Chapter 1
2833 คำ
… รักในความสับสน Love is … Yes or No …
นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายวาย ชาย-ชาย ขอให้นักอ่านทุกท่านตัดสินใจก่อนอ่านนะคะ
โรงพยาบาลMM
หมอหนุ่มกำลังนั่งอ่านประวัติคนไข้รายนึง ก่อนที่จะขมวดคิ้วจนเป็นปม เมื่อคนไข้รายนี้ถูกส่งต่อการรักษามาจากอีกโรงพยาบาล อลันคิดเพียงว่าอายุเท่านี้ป่วยได้ขนาดนี้แล้วแบบนั้นเหรอ
“หมออลันคะ เชิญที่ห้องตรวจค่ะ” พยาบาลเอ่ย
“ครับ”
อลันคว้าเสื้อกราวน์มาสวมใส่ก่อนเดินตรงไปยังห้องตรวจพิเศษ วันนี้ทั้งวันเขาต้องเจอกับเคสคนไข้ที่ป่วยจริงและเคสคนไข้ที่เหมือนจะป่วยจริงแต่ตรวจแล้วไม่พบความปกติใดๆ และทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นผู้หญิงทั้งสิ้น จนกระทั่งเคสนี้เป็นเคสสุดท้ายก่อนเขาจะเลิกงานจบหน้าที่หมอในวันนี้
ห้องตรวจพิเศษ
“สวัสดีครับ เจอกันวันแรก ขอหมอสอบถามรายละเอียดเพิ่มหน่อยนะครับ” อลันเอ่ย
“ค่ะคุณหมอ”
“ปกติแล้วตอนที่รักษามาจากที่เดิม รักษาต่อเนื่องมั้ยครับ” หมออลันเอ่ย
“ไม่ค่ะ ... พอดีหนูไม่ค่อยมีเงินหรอกค่ะ โรงพยาบาลเดิมเลยไม่ค่อยดูแล แต่พี่ชายพยายามจะพาไปรักษา และจริงๆวันนี้หนูก็ไม่ได้อยากมาที่นี่เพราะมันแพง แต่พี่ชายหนูเขาไม่ยอม หนูเลยมาค่ะ”
“แล้ววันนี้มากับใครครับ” หมออลันเอ่ย
“หนูมากับพี่ชายค่ะ”
“แล้วคุณพ่อคุณแม่ล่ะครับ” หมออลันเอ่ย
“หนูกับพี่ชายไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะ อยู่กันสองคน”
“ชื่อเล่นอะไรครับ หมอได้เรียกถูก” หมออลันเอ่ย
“ชื่อเพิร์ลค่ะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวหมอขอตรวจน้องเพิร์ลหน่อยนะ แล้วเดี๋ยวหมอจะขอคุยกับพี่ชายน้องเพิร์ลต่อ”
หมออลันเอ่ยก่อนตรวจนั่นนี่ เด็กสาวคนนี้ชื่อเพิร์ล อายุแค่ไม่เท่าไหร่ แต่กลับเป็นโรคเกี่ยวกับเลือดที่รักษายาก และดูเธอจะได้รับการรักษาไม่ถูกวิธีอีกด้วย
เขาในจรรยาบรรณแพทย์จะไม่ยอมให้เพิร์ลเป็นอะไรและจะรักษาสุดความสามารถ
หลังจากตรวจเสร็จ อลันเดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ก่อนที่จะขอพบพี่ชายของเด็กสาวเพื่อคุยแนวทางรักษา
แอ๊ดดด!!! ชายหนุ่มในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเดินเข้ามา เขาคงเป็นพี่ชายของเด็กสาว
“เชิญนั่งครับ” หมออลันเอ่ย
“น้องสาวผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ” ชายหนุ่มเอ่ย
“คนไข้อาการค่อนข้างหนัก บวกกับร่างกายเธออ่อนแอมาก ผมขอให้เธอแอดมิทที่นี่เพื่อดูอาการ เพราะไม่อยากเสี่ยงให้กลับไปตอนนี้ครับ" หมออลันเอ่ย
"ครับ ให้น้องผมรักษาเลยครับ ผมจะหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลเธอเอง คุณหมอไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"
"คุณชื่ออะไร" หมออลันเอ่ย
"ผมชื่อเพิร์ท"
"อันนี้เบอร์ผม ยังไงมีอะไรติดต่อผมได้ครับ"
เพิร์ทเดินออกจากห้องพักแพทย์หลังจากคุยกับหมอเจ้าของไข้น้องสาวจบ เขามองเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่ใช่นามบัตรในมือ ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋า
"พี่เพิร์ท เรากลับบ้านกันเถอะ เพิร์ลไม่อยากนอนที่นี่ มันแพงนะพี่เพิร์ท เราจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายเขา" เพิร์ลเอ่ยด้วยน้ำเสียงงอแง
"อย่าดื้อกับพี่ซิเพิร์ล รักษาตัวเองให้หายถ้าเพิร์ลรักพี่ รู้มั้ย ไม่ว่ามันจะแพงแค่ไหน พี่จะหาเงินมารักษาเพิร์ลเอง" เพิร์ทเอ่ยพรางนั่งกอดน้องสาวที่เอาแต่งอแงไม่หยุด
"พี่จะไปทำงานอีกแล้วใช่มั้ย"
"อืม เดี๋ยวเลิกงานแล้วพี่มานอนเฝ้านะ" เพิร์ทเอ่ย
"เพิร์ลไม่อยากให้พี่ทำงานหนักเลย กลางวันพี่เรียนด้วยทำงานด้วย กลางคืนก็ทำอีก พี่แทบไม่ได้พักผ่อนเลยนะ" เพิร์ลเอ่ย
"พี่ไหว เพิร์ลนอนหลับไปเลยรู้มั้ย เดี๋ยวพี่เลิกงานแล้วพี่รีบกลับมา"
เพิร์ทเดินออกจากห้องของน้องสาวก่อนที่จะรีบกลับไปที่บ้านเช่าแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปทำงาน ระหว่างนั่งรถเมล์ไปที่ทำงานในคืนนี้ จู่ๆรถเมลล์ก็เบรคกระทันหันก่อนมีเสียงโครมดังลั่น ทุกคนบนรถร้องดังลั่นและล้มลง เพิร์ทเองก็กระแทกเข้ากับเบาะจนหัวโขกเลือดออกซิบๆเช่นกัน
สุดท้ายทุกคนก็ลงจากรถเพื่อเปลี่ยนคัน แต่สายตาของชายหนุ่มมองไปยังรถหรูที่รถเมล์ไปชนท้ายเข้า เจ้าของมันยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านหน้า เขาคือหมอคนเดียวกับที่รักษาน้องสาวเขา แต่ต่างกันตรงที่เขาไม่ได้อยู่ในชุดแพทย์ ตอนนี้ราวกับว่าเขาเป็นคนล่ะคนเลย
"คุณหมอ" เพิร์ทเอ่ย
"คุณนั่นเอง" หมออลันเอ่ย
"รถคุณหมอเหรอครับที่ถูกชน" เพิร์ทเอ่ย
"อืม"
ไม่นานประกันก็มาพร้อมคนจากศูนย์ของรถหรู หมออลันหันมาเห็นเพิร์ทที่ยังไม่ได้ไปเหมือนคนอื่นๆก็เอ่ยขึ้น
"มากับผมมา"
"ห๊ะ! เดี๋ยวๆครับ จะไปไหน" เพิร์ทเอ่ยเมื่อถูกหมออลันดึงแขนให้ขึ้นแท็กซี่ไปกับเขา
"หัวแตกนิ" หมออลันเอ่ย
"อ่อ! จริงด้วย"
เพิร์ทใช้มือแตะหน้าผาก ปรากฏว่ามีเลือดออก ก่อนจะเริ่มรู้สึกเจ็บ
"เอากดแผลไว้ เดี๋ยวผมทำแผลให้"
หมออลันยื่นผ้าเช็ดหน้าสีเทาให้ก่อนที่เพิร์ทจะรับมันไปแล้วกดลงบนแลที่หน้าผาก ไม่นานแท็กซี่ก็มาจอดที่หน้าคอนโดหรู เพิร์ทเดินตามหมอหนุ่มไปแบบงงๆจนกระทั่งถึงห้องของเขา
"นั่งซิ เดี๋ยวทำแผลให้"
หมออลันเดินกลับมาพร้อมกล่องทำแผลแล้วนั่งลงตรงหน้าเพิร์ท เขาค่อยๆลงมือทำแผลที่หน้าผากของชายหนุ่มอย่างเบามือ
"เรียกผมพี่อลันก็ได้" หมออลันเอ่ย
"อะ..อ่อครับ"
เพิร์ททำตัวไม่ถูกเมื่อมีใบหน้าหมอหนุ่มอยู่ใกล้แค่ปลายลมหายใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายใบหน้าหล่อ ไม่ซิ นี่ผู้ชายนะ เขาจะมาประหม่าทำไม เพิร์ทได้แต่คิดในใจ
"กำลังจะไปไหน ไม่ได้เฝ้านองสาวเหรอ" หมออลันเอ่ย
"ผมจะไปทำงานครับ" เพิร์ทเอ่ย
"ทำงานอะไร?"
"ทำงานที่..บาร์โฮสครับ โอ๊ย!!"
จู่ๆหมออลันก็เผลอกดสำลีหนักเกินไปจนทำให้เพิร์ทเจ็บ
"ทำไมทำงานที่นั่น"
"เงินดีครับ ผมต้องหาเงินมารักษาน้องสาว อะไรได้เงินผมทำหมด" เพิร์ทเอ่ย
"ทำทุกอย่าง?? ทุกอย่างที่ได้เงินจริงๆเหรอ"
"............"
เพิร์ทมองหน้าหมอหนุ่มนิ่งๆ เข้าถามคำถามแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ ปล่อยให้เขานั่งทำแผลให้แบบนั้นจนเสร็จ
“ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จะไปสายแล้วครับ” เพิร์ทเอ่ย
“อืม”
เพิร์ทเดินออกจากคอนโดสุดหรูพรางคิดว่าหมอคนที่เจอที่โรงพยาบาลกับคนเมื่อกี้ใช่คนเดียวกันแน่แบบนั้นเหรอ พออยู่นอกเครื่องแบบแพทย์ เขาดูเหมือนคนล่ะคนเลย
บาร์โฮส
เพิร์ททำงานที่นี่มาหลายเดือน รู้จักลูกค้ามากหน้าหลายตา และหนึ่งในนั้นคือหญิงหม้ายไฮโซ่ที่อายุอาจจะเลข4แต่ความแซ่บเธอยังคงมีอยู่มากชื่อว่า แพรี่ เธอถูกชะตาถูกใจเพิร์ทเป็นอย่างมาก ถึงขั้นเอ่ยปากขอเลี้ยงดูส่งเสียให้เล่าเรียน แต่เพิร์ทกลับไม่ยอมตกลง เพราะเขาไม่ได้ขายเรื่องอย่างว่าเหมือนกับเพื่อนๆที่ทำงานด้วยกัน
“ว่าไงจ๊ะ วันนี้ทำไมมาช้า” แพรี่เอ่ย
“สวัสดีครับ พอดีผมมีธุระครับเลยมาข้า”
“เมื่อไหร่จะใจอ่อนให้พี่สักทีนะ” แพรี่เอ่ย
“พี่ก็ชอบแหย่ผมเรื่อยเลย ดื่มมั้ยครับ เดี๋ยวผมเทเหล้าให้”
วันนี้เป็นอีกวันที่เพิร์ทถูกแพรี่จองคิวดื่มด้วยจนถึงเวลาเลิกงาน ทุกแก้วที่ชายหนุ่มดื่มคือเงินหลักหลายพันที่หม้ายสาววางให้
“ผมเลิกงานแล้ว ผมขอตัวนะครับพี่แพรี่” เพิร์ทเอ่ยลา
“จ๊ะ จุ๊บ???? ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
แพรี่ถือวิสาสะหอมแก้มเพิร์ท จนเขาชะงักไปแล้วจึงเดินออกจากร้านแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับไปหาเพิร์ลที่โรงพยาบาล
“เพิร์ทกลับแล้วเหรอ”กัสเพื่อนที่ทำงานในบาร์โฮสด้วยกันเอ่ยทักขึ้น
“อืม ต้องไปเฝ้าน้องสาวน่ะ ไว้เจอกัน”
หลังจากนั้น ขายหนุ่มนั่งแท็กซี่ออกมามุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล แต่วันนี้ดูเหมือนเขาจะรู้สึกเมาแปลกๆ จนอยากจะอาเจียนซะดื้อๆแบบนั้น
ทันทีที่รถแท็กซี่จอดที่โรงพยาบาล เพิร์ทกึ่งเดินกึ่งวิ่ง จนสุดท้ายต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำที่ชั้นเดียวกับห้องพักของเพิร์ลเพราะรู้สึกกลั้นอาเจียนไม่ไหว
ชายหนุ่มกดคออาเจียนอย่างหนัก ในเวลานี่ในห้องน้ำเงียบสงัดจึงทำให้เสียฝของเขาขัดเจนจนได้ยินไปทั่วห้อง
อุบโอ้กกก!!!!
“คะ...คุณหมอ อึก!”
เพิร์ทเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีมือร่อยๆลูบหลังเขาเบาๆและเมื่อหันกลับไป กลับพบใบหน้าของหมออลันยืนลูบหลังให้แบบนั้น
“ไหวหรือเปล่า” หมออลันเอ่ย
“วะ...ไหวครับ”
“กลิ่นเหล้าแรงมากเลยนะ” หมออลันเอ่ย
“ผมเพิ่งกลับจากทำงาน”
“ล้างหน้าแล้วตามผมมา” หมออลันเอ่ย
เพิร์ทยืนล้างหน้าจนรู้สึกดีขึ้นก่อนจะหันไปมองพบว่าหมออลันยืนนิ่งเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกราวน์มองอยู่แบบนั้น
“คุณหมอ เข้าเวรเหรอครับ”
“อืม ตามผมมา”
หมออลันพูดจบก่อนเดินนำหน้าออกจากห้องน้ำไป เพิร์ทเดินตามไปจนถึงห้องพักแพทย์
“นั่งก่อน” หมออลันเอ่ย
“ครับ”
ไม่นานหมออลันยื่นแก้วให้เพิร์ทซึ่งเขาก็รับมันมาแบบงงๆ
“อะไรครับ?” เพิร์ทเอ่ย
“ดื่มแล้วมันจะทำให้สร่าง” หมออลันเอ่ย
เพิร์ทยกมันขึ้นดื่ม รถชาติมันแปลก แต่ก็รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก
“มันคืออะไรครับคุณหมอ” เพิร์ทเอ่ย
“สูตรแก้แฮงค์” หมออลันตอบนิ่งๆ
“ขอบคุณครับ”
เพิร์ทดื่มมันจนหมดก่อนวางลงแล้วเอ่ขอบคุณ ใบหน้าของหมออลันทำให้เพิร์ทไม่กล้าสบตาอย่างบอกไม่ถูก
“ดื่มหนักแบบนี้ทุกวันเหรอ?” หมออลันเอ่ย
“ครับ”
“ถ้าอยากสร่างไวๆ คงต้องมาดื่มสูตรแก้แฮ็งค์ที่ผมแล้วล่ะ” หมออลันเอ่ย
“แต่ผมดื่มเหล้าทุกวันนะครับ”
“งั้นคงต้องมาหาผมทุกวัน”
เพิร์ทเงยหน้ามองหมอหนุ่มที่นั่งหน้านิ่งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คำพูดมันฟังดูแปลกๆหูและทำให้เขารู้สึกแปลกๆตามไปด้วยเช่นกัน
"อะ..เอ่ออ คุณหมออารมณ์ขันจังเลยนะครับ" เพิร์ทเอ่ย
"เหรอ ไม่เห็นเคยมีใครพูดแบบนี้เลย มีแต่คนบอกผมตลกไม่เป็น" หมออลันเอ่ย
"ผมตลกคนเดียวมั้งครับ งั้นผมขอตัวไปหาน้องสาวก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับเอ่ออ..แก้แฮงค์แก้วนี้ครับ"
เพิร์ทเอ่ยก่อนจะวางแก้วแล้วรีบลุกจากโตีะทำงานของหมออลัน แต่พอจะเดินออกไปกลับเจอหมออลันมายืนขวางหน้า เขาตกใจเพราะไม่คิดว่าหมออลันจะมาไวขนาดนี้ หรือเขามัวใจลอยไปไหนกันนะ
"เอ่ออ..หมอมีอะไรกับผมครับ" เพิร์ทเอ่ย
"พรุ่งนี้9โมงผมจะเข้าไปตรวจน้องเพิร์ล รอเจอผมก่อน ผมมีเรื่องจะคุยด้วย" หมออลันเอ่ย
"อ่อ ครับ เดี๋ยวผมรอ"
เพิร์ทเอ่ยก่อนขอตัวเดินออกจากห้องทำงานของหมออลันมา ตลอดทางเดิน เขากลับรู้สึกแปบกๆและหาคำตอบของอาการไม่ได้
"ดื่มเหล้ามากไปหรือเปล่าว่ะเนี้ย"
ตึกๆๆๆๆๆๆๆ
เพิร์ทใช้มือกุมที่อกด้านซ้ายเมื่อรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นเร็วผิดปกติจนปวดหนึบที่หน้าอก วันนี้เขายอมรับว่าเขาดื่มเยอะกว่าทุกวันจริงๆ เมื่อเงินตรงหน้าเขาต้องการมันมาเป็นค่ารักษาให้เพิร์ลผู้เป็นน้องสาว จึงทำให้เขาดื่มเข้าไปไม่หยุด เมื่อแต่ล่ะแก้วมันมีราคาสูงซะเหลือเกิน
"พี่เพิร์ท"
ทันทีที่เพิร์ทเข้าห้องพักฟื้นของเพิร์ล เขาเอาแต่ยืนพิงประตูแล้วกุมหัวใจตัวเองอยู่แบบนั้น
"อะ..อ้าว เพิร์ล ทำไมไม่นอน ดึกมากแล้วนะ" เพิร์ทเอ่ยก่อนจะรีบเดินไปหาน้องสาวที่นออยู่บนเตียงคนไข้
"รอพี่ไง เพิร์ลตื่นมาแล้วพี่ยังไม่มาเลยรอ" เพิร์ลเอ่ย
"พี่มาแล้วนอนได้เลยนะ พี่ขออาบน้ำก่อน"
หลังจากอาบน้ำในห้องพักฟื้นของเพิร์ลเสร็จแต่กลับพบว่าเธอไม่ยอมนอน นอนรอเขาอยู่แบบนั้น
"ทำไมไม่นอน ดื้อกับพี่แล้วนะเพิร์ล"
"เหนื่อยมั้ยพี่เพิร์ท" เพิร์ลเอ่ย
"ไม่เหนื่อย เพิร์ลไม่สบายนะ นอนไปเลย เดี๋ยวพี่นอนเฝ้านี่แหละ"
เพิร์ทนอนลงที่โซฟาข้างๆเตียงคนไข้ โดยมีน้องสาวนอนมองนิ่งๆก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้น
"พี่เพิร์ทเมื่อไหร่จะมีแฟน ไม่เหงาหรือไง" เพิร์ลเอ่ย
"หื้ม?? ไม่นิ พี่อยู่กับเพิร์ลแล้วก็ทำงาน พี่จะไปเหงาได้ยังไง" เพิร์ทเอ่ย
"ไม่จริงหรอก พี่เป็นผู้ชาย มันต้องเหงาบ้างแหละ" เพิร์ลเอ่ย
"รู้มาก! นอนไปเลยยัยตัวแสบ" เพิร์ทเอ่ย
"นอนก็ได้ค่ะ"
เพิร์ทนอนมองเพิร์ลจนกระทั่งเธอหลับสนิทไป จริงอยู่เพิร์ทไม่มีแฟน และไม่เคยมี เพราะชีวิตแต่ล่ะวันนอกจากดูแลน้องก็ทำแต่งานแล้วก็เรียน ตอนนี้เขาอยู่มหาลัยปี2อีกตั้ง2ปีกว่าจะจบ ซึ่งเขาเองก้ค่อนข้างคิดมาก เพราะอยากจะทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆแต่ก็ไม่อยากทิ้งการเรียน แต่ชีวิตของน้องสาวย่อมสำคัญกว่าทุกสิ่ง เพิร์ทจึงคิดว่าจะหยุดเรียนแล้วมาทำงานเต็มตัว
ชายหนุ่มค่อยๆหลับตาลงอย่างอ่อนล้า และไม่รู้ตัวว่าหลับไปนานแค่ไหน จนกระทั่งได้ยินเสียงแปลกๆ พอลืมตาขึ้นมากลับต้องตกใจ จู่ๆเพิร์ลก็นอนสำลักเลือดออกปากออกจมูก ซึ่งเธอเป็นโรคที่หมอเองก็วินิจฉัยไม่ได้ว่าเพราะอะไร
"เพิร์ล!!! หมอครับ!!! หมอ!!!"
ผัวะ!!!! ประตูถูกเปิดเต็มแรง ก่อนปรากฏร่างหมอหนุ่มเจ้าของไข้วิ่งเข้ามาพร้อมพยาบาล
"เตรียมห้องผ่าตัด!!!" หมออลันเอ่ย
"ค่ะคุณหมอ!"
พยาบาลต่างแยกย้ายกันทำหน้าที่ หมออลันใช้มือกดไปตามลำคอจนถึงหลังหูเพราะเพิร์ลมีอาการชัก มือและเสื้อกราวน์เปรอะเปื้อนเลือดเต็มไปหมด
"หมอครับ ช่วยน้องสาวผมที" เพิร์ทเอ่ย
"ใจเย็นๆ"
หมออลันเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนพาเพิร์ลเข้าห้องพาตัด โดยมีเพิร์ทนั่งรออยู่หน้าห้องไม่ไปไหน ชายหนุ่มยกมือถือขึ้นกดดูยอดเงินในบัญชีแล้วถึงกับเครียดหนัก เงินไม่กี่หมื่นไม่มีทางพอค่ารักษาแน่ๆ
ผัวะ!!!! ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกพร้อมหมออลันที่เดินออกมาด้วยไปหน้าเรียบนิ่ง
'เพิร์ลเป็นยังไงบ้างครับ น้องสาวผมเป็นยังไงบ้างครับ" เพิร์ทเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
"ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องห่วง แต่ต้องดุอาการในห้องไอซียูจนกว่าจะดีขึ้น"
"อ่อ..."
เพิร์ทนิ่งไปอย่างคิดหนัก เมื่อค่ารักษามันสูงลิบจนเขากังวล หากไม่มีเงิน การรักษาของเพิร์ลอาจจะต้องหยุด ซึ่งเขายอมไม่ได้
มหาวิทยาลัย
หลังจากดูจนแน่ใจว่าเพิร์ลปลอดภัย เพิร์ทก็มามหาลัยเพื่อเข้าเรียน แต่เปล่าเลย เขาต้องการแค่มาคุยกับเพื่อนที่ทำงานบาร์โฮสด้วยกันเท่านั้น
"มึงคิดดีแล้วเหรอว่ะ" กัสเอ่ย
"อืม มึงช่วยหาให้กูที" เพิร์ทเอ่ย
"เดี๋ยวกูจัดการให้ คืนนี้มึงเตรียมตัวแล้วกัน ว่าแต่ ทำไมจู่ๆถึงทำวะ มึงเป็นคนเดียวที่ไม่คิดจะทำไม่ใช่เหรอว่ะ' กัสเอ่ย
'น้องกูป่วย กูต้องใช้เงินเยอะ กูไม่ได้อยากทำ" เพิร์ทเอ่ย
"เออๆ เดี๋ยวกูช่วยดูให้"
สิ่งที่เพิร์ทขอให้กัสช่วย มันดุเป็นทางเดียวทางสุดท้ายที่เขาคิดจะทำ แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้ก็ต้องทำ
- ผู้เขียน
