คนขยาดกับการนอนโรงพยาบาลปฏิเสธพร้อมเบ้หน้า เห็นสาวตาคมกล้าจ้องที่มือของเขาที่เธอเป็นฝ่ายกุมอยู่ก็รีบปล่อยมือใหญ่ด้วยท่าทางขวยเขินแกมประหม่า ก้มหน้าหลบตา พวงแก้มที่ควรจะซีดเซียวเพราะพิษไข้แดงก่ำได้อย่างน่าอัศจรรย์ เล่นเอาคนที่เธอไม่ยอมมองหน้าถึงกับหลุดอมยิ้ม
“เป็นไข้ตั้งแต่คืนนั้นใช่ไหม”
ฟังดูเหมือนจะแค่ถามไถ่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่จับตามองทุกอากัปกิริยาของคนที่เอาแต่ก้มหน้างุด
คำว่า ‘คืนนั้น’ ที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาทำให้คนฟังตัวเกร็งหน้าแดงซ่าน เพราะรู้ความหมายดีว่าเขาหมายถึงวันไหน เห็นเธอไม่ตอบเขาก็กระตุกมุมปากหยักน้อยๆ
“แล้วมึงกินยาบ้างไหม”
พอปรเมศพูดดีๆ ด้วยไม่กระโชกโฮกฮากหรือตั้งแง่รังเกียจธารธาราก็รู้สึกประหม่าและทำตัวไม่ถูก หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่สมองทำงานช้าลง
“กิน…” คุณหมอสาวตอบเสียงแผ่วๆ โดยไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย ทันใดนั้นปลายคางมนก็ถูกมือใหญ่ช้อนขึ้นมา
