ณ ห้องอาบน้ำ
เจ้าเอื้อนอนเอนกายแช่น้ำอยู่ภายในถังไม้ขนาดใหญ่อย่างผ่อนคลาย โดยมีพ่อก้อนทองนั่งแช่เป็นที่พิงกายให้
“กอดข้าหน่อยซี” นายน้อยว่าอ้อน ทั้งขยับตัวเสียดสีดังกิริยาของแมวเพลาอ้อนเจ้าของ เมื่อได้กอดแล้วก็ยังไม่พอ ร้องขอทาสหนุ่มหน้าคมให้หอมแก้มตนเองอีก
ชายทั้งสองกอดกันเงียบๆ ในน้ำเย็นสดชื่น พลางแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามเย็นที่หลังคาเปิดโล่ง ปล่อยดวงใจให้ล่องลอยผ่อนผันความกังวล
“นี่พี่” เจ้าเอื้อเริ่มประโยคสนทนา
“ขอรับ”
“พี่ว่า…วันพรุ่ง หากเราไปที่โรงน้ำชานั่นอีก ด้วยปลอมแปลงตนเสียใหม่ คนจักจดจำเราได้หรือไม่”
“คุณเหงี่ยมจะไปทำกระไรที่โรงน้ำชาหรือขอรับ”
“ข้าจะไปเอาของสำคัญบางอย่าง ที่แอบซ่อนอยู่ที่ใดสักที่ในห้องนั้น”
“ที่ห้องนั้นไม่มีของสำคัญที่ว่าดอกขอรับ”
“พี่รู้ได้เช่นไรว่าไม่มีของที่ข้าหาอยู่”
“หากมีของมีค่าปานนั้น พ่อคนร่างท้วมเมื่อวันนั้นคงไม่ปล่อยเราออกมาโดยง่าย”
“เออ ก็จ
