เสืออุ้มมารดาเข้านอน ดูแลห่มผ้าให้ท่านโดยมีสร้อยอยู่ข้างๆ ยายซ้อนยิ้มอ่อนระโหยด้วยความสุขใจ
“อาการไม่ดีขึ้นบอกผมนะครับแม่ จะได้ไปโรงพยาบาล”
“ฮื่อ มึงไปนอนเถอะ ให้น้องนอนกับแม่ ถ้าไม่ดีขึ้นจะให้น้องไปเรียกที่ห้อง”
“ผมรอให้แม่หลับก่อนดีกว่าครับ แม่หลับนะครับ” เสือหอมแก้มมารดาก่อนจะลุกไปนั่งกับสร้อยที่โซฟา ทั้งสองนั่งเงียบไม่ส่งเสียงรบกวนยายซ้อน
ยายซ้อนหลับ สร้อยนั่งสัปหงก แต่เสือไม่หลับชายหนุ่มไม่ง่วงเขาตื่นตาและตื่น... ชายหนุ่มมองมารดาแล้วหันไปมองสร้อย สักทีดีไหมระหว่างแม่หลับ อารมณ์ค้างมาสองคืนแล้ว แต่จะเป็นที่ไหนล่ะ เอาในห้องแม่ไม่ได้ กลับไปห้องเขาก็ไม่ได้เพราะเป็นห่วงแม่ ‘เอามันที่หน้าห้องนี่แหละวะ’ เสือรื้อตู้เก็บของในห้องมารดา หยิบฟูกออกมาเอาไปวางที่หน้าห้องแล้วกลับเข้ามาอุ้มสร้อยออกไป
“อื้อ” สร้อยเบิกตากว้าง ร้องในลำคอเพราะโดนปิดปากเอาไว้
“แป๊บเดียว อย่าดิ้น พี่จะรีบทำ”
ตรงนี้น
