ทันทีที่ฝีเท้าหนักๆ พาเจ้าของร่างสูงสง่าที่เต็มไปด้วยไฟโทสะมาหยุดลงข้างเตียงที่มีร่างเพรียวระหงนอนอยู่ เขาก็จัดการกระชากผ้าห่มออกจากคนป่วยแรงๆ
“น้ำ” เสียงเข้มๆ ที่เจ้าตัวตั้งใจก้มลงมากระซิบปลุกข้างใบหูน้อยทำให้คนที่กำลังหลับสบายชักรำคาญ ยกมือปัดป่ายผลักไส พลางเอ่ยงึมงำขับไล่ทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ฮื้อ…อย่างกวนน่า คนจะนอน”
“ไม่ให้นอน” คนเอาแต่ใจเอ่ยเสียงแข็งๆ ก่อนจะฉุดคนป่วยขึ้นมานั่งด้วยสภาพงัวเงีย
“อย่ากวนได้ไหมเมศ คนยิ่งปวดหัวอยู่” ธารธาราเอ่ยวิงวอนเสียงเครือ ตั้งท่าจะล้มตัวลงนอนดังเดิม ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยอมง่ายๆ แถมขยับมานั่งซ้อนหลังเสียอย่างนั้น
“ถ้าไม่อยากให้กวนก็ตอบมา ว่าระหว่างที่มึงนอนอยู่ที่นี่มีใครมาหาหรือเปล่า” น้ำเสียงเข้มๆ เจือดุดันที่อีกฝ่ายจงใจกระซิบคาดคั้นข้างหูทำให้สติของคนป่วยกลับมาครบถ้วน
“ใครจะไปรู้เล่า คนนอนหลับนะ ไม่ได้นอนเล่น” คนป่วยเอ่ยเสียงขุ่น ทั้งรำคาญ ท
