตาเขา ที่ตรงนั้นควรจะเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
"ไม่ทานเหรอครับ"
"หวานๆแบบนี้ทานเยอะเดี๋ยวอ้วนค่ะ"
"โถว่ ไม่อ้วนหรอกครับ ถึงอ้วนกว่านี้อีกนิดพี่ก็ว่าน้องพราวยังสวยมากครับ"
"หู้ยย คุงยุงชมคุงแม่ฉวยย" สาวน้อยเอ่ยแซวตามประสา
"ฮ่าๆ ชอบลุงวิทย์ไหมครับ"
"ชอบค่าา ยุงวิดใจดี" เพราะชอบพามาเลี้ยงอะไรอร่อยๆบ่อยๆสาวน้อยจึงชื่นชอบลุงิทย์ของแกเป็นพิเศษ
"ขอบคุณพี่วิทย์มากนะคะที่เวลาพราวพาเด็กๆมาที่นี่ก็พามาเลี้ยงของกินตลอด"
"พี่ชอบเห็นเด็กๆมีความสุขนี่ครับ มันก็เหมือนตอนพี่เด็กๆเวลาคุณแม่ท่านใจดีพี่ก็มีคงามสุข"
"คุณป้าสบายดีไหมคะ ฝากความคิดถึงด้วยนะคะ"
"คุณแม่พี่ท่านสบายดีครับ บ่นอยากให้พาเด็กๆไปเที่ยวเล่นที่บ้านบ้าง"
"เห็นอย่างนี้ซนใช่เล่นเลยนะคะ พราวว่าอย่าดีกว่าค่ะ เกิดทำอะไรเสียหายขึ้นมาแย่แน่ๆค่ะ"
"คิดมากเกินไปหรือเปล่าครับเนี่ย"
"ไม่เกินไปจริงๆค่ะ แต่มันคือเรื่องจริง"
"โอเคครับ งั้นหาเวลาว่างนัดน้องพราวกับเด็กๆมาเจอคุณแม่จะดีกว่าครับ"
"อย่างนั้นเลยค่ะ"
"อิ่มแย้วคร๊าบบ"
"พั้นธ์ล่ะลูกอิ่มหรือยังคะ"
"อิ่มๆ อิ่มม๊ากมากค่าา" สาวน้อยลูบท้องกลมๆของตัวเองไปมาอย่างน่ารัก
"ฮ่าๆ โอเคค่ะงั้นเรากลับบ้านกันดีกว่านะคะ สวัสดีคุณลุงวิทย์ก่อนค่ะ"
"ฉาหวัดดีค่าา"
"ธุจ้าคร๊าบบ"
- ผู้เขียน
