บทที่ 4 อยากตาย
942 คำ
บทที่ 4 อยากตาย
บ้านวงศ์เจริญการ
ฉันขับรถกลับบ้านอย่างคนไร้เรี่ยวแรง เหมือนคนที่ใกล้ตาย ใกล้จะหมดลมหายใจ สภาพไม่ต้องพูดถึง ตาบวบเป๋ง จมูกแดง ร้องไห้หนักมาก
เรื่องที่ทำให้เครียด ก็คือโดนบอกเลิกและตอนนี้กำลังท้องกำลังไส้อยู่ด้วย จะหาพ่อของลูกได้ที่ไหน ขนาดพ่อแท้ๆเขายังไม่รับเลย
หรือว่าฉันควรไปทำแท้ง เด็กคนนี้ทำให้ฉันมีชีวิตที่ไม่เป็นสุขเลย ฉันควรเก็บเขาไว้ดีไหม? ถ้าเกิดป้ารู้ว่าฉันท้องไม่มีพ่อจะเกิดอะไรขึ้น...ฮึก
ตอนนี้ยิ่งอ่อนแออยู่ ไม่อยากพูด ไม่อยากตอบคำถามใครเลย อยากจะนอน อยากจะตายไปให้พ้นๆ หัวใจมันแตกสลายในพริบตา ความรักที่ประคบประหงมมาตั้งนาน สุดท้ายก็ต้องจบลง เพียงเพราะท้อง!!! ไม่คิดว่า คนที่เคยเป็นสุภาพบุรุษ ที่แสนจะอ่อนโยน จะเป็นคนแบบนี้ ไม่น่าเลย ไม่น่ายกหัวใจให้เขาไปหมดเลย ฮื่อๆ ไม่มีเขาแล้วฉันจะอยู่ไปเพื่ออะไร ฮื่อๆ
บ้านเงียบมาก แต่ก็ดีนะที่ไม่เจอใคร เพราะกลัวเห็นสภาพแล้วจะมีคำถามมากมาย
ในหัวที่คิดอยู่มีแต่ความประชด ความน้อยเนื้อต่ำใจ นอยด์ เฟล หากฉันเป็นอะไรไป พี่เขาจะเสียใจไหม เขาจะร้องไห้หรือเปล่า?
เดินตรงเข้าห้องน้ำทันที ในใจมันเด็ดเดี่ยว มันเสียใจ มันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา เหมือนทั้งชีวิตจะสิ้นความสุขไปในพริบตา มองไปทางไหนก็ท้อ ก็เสียใจจนจุกเสียดแน่นในอก หัวใจมันเจ็บจี๊ดๆ ยิ่งรู้ว่าพี่เขาไม่ได้มีเราคนเดียวในตอนคบกัน หัวใจมันก็เจ็บแปล๊บๆ! รู้สึกในตอนนี้อัดอั้นตันใจมาก
“ พี่คะนิ้ง พี่จะทำอะไรอะ ”
พรึ่บ!!!
จู่ๆ คมก็วิ่งเข้ามาปัดน้ำยาล้างห้องน้ำออกจากมือฉันทันที
“ ฮื่อๆ คม~ ฮื่อๆ พี่โดนบอกเลิกแล้ว ฮื่อๆ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่เขา พี่ไม่อยากอยู่แล้ว ” โผเข้ากอดคนเป็นลูกพี่ลูกน้องในทันที แล้วร้องไห้อย่างไม่อาย ร้องจนตัวสั่น มือหนาของคมทำได้แค่ลูบหลังนวลอย่างปลอบประโลม แต่ไม่แม้จะพูดอะไรออกมาเลย
“ ฮื่อๆ พี่เสียใจ พี่เจ็บ พี่เจ็บที่อกมากๆ พี่เสียใจสุดๆ ฮื่อๆ ”
“ ร้องไห้ให้พอครับ แล้วพรุ่งนี้เริ่มต้นใหม่นะ ”
“ ฮื่อๆ ไม่ พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีพี่ดานุ พี่คงทนเห็นพี่เขาแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้หรอก ฮื่อๆ คม อึก พี่อยากตายไปซะให้พ้นๆ ฮื่อๆ ”
“ พี่จำได้ไหม พี่เคยบอกว่า พี่จะทำตัวเองให้ดี กว่าพี่จะผ่านช่วงเวลาตอนเด็กมาได้ ทำให้พี่รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่า ชีวิตเรา เราควรกำหนดเอง เกิดมาทั้งที่ต้องใช้ชีวิตให้คุ้ม จะมาตายกับอะไรแบบนี้ไม่ได้ ทุกอย่างมันเป็นแค่สิ่งนอกกาย พี่ต้องค่อยๆ ปล่อยวางนะ ผมจะไม่บอกให้พี่ลืมพี่ดานุเร็วๆ หรอกนะ ของบางสิ่งบางอย่างมันต้องใช้เวลา ส่วนเรื่องตาย ให้เป็นเรื่องของชะตากรรมและเวรกรรมของเราดีกว่า เกิดแก่ เจ็บ ตาย มันย่อมเกิดกับทุกคนอยู่แล้ว พี่ไม่ต้องรีบตายหรอก ปล่อยให้แก่ตายไม่ดีกว่าเหรอ? ” คำพูดที่ออกจากปากคม เหมือนจะหลอกด่าไปด้วย แต่ก็พูดได้ดี
“ อีกอย่าง พี่ยังทำความฝันไม่สำเร็จนะ จะชิ่งตายได้ไง พี่คะน้ายังเรียนไม่จบ และยังต้องการคนที่ส่งเรียน และพี่ยังไม่สร้างบ้าน ยังไม่มีลูกห้าคนตามที่พี่พูดเลย ผมก็ยังไม่ได้เลี้ยงหลาน พี่จะตายไม่ได้นะ ไม่งั้นผมจะไม่อโหสิกรรมให้ พี่ไม่ได้ไปเกิดแน่ๆ ยิ่งตายแบบผิดธรรมชาติ พี่ยังคงต้องใช้กรรมต่อนะ ”
“ พูดซะ เห็นภาพเลย ไอ้เด็กนี่ ” ฉันผละจากตัวคม แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ
“ ช่วงนี้ก็อย่าอยู่ตัวคนเดียวนะ ไปหาอะไรทำหรืออยู่กับเพื่อนฝูง ถ้าอยู่คนเดียวพี่จะคิดถึงพี่ดานุ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนๆ พี่จะได้เฮฮา ”
“ เพื่อนพี่ไปเที่ยวต่างประเทศกันหมดแล้ว ไม่มีใครหรอก ”
“ ถ้าวันไหนผมเลิกเรียนเร็วหรือไม่มีเรียนเดี๋ยวจะอาสาเป็นเพื่อนให้นะ ”
“ อืม ขอบใจมากนะ ถ้านายไม่เตือนสติพี่ พี่คงตายไปแล้ว ”
“ มันไม่ได้ตายง่ายๆ หรอกนะ ไอ้น้ำยานั่นอะ ทรมานมากกว่า ไม่เคยดูข่าวหรือไง มันกัดแสบร้อน กว่าจะตายคงต้องทรมานแหง่ๆ ”
“ นึกแล้วขนลุก พี่ไปอาบน้ำดีกว่า ”
“ ไปเถอะ อีกสักประเดี๋ยวแม่คงกลับมา เดี๋ยวผมจะมาตามพี่ลงมาทานข้าวนะครับ ”
“ เอ่อ…คม เรื่องที่พี่เลิกกับแฟน ห้ามบอกใครก่อนนะ ”
“ ไม่บอกแน่นอนเพราะไม่ใช่เรื่องผม และผมคิดว่าไม่บอกนั้นแหละดีแล้ว พี่แคลยิ่งชอบพูดจากระแทกอยู่บ่อยๆ ใส่พี่คะนิ้ง ผมไม่ค่อยชอบเลย ”
“ อืม ขอบใจนายมากนะ น้องรัก ” ฉันพยักหน้าแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน เพื่อตรงไปห้องตัวเอง คมเป็นน้องชายที่ดีมาก เป็นเด็กหนุ่มที่ไม่ใช่โตแค่ตัวจริงๆ คำพูดคำจาไปก่อนอายุแล้วด้วย
❣️_________❣️
นามปากกาธัญญวรินทร์
? อย่าลืมกดหัวใจ ❤️ กดติดตาม กดเข้าชั้นให้ด้วยน่าาา ที่รักก
- ผู้เขียน
