รักวุ่นวาย คุณหนูตัวแสบ

กลับมาทำไม

เตวิช ยืนมองร่างบางที่กำลังเต้นรำอย่างสนุกสนาน เธอสวย เธอเซ็กซี่ เค้าต้องได้เธอ เตวิชคิดในใจ เสียงเพลงดังกระหี่ม ยิ่งดึกคนยิ่งเยอะ ที่นี่ถ้าไม่มีเม็มเบอร์ไม่มีสิทธิ์เข้า

อย่างน้อยก็คัดกรองคนมีเงิน กับ ไม่มีเงินได้ระดับนึงแล้ว มีผู้ชายหลายคน เดินเข้ามาทักทายกับเธอ เมื่อเวลาผ่านไปถ้าใคร อยู่นานเกิดความจำเป็น เพียงเธอพยักหน้าเท่านั้น 1ใน 4ของคนที่ยืนมองอยู่ก็จะขยับเข้ามา แล้วหนุ่มๆก็จะหายไป เตวิชยืนมองเธออยู่นค่อนคืน หนูลินก็ยังแรงดีไม่มีตก แบงค์เพื่อนสนิท เอ่ยถาม

"เตมึงเอาจริง?"

ไม่มีเสียงตอบ แต่ตายังมองไปตรงสาวชุดทอง เธอถูกใจเค้าจริงๆ ลินินจะไปเข้าห้องน้ำ เธอกระซิบบอกทิชา บอดี้การ์ดนำหน้าเธอมาแล้ว

เธอเดินตาม เมื่อเธอเดินผ่านใคร หนุ่มๆ จะหยุดมองทันที เค้าเดินตามเธอออกมา ลินินให้ชายร่างใหญ่ยืนรออยู่ห่างจากทางเข้าห้องน้ำ หลายเมตร ระหว่างทางเดินไปห้องน้ำ มีดาราสาว 2-3คนที่มาด้วยกัน ทักทายเธอ เธอตอบกลับอย่างร่าเริง พลางชี้มือไปทางห้องน้ำ ประมาณว่าเธอปวดจะทนไม่ไหวแล้ว เตวิชเดินตามมา เห็นภาพนั้น จีงอมยิ้มด้วยความเอ็นดู เธอเข้าห้องน้ำไปแล้ว

ทางออกจากห้องน้ำมีมุมเอาไว้สูบบุหรี่สำหรับสาวๆ มีต้นไม้ปลอมตั้งเป็นแนว เพื่อปกปิดสายตา เตวิชกระชากมือเธอเข้ามาหาตัวเค้า พลางดึงเธอเข้ามาในมุมอับสายตาคน เธอเตรียมจะร้อง เค้าเอามือปิดปากเธอเสียก่อน เสียงนุ่มพูดกระซิบ บอกกับเธอ

"พี่แค่ยากคุยด้วย แต่หาจังหวะไม่ได้ น้องลินอย่าร้องนะครับ "

ลินิน พยักหน้า ชายหนุ่มปล่อยมือออกจากปาก แต่มืออีกข้างยังกอดเอวอยู่

"เอามือออกด้วยค่ะ "

เธอบอกเสียงเย็น

"คุณมีอะไรจะคุยคะ?"

เตวิช จุปากเบาๆ

"ไม่เอาสิ ทำไมไม่เรียกพี่ "

"ลินเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่ชาย"

เธอตอบเสียงกวนอารมณ์ เตวิชมองเธอแล้วยิ้ม

"แล้วพี่เตของหนูลินละมีไหม"

เธอได้ยินเค้าพูดดังนั้นจึงจับใบหน้าของเค้า มือบางลูบไปที่ใบหูข้างขวาของเค้า มีรอยแผลเป็นจริงๆ เธอเอามืออก สายตาที่มองเปลี่ยนไป

"ทิ้งลินไปแล้วจะกลับมาทำไม?"

พูดจบ เธอก็กระโจนออกไปอย่างที่เค้าไม่ทันตั้งตัว เสียงของเธอ คำพูดของเธอสั่นสะเทือนเข้าไปในหัวใจเค้าทีเดียว

"น้องลิน พี่เตขอโทษ"

ลินินเดินกลับมาที่โต๊ะ ความสนุกหดหายไปแล้ว ร่างบางมองดูนาฬิการาคาหลักล้านที่ข้อมือ พลางไปบอกทิชา กลับบ้าน ทิชาพยักหน้ารับมองหน้าเพื่อนสาว อย่างเข้าใจกัน ว่าต้องมีอะไรแน่ๆ ไปคุยกันที่บ้าน สองสาวอาบน้ำสระผมแล้ว หลังจากกลับมา

"มีอะไรว่ามา "

ทิชาถามอย่างอยากรู้ อยากเห็น

"เตวิช กลับมาแล้ว "

ลินบอกเสียงเรียบ ทิชาถามย้ำ

"เตวิช กลับมาแล้วจริงหรอ ?"

ลินพยักหน้าแทนคำตอบ เธอจำไม่ได้แล้วว่าเธอโกรธเค้าเรื่องอะไร เธอรู้แต่ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกัน เค้าบอกเธอว่า เค้าจะไปเรียนเมืองนอก เธอร้องไห้จะตามเค้าไป เค้าบอกจะกลับมา เค้าหายไป 15ปี

"รอพี่นะ น้องลิน"

คือคำพูดสุดท้าย ลินินในวัย7ขวบ ร้องไห้หาพี่เตทุกวัน จนเวลาผ่านไป เธอโตขึ้น ไปรร. มีเพื่อนก็ลืมเลือนไปแล้ววันนี้ที่เจอเค้า ความทรงจำก็กลับมา เตวิช เป็นลูกชายของ แม่ติ๋ว แม่นมของเธอเอง แม่ติ๋วท้อง โดยที่พ่อของเตวิช ไม่ดูดำดูดีสักนิด แม่ของเธอบังเอิญไปเจอ แม่ติ๋วที่ขายข้าวแกงในตลาด อยู่กับลูดชายวัย 10ขวบในตอนนั้น กำลังลำบากจึงชวนมาอยู่ด้วย เตวิชกับแม่ติ๋วมาอยู่บ้านเธอตอนนั้นเธออายุแค่2ขวบเท่านั้น กำลังหัดพูด เสียงอ้อนเรียกหา ป๋าจ๋า แม่จ๋า ติ๋วจ๋า เตจ๋า ทั้งวัน ใครๆทั้งรักทั้งหลง

เตวิชเป็นเด็กผู้ชายที่ต้องมาขายข้าวแกง เล่นตุ๊กตากับเธอนานๆเข้า เค้าก็เบื่อ เธอจึงร้องไห้ไปฟ้อง ติ๋วจ๋า เตวิชจึงโดนดุเสมอ ถ้าวันไหนหนูลินอารมณ์ดี เตวิชก็ไม่โดนดุ เป็นแบบนี้เสมอมา วันหนึ่งเตวิช ซื้อหุ่นยนต์ตัวใหม่แอบมาเล่นคนเดียวไม่ชวนเธอ

หนูลินในวัย5ขวบ กระโดดเข้ามาทำให้เค้าตกใจ หุ่นยนต์คอหัก เตวิชโมโหมาก ดุเธอเสียงดัง เตจ๋าผิด มีของเล่นไม่แบ่งน้อง หนูลินมีตุ๊กตายังแบ่งเตจ๋าเลย เสียงทะเลาะกันดังลั่นลินินโมโหมากที่ตัวเตี้ยกว่าจึงปีนไปยืนบนเก้าอี้ เธอหมั่นเขี้ยวเท่านั้นจึงแค่ จะงับหูเค้าเล่น ฟันน้อยๆจึงงับไปที่หูข้างขวาเค้า เลือดสดๆไหลออกมา เตวิชจึงสะบัดแขนออก แรงสะบัดทำให้ลินินตกเก้าอี้หัวปูดเขียว แม่เค้าเข้ามาเห็นเหตุการณ์จึงร้องเสียงหลง ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ลินิน โดนตีในวันนั้น เพราะเตวิช ต้องเย็บใบหูหลายเข็ม เตวิชโดนตี ที่ทำให้เธอหัวปูด เธอยังจำได้ดี จนถึงวันนั้นวันที่เค้ามาลา บอกให้รอ แล้วก็ไม่กลับมา เตวิชจะมาเอาติ๋วจ๋าคืนไหม ทิ้งแม่ไปไม่กลับมาตั้งหลายปี แล้วจะกลับมาทำไม ลินินคิดอย่างขุ่นเคือง ไม่มีอีกแล้ว เตจ๋า เธอบอกเค้าเมื่อวันที่เค้าปล่อยให้รอ เธอรอเค้า ร้องไห้หาเค้า เตจ๋าผิดสัญญา