8…เดือยเสือไม่ใช่เดือยไก่
เย็นนั้นเสือกลับมาบ้านต้องตกใจเมื่อไม่เห็นเสื้อผ้าสร้อยในห้องของเขา ชายหนุ่มเดินลิ่วไปหามารดาและหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ที่โถงกลางบ้านด้วยความร้อนรน
“สร้อย เสื้อผ้าน้องหายไปไหนครับ”
“สร้อยกลับไปอยู่ห้องเก่าแล้วค่ะ” ไร้ความรู้สึกใดๆ บนใบหน้าสร้อยนอกจากรอยยิ้มอ่อนหวานจริงใจ ดวงตาเปล่งประกายสดใสเพราะไม่เหลือความกังวลใดๆ อีกแล้ว
“เมื่อคืนเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะ น้องยังไม่เข้าใจพี่อีกหรือครับ”
“เข้าใจค่ะ” สร้อยยังคงยิ้มน้อยๆ
“เข้าใจแล้วแยกห้องทำไม”
“เพื่อความสบายใจของพี่ไงคะ”
“ไหนว่าเข้าใจพี่ไง พี่บอกเมื่อไหร่ว่าพี่ไม่สบายใจ”
ไอ้เสือหน้ามึน มึงตอแหล ยายซ้อนด่าลูกชายในใจ
“มึงบอกแม่ไอ้บ่าว ความจำเสื่อมรึไง”
“แม่” ลากเสียงยาวแล้วถอนหายใจ แม่นี่เองที่ทำให้เรื่องมันยุ่ง
“แม่จะทำให้เรื่องมันยุ่งทำไมกันครับ ที่เคยเป็นอยู่มันก็ดีแล้ว”
“ใคร? นี่ตกลงว่าแม่อีกเหรอท
